Het fijnste Belgenfestival heeft 15 en 16 maart Mezz weer ingepalmd. Eerdere jaren stond het vooral in het teken van herriebandjes, dit jaar is er ruimte voor meer variatie en zelfs een muziekquiz en een tentoonstelling van het Antwerp Poster Festival. Dit vonden wij ervan.
Vrijdag
Condor Gruppe
Condor Gruppe mag het festival openen in de Kleine Zaal. De in 2012 opgerichte band bestaat uit leden van bands zoals Creature With The Atom Brain en Flying Horseman. Ze maken vooral instrumentale muziek waarbij inspiratie is gehaald uit filmsoundtracks van de jaren zeventig en andere psychedelische rock.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het hele optreden staat de zaal helemaal vol. Wanneer er nog iemand bij probeert te komen krijgen minstens vier mensen de deur in hun rug. Vanaf de eerste klanken hoor je de inspiratie uit de filmsoundtracks. De nummers wisselen van tempo, bijvoorbeeld, waardoor ze niet allemaal hetzelfde klinken. Op de achtergrond worden afbeeldingen en korte filmpjes afgespeeld die bij de muziek passen. Daardoor wordt het een mooi geheel. Condor Gruppe maakt het niet heel spannend op het podium en het publiek praat vooral aan het begin van het optreden. Hoe langer de band bezig is, hoe stiller het wordt. Iedereen wordt langzaam meegetrokken. (AB)
Warhola
Na een optreden op Eurosonic Noorderslag dit jaar en een single die vorige maand uitkwam heeft Warhola een plek op Ik Zie U Graag gekregen. In 2008 begon Oliver Symons ofwel Warhola zijn carrière toen hij meedeed aan het Junior Songfestival en het schopte tot de internationale finale in Cyprus. Een aantal jaar later werd Bazart opgericht waar hij verantwoordelijk is voor de synthesizers en gitaar.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Al vanaf het eerste nummer danst het publiek vooraan enthousiast op de electropop van Warhola. Heel mobiel is zanger Oliver niet door zijn gebroken enkel, waardoor hij gedurende het optreden afwisselt tussen staan en zitten op een hoge klapstoel. De muziek heeft veel elektronische effecten. In het begin van de set komt het hitgevoelige nummer ‘Promise’ voorbij wat veel mensen kunnen meezingen. Ook komt het nieuwe nummer ‘Glow’ voorbij. Het heeft een ander geluid dan de meeste nummers, maar klinkt toch als Warhola: een fijne toevoeging aan de setlist. Muzikaal wordt Oliver ondersteund door de twee drummers Niels Meukens en Simon Ruyssinck, toetsenist en gitarist Daan Schepers en bassist Wouter Souvereyns. Na het optreden wordt in de hal merchandise verkocht waarbij Oliver nog enthousiast met de bezoekers komt praten. (AB)
It It Anita
Het is tijd voor hardere muziek, namelijk de noise rock van It It Anita. Deze band is ontstaan uit een samenwerking tussen bandleden Mike Goffard en Damien Aresta. In 2014 kwam hun debuutalbum uit en vorig jaar een nieuwe, genaamd ‘Laurent’. Het jaar begon goed voor de band met optredens in onder andere Zwitserland en Slovenië. De komende tijd toeren ze nog door Nederland en Frankrijk.
Klik op 'open' om verder te lezen.
It It Anita speelt op het Zijpodium in de Grote Zaal. Deze is goed gevuld. Vanaf de eerste seconde weet de band een energieke show neer te zetten. Het publiek gaat enthousiast mee met de band, die niet op het podium blijft. Zanger Damien Aresta springt regelmatig het publiek in of gaat op de rand van het grote podium staan. Het zweet en water vliegt in het rond. Na een tijdje wordt iemand uit het publiek gehaald die mee komt spelen en ook het drumