Heet, heter, NOG heter, HEETST! Het skatepark van Pier15 was zaterdag 11 mei omgetoverd tot de huiskamer van John Coffey. De band had drie andere bands uitgenodigd die samen met hun Coffey Fest vormen. Deze huiskamersetting had iets weg van een broeikas want het moment dat je binnen stapte, stonden de zweetdruppels al op het voorhoofd.

Eén van de eerste woorden van de leadzangeres van Maria Iskariot zijn dan ook "het is warm hier." De Belgische band trapt vandaag Coffey Fest af. Buiten bij Pier15 schijnt de zon. Door het hele skatepark waant zich een grote groep mensen die bij binnenkomst meteen de warmte voelt van elkaar. De Gentse band Maria Iskariot staat klaar, met drie vrouwen sterk en een drummer genaamd 'Sexy Sybe'. De hese stem van Helena Gazaerck zorgt voor een fris briesje door de zaal. De set loopt uiteen met snelle, energieke nummers, die af en toe ook ruimte maken voor een in een getogen nummer met een opbouwend fluisterend geschreeuw. Voor het podium staan kinderen met grote koptelefoons op en ze klimmen over de skateobstakels wanneer het nummer 'Lief Klein Kind' klinkt.  Hangend over de speakers, op elkaar liggen, elkaars gitaar bespelen en de snares kapotslaan. Het optreden is spontaan, vrolijk en oprecht. Een perfecte opener voor deze dag. De bandleden stralen veel energie uit door het publiek te betreken en het hele podium te gebruiken door eroverheen te rollen. Een aantal minuten lang klinkt de zin "dat vind ik lekker" door het skatepark en het publiek kan niks anders doen dan dit beamen. 

Na een korte pauze waarin DJ EZD op vinyl de beste hiphop platen spint, klinkt het nummer 'Fire' van The Pointer Sisters. Een groep net geklede mannen komt met knipperende schemerlampen het podium op gelopen. Een mysterieuze zesde man staat bij een grammofoonspeler. Wanneer Arson begint met spelen en een vrouw als eerste naar het podium rent, weten meer mensen in het publiek te haar volgen. Het gaat rond als een lopend vuurtje en een menigte begeeft zich op het podium bij de grammofoonspeler. Het is tijd voor shotjes! De Gentse band weet vanaf het begin het publiek te pakken met hun snelle, harde gitaren, snerpende stem en hoogstwaarschijnlijk ook de gratis drank... Een grote moshpit vormt zich en de eerste mensen die net een shot achterover hebben geslagen duiken het publiek weer in. Een harde bas vult het skatepark en laat de dampdruppels, die vanaf het eerste moment al aanwezig zijn, trillen. Om het vochtpeil van zijn lichaam op peil te houden pakt de zanger van Arson de fles, die bestemd is voor het publiek, in zijn eigen handen. Dat het zijn keel schraapt, is niet te merken want er klinken nog steeds evenveel rauwe, gure en harde kreten.  Af en toe vertraagt de band wat in de nummers, waardoor het headbanggehalte wat hoger wordt. Arson weet dit tempo ook weer flink te versnellen zodat er ook gemoshpit en gecrowdsurfd kan worden. Het is lastig om er een genre aan te hangen, maar het is zeker dat elk aspect van de band z'n best doet om zo hard mogelijk te klinken. Er is vaak een spannende opbouw met gitaren waardoor het publiek weet dat ze vast klaar moet staan om zo los te gaan. De nette stropdassen en bloesjes die Arson om en aan heeft, hangen ergens op half elf tegen het einde van het optreden. Een zakhorloge zwaait mee met de bewegingen van de artiest terwijl deze het einde van het optreden aanwijst. Dat de band Arson hitte en vuur brengt naar Pier15 wordt al helemaal duidelijk wanneer het drumstel oplicht van vlammen. De band is niet alleen goed in het publiek opwarmen voor wat er nog komen gaat maar weet het skatepark nu al te verbluffen en verbranden. Met het nummer 'Disco Inferno' van The Trammps komt het optreden weer tot een einde. De lyrics “Burn Baby Burn” werden iets te letterlijk genomen.

