Door Cok Jouvenaar en Margot de Graaff Het verjaardagsfeestje van Douwe Egberts is een nieuw festival in de traditie van het North Sea Jazz, moet Mojo gedacht hebben. Dat gaat scoren en gaat erin als zoete koek. Fout! De festival- en concertorganisator leek niet te zijn opgewassen tegen de onervarenheid van het publiek dat naar dit soort evenementen toekomt. Bezoekers liepen als kippen zonder kop rond op de eerste avond van het Crème de la Crème Festival in Den Haag. De grote acts kampten met topdrukte, terwijl de kleinere namen voor veel meer vuurwerk zorgden maar naar verhouding te weinig bezoek kregen. Het publiek op het Crème de la Crème Festival bestaat uit de dagjesmensen van de festivals om het zo maar te zeggen. Het is over het algemeen de gemiddelde dertiger die praktisch nooit naar concerten en festivals gaat, laat staan naar een festival als het North Sea Jazz. Het concept van de jaarlijkse jazzmaraton – vele acts tegelijkertijd in verschillende zalen – had organisator Mojo als een sjabloon op het Crème de la Crème Festival gelegd. En daardoor ging het gedeeltelijk al mis. De bezoeker liep als een kip zonder kop te zoeken naar zijn of haar favoriete act. Bij sommige moest je zelfs ruim voor tijd binnen zijn, anders viste je achter het figuurlijke net. Iets wat bij North Sea Jazz na een kleine dertig jaar vanzelf lijkt te gaan, lukt niet op de eerste dag van het Crème de la Crème Festival. Het heeft meer iets weg van een supermarkt waarbij de grotere acts in de aanbieding liggen. Het publiek kan de weg niet naar de zalen vinden en vele acts zijn verplaatst, waardoor het tijdschema (dat je bij binnenkomst samen met een doos chocolaatjes hangend aan een Douwe Egberts-key cord kreeg) onbruikbaar is geworden. De ruim 14.000 aanwezigen zijn afgekomen op klinkende namen als Kane, Ilse Delange, Bløf, Van Dik Hout, Freek de Jonge, Sanne Wallis de Vries, Freek de Jonge en Krezip. De crème de la crème van de muziek en kleinkunst. Daarmee adverteerde Mojo samen met de 250-jarige sponsor Douwe Egberts in de vooraankondigingen. Deze laatste kon meteen zijn verjaardag vieren met dit evenement. ‘It’s allright Mama’. Elvis leeft nog steeds, ook vanavond in het Nederlands Congres Centrum, als Kane het festival opent. Deze Haagse publiekstrekker staat voor een bomvolle Statenhal en doet niet meer dan zijn kunstje. Vanaf de eerste tonen van de Elvis-klassieker krijgt de menigte een routineus optreden van Kane voorgeschoteld. Dinand - deze keer uitgedost met een cowboyhoed - lijkt koning te zijn geworden in het mennen van het (over het algemeen dames-) publiek. Dinand en zijn partner-in-crime hebben er nooit een geheim van gemaakt de boel bij elkaar te jatten en graag in de schoenen van U2 te staan. Maar als na ‘So glad we made it’ ook nog eens ‘All along the Watchtower’ van Bob Dylan door de speakers knalt gaat het optreden de bloedeloze kant op. Is Kane het einde nabij? Niet alles wordt zomaar geslikt van Dinand en co. Ook het uitblijven van de opkomst van Ilse Delange in het nummer ‘Before you let me go’ doet daar geen goed aan. Over Ilse gesproken: die heeft het druk. Haar optreden trekt zoveel publiek dat degenen die wat later bij de deuren van de zaal aankomen, daar moeten wachten totdat er weer wat ruimte is. De jongens die de deuren bewaken horen het gemor van de wachtenden aan. Maar er zit niets anders op dan wat geduld te hebben. Vervelen hoef je je niet, want straattheateracts trekken regelmatig ter vermaak voorbij. Mannen met hoge hoeden roepen af en toe iets onverstaanbaars door een megafoon en jongens met ontblote bovenlijven vragen argeloze dames of zij hen willen betasten. En als je daar niet van gediend bent, kun je je altijd nog storten op de talloze stands met broodjes worst, kroket, ijs en drank. Of je hoofd door een grote kartonnen cover van de Viva steken en je laten fotograferen. Het festival heeft ook wel iets weg van de Huishoudbeurs. Wat dat betreft kun je beter in de Jan Steenzaal staan waar Ivar en zijn band de soultraditie voortzetten. Ivar is gezegend met een stem met het bereik van die van de soulheden van weleer. Hij speelt bevlogen en heeft er nog echt zin in. Het publiek blijft aan het begin van het optreden nog angstvallig weg, maar halverwege de set is de Jan Steenzaal goed gevuld. Ivar geeft zijn gehoor een bloedstollende versie van Marvin Gaye’s klassieker ‘What’s going on’. Een ander hoogtepunt blijkt in dezelfde zaal plaats te vinden tijdens het concert van Mo ‘Jones. Als een ware entertainer en frontman weet Mo ’Jones het publiek op te peppen, iets wat de grotere acts nalaten. Het is of je toch op het North Sea Jazz bent. Mo ‘Jones weet waarom mensen naar optredens komen: om vermaakt te worden. De CD luisteren kan thuis ook wel. Met dit devies bespeelt Mo ‘Jones zijn hammondorgel met z’n tong en krijgt het publiek een vrije interpretatie van tapdance te zien. In de Rembrandtzaal is het een waar Haags feest. Hier presenteert Sjaak Bral de finale van het Haags Songfestival. Het lied ‘’t Mooiste dialect’ van de 67-jarige Rinus Koevoets uit stadsdeel Loosduinen wordt hier verkozen tot het winnende lied. In de jury zitten wethouder Louise Engering, musicalster Linda Wagenmakers, zangers Miranda van Kralingen en beroeps-Hagenaar Henk Bres. De carnavalskraker ‘Den Haag is van mij’ van Sjors & Co wordt door de grote aanhang van deze artiesten gekozen tot publieksfavoriet. Na het optreden van de Postmen is het de beurt aan Bløf. Zanger Paskal Jacobsen is verrast: “Wat zijn jullie met veel zeg!”. Een kleine tienduizend man is gekomen om één van Nederlands beste bands aan het werk te zien. Ondanks de ervaring en verplichte nummers lijkt Bløf ervoor te gaan en de band zet de Statenhal op stelten met een grote hoeveelheid hits. ‘Omarm, ‘Ze is er niet’, ‘Liefs uit Londen’ schalt het door de immense ruimte. De Zeeuwen lijken als enige opgewassen tegen een zaal van deze grootte. Het zestal van Relax zorgt voor een andere afsluiter. De band heeft na Lowlands 2002 flink getoerd om de CD Live@panama te promoten, maar lijkt vanavond aan het eind van zijn latijn. Relax maakt een moegespeelde indruk en gooit plichtmatig het repertoire het publiek in. Rapper Llewy De Sel moet het tegenwoordig ook doen met een geheel andere formatie dan waarmee hij deze tour is begonnen. Aan het eind van de avond kun je je afvragen of dit aanbod van artiesten wel de crème de la crème van de hedendaagse popmuziek en kleinkunst is. Waar waren acts als Candy Dulfer, Anouk, Tasha’s World , Soulvation, Acda en De Munnik, Niet Uit het Raam, Lebbis en Jansen, Mathilde Santing en De Dijk? Waarom stonden zij niet op het programma? Paste het festival niet in hun schema? Okee Anouk is zwanger, maar de rest?