Carla Bos en Louis Debij lijken alleen maar verschillen te hebben. Carla is een klassiek geschoolde harpiste die enkele jaren geleden afstudeerde aan het Haagse conservatorium. Louis Debij is een drummer/slagwerker met een enorme staat van dienst in de jazz- en popwereld, onder andere bij Boudewijn de Groot, Fungus en Fay Lovsky. Dit jaar ontvangt hij voor het eerst AOW. Toch zijn er overeenkomsten: ze wonen allebei in Den Haag en reizen mee met het orkest van Spinvis. Spinvis (alias Erik de Jong), de thuisknutselaar die vorig jaar de muziekwereld op zijn kop zette met zijn originele, Nederlandstalige titelloze debuutalbum. De anti-popheld die zijn muziek compleet opnieuw arrangeerde en momenteel met een achtkoppig orkest door Nederland en België tourt.

Carla: "Ik  was negen jaar en keek televisie. Daar zag ik zes meisjes in zes witte jurkjes met zes kleine harpjes. Dat wilde ik ook. In een jaar tijd hebben mijn ouders me meegezeuld naar allerlei harpconcerten en toen ik tien was, mocht ik op harples. Ik wilde ook meteen professioneel harpiste worden. Mijn moeder zei toen dat ik dan naar het conservatorium moest. Dat woord leerde ik uit mijn hoofd. Dat is wat ik wilde. Ik kan alles, alle emoties, kwijt in dit instrument." Louis: "Drums zijn eigenlijk vreselijk. Zonder basgitaar ben je nergens. Vroeger wilde ik kunstschilder worden. Dit werd erg gestimuleerd door mijn vader, hij had daartoe zelf nooit de mogelijkheid gehad. Ik ging dus naar de Academie voor Beeldende Kunsten. Ik had ook altijd al iets met drummen, dat deed ik voor mijn plezier. Nooit gedacht dat ik daar mijn werk van kon maken. Toch is dat waar ik steeds meer voor gevraagd werd. Toen ik 18, 19 jaar was, speelde ik in een jazz-orkest in Den Haag. Maar altijd heb ik die twijfel gehouden tussen drummen en kunstschilderen. Ik ben nooit 100% voor het slagwerk gegaan, dat is altijd erg moeilijk geweest. Achteraf vind ik dat wel jammer, ik had meer kunnen bereiken."

Carla: "Mijn voormalig leraar Edward Witsenburg. Hij gaf les op het conservatorium. Ik wilde hem per se als leraar en ben toen vanuit Brabant naar Den Haag gekomen. Hij blijft altijd enthousiast en hij houdt zijn eisen consequent op hetzelfde hoge niveau. En dat al jaren lang. Ik heb veel van hem geleerd. " Louis: "Joe Jones. Dat is een legendarische jazz-drummer. Hij werd ook wel Papa Joe genoemd en speelde bij Count Basie in de jaren '30 en '40. Ik hoef hem maar heel even te zien, alleen hoe zijn handen de stokken vasthouden, en ik heb weer inspiratie voor maanden. Ik denk ook altijd aan hem tijdens optredens. Zijn manier van spelen is heel licht; zijn lichaam is in volkomen rust. Het lijkt bijna ballet. Over drummen zei hij eens: 'Don't beat them, play them'. "

Carla: "Ik heb een duo met een fluitiste, Panarpa. Wij spelen kamermuziek. In eerste instantie had ik er geen vertrouwen in. Maar als wij samen spelen, klikt het enorm. Het is zo mooi dat je elkaar tijdens een concert op een muzikaal hoger niveau kunt tillen. En het publiek merkt dat ook: je inspireert elkaar en reageert direct op de ander. Dat is erg bijzonder. " Louis: "Tot mijn 35e heb ik maar een beetje aangerommeld. Het was elke keer weer afwachten of er opdrachten waren, vaak viel je na een tournee in een zwart gat. Mijn bewondering voor studiomuzikanten was altijd groot. Op een gegeven moment zat ik weer thuis na een tour en toen werd ik gebeld door Ruud Jacobs. Of ik in de studio wilde spelen. Vervolgens werd ik door iedereen gevraagd en dat zo'n twintig jaar lang! Dat was echt een keerpunt in mijn leven. Waar ik erg trots op ben, is de DVD van de Beau Hunks. Dat is een opname van een uitverkocht concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Wij speelden met name Amerikaanse (stomme) filmmuziek, van Laurel & Hardy en zo. Dat was enorm succesvol. Elvis Costello hoorde ons eens spelen op de radio en nodigde de Beau Hunks toen uit om te een concert te geven op zijn festival in Londen. Daar ben ik echt trots op. "