© Fieke Cornelissen

Maria Iskariot

© Fieke Cornelissen

Arson

De leden van de band Tusky zijn geen onbekenden van John Coffey. Zanger Alfred van Littikhuizen en bassist Chris Hoogendijk vormden na de stop van John Coffey in 2016 de band Tusky samen met gitarist Sjors van Reeuwijk en drummer Bas Allein Richir. Dat Tusky weet hoe ze het publiek op Coffey Fest kunnen vermaken was dus al redelijk voorspeld, toch stijgt het optreden boven alle verwachtingen uit. Het publiek vooraan is tijdens het eerste nummer nog wat rustig, maar zodra de vraag vanuit de band komt “of ze nog een beetje wakker zijn” slaat dit helemaal om. “Het is godverdomme acht uur!” roept de zanger en het publiek weet hard mee te zingen met de nummers van Tusky. 'Say That You Serenade Me Forever' is een nieuw nummer en de toeschouwers zingen deze zin mee als een serenade aan de band die voor ze staat. De gitaren en drums gaan vanaf het eerste moment snoeihard en snel en dit stopt voorlopig nog niet. Wanneer de woorden “we zijn klaar met de langzame shit” klinken zijn er een paar verbaasde, angstige en opgewonden gezichten te zien. Dat de muziek nog harder kan blijkt en het galmt door tot elke hoek van de zaal. De band zoekt dan ook gretig elke hoek op hiervan en test de lengte van de microfoonkabel maar al te goed uit. Tusky kan zelf al goed in eigen woorden omschrijven wat hun optreden inhoudt: “Dit is een skate fucking punk show!” Alles wat vast zit in de zaal breken ze af. Is het niet de muziek die dit doet dan is het wel het publiek dat daarvoor zorgt.

© Fieke Cornelissen

Tusky

Waar de zaal eerst nog leeg liep in de pauze, blijft deze nu tot de nok gevuld. Het is inmiddels donker en er wachten in het skatepark 1200 man in spanning af. Het publiek weet wat het van de volgende en laatste band kunnen verwachten en wanneer de eerste gitaren klinken is deze verwachting al meer dan vervuld. Het eerste nummer is nog amper begonnen en het hele podium staat al vol met mensen. Het doek dat over het podium hing die het de hele dag hier vol heeft gehouden is er al af en zanger David Achter de Molen is al ergens in het publiek te vinden. “Wij zijn John Coffey, dat staat ook op elke muur.”

Er zijn weinig woorden die omschrijven hoe het is om in het publiek te staan bij een optreden van John Coffey. Mensen in het publiek die je eerst links vooraan ziet, zie je vijf seconden later ergens achter de drummer staan en even later vliegt diegene over het publiek heen. Wat de muziek van John Coffey bijzonder maakt, is dat er in veel nummers invloeden te vinden zijn van punk. Snelle gitaren en drums die de energie continu hoog houden. Dit in combinatie met rock 'n roll invloeden en een passievolle stem erover zorgen ervoor dat je continu aan de lippen hangt van de zanger maar ook aan die van elk ander bandlid. Twee bandleden nemen een aantal minuten de tijd voor een iets meer ingetogen serenade. Het publiek komt even op adem en verliest deze al snel weer wanneer de drums en andere gitaar zich weer aansluiten. Dat John Coffey een band is van gezelligheid was tijdens eerdere optredens zoals Lowlands al te merken. Het publiek mag overal komen waar ze normaal niet zo snel zouden komen. Drummer Carsten Brunsveld, die op een verhoging zit, wordt voor de extra gezelligheid nog even naar voren geschoven. Basgitarist Richard van Luttikhuizen doet een ode aan Pier15 en het skatepark omdat dit de plek is waar het is begonnen voor John Coffey. Dat maakt de laatste paar nummers, en de hele dag, nog extra bijzonder en gezellig.

John Coffey bewijst sinds hun terugkomst dat zij legendes zijn van de Nederlandse rockscene. Dit doen ze vandaag ook. Er is een hele festivaldag aan ze gewijd en met hun eigen optreden laten ze zien dat ze deze titel nog meer dan waard zijn. Bijzijn is meemaken, voor wie hier nog nooit bij is geweest doen ze het volgend jaar waarschijnlijk opnieuw. Aan het einde van de avond heb je zo veel cafeïne in je bloed waardoor je nog vol adrenaline in je bed ligt en nog lang niet slaapt. Je denkt: “was 1 blikje Red Bull van te voren niet genoeg geweest?” Toch ben je blij dat je voor John Coffey hebt gekozen vandaag.

© Fieke Cornelissen

John Coffey