Carla: "Ik heb een website en Erik (de Jong, red.) zocht op internet met het zoekwoord 'harp'. Hij stuurde me een mailtje en ik ontving zijn cd. Daar kon ik helemaal niets mee. Dat elektronische, daar hou ik niet van. Toch wilde ik op zijn voorstel ingaan. Mijn broer speelt in een hardrock-band en zo kon ik me ook eens in zijn wereld verdiepen. Bovendien moet je het altijd eerst proberen voordat je 'nee' zegt. Omdat ik niet gewend ben te improviseren (dat gebeurt weinig in klassieke muziek) voelde ik me erg onwetend in het begin. " Louis: "Ik werd gebeld door Ferry Rosenboom (eigenaar van Excelsior, de platenmaatschappij van Spinvis). Hij had een heel verhaal en ik kreeg ook de cd thuis gestuurd. De teksten vond ik schitterend maar met de muzikale invulling had ik niets. Ik belde Ferry terug en zei hem dat het niet mijn ding was. Maar ik vind ook dat je open moet staan. Bij een kennis uit België checkte ik of het klopte wat Ferry zei, dat Spinvis daar erg bekend was. Hij beaamde dit. Toen heb ik besloten toch een poging te wagen. Ik kwam voor het eerst in de oefenruimte, ik was wat later, en het klonk precies zoals ik hoopte. "

Carla: "Het is erg gezellig. De samenwerking gaat heel leuk. Ik leer ook veel, het is toch een heel ander soort muziek, een andere wereld. Opeens heb je te maken met versterking (normaal gesproken zijn klassieke concerten acoustisch), monitoren, vroege soundchecks. Je hebt voor een optreden vaak een hele dag nodig, dat is erg vermoeiend. Maar het plezier van het spelen, het onderlinge contact op het podium, zorgt voor veel plezier. " Louis: "Ik vind het leuk om weer met popmuziek bezig te zijn. De laatste jaren deed ik veel jazz, hoewel ik nu ook weer met Freek de Jonge tour. Ik had het eigenlijk wel een beetje gehad met de pop, maar nu heb ik er weer veel plezier in. Ik heb weer lol in het lekker slaan op die trommels. Rock and Roll is terug! Wat ook leuk is, is het gevoel dat het heel erg van jezelf is. Erik heeft het heel goed gearrangeerd. Hij geeft de ingrediënten aan en je vult het zelf in. "

Carla: "Ik voel me hier thuis, hoewel ik pas in Den Haag woon sinds mijn studie. Ik kon toen kiezen uit Den Haag of Amsterdam, maar er waren twee voorwaarden. Ik moest een woning vinden op de begane grond en ik had een auto. Zo'n harp neem je niet zomaar overal mee naartoe. De kansen dat die voorwaarden ingevuld konden worden, leken me hier groter dan in Amsterdam." Louis: "Mijn beide opa's waren politieagent in Den Haag en zelf ben ik hier geboren en getogen. Eigenlijk ben ik verslaafd aan Den Haag, ik maak veel wandelingen door parken, bossen, langs zee. Ook heb ik altijd veel met Haagse muzikanten gewerkt. In de jaren '60 speelde ik in The Riots. Mijn zoon Frank is ook drummer, in de band Acrid. Ik geloof dat het trash-metal is. Het is leuk om ze te zien spelen, hij is een erg goede drummer."

Carla: "Ik kan niet zonder muziek leven. Muziek is mijn grote liefde, mijn gedrevenheid. Toen ik na een auto-ongeluk een tijd niet kon spelen, realiseerde ik me dat." Luis: "Een paar keer had ik een muzikale crisis. Wilde ik dit nog wel? Wat is de zin van het spelen? Er zijn altijd muzikanten die zoveel beter zijn dan ik. Maar toen besefte ik iets: mijn leven verliest zijn glans als ik niet speel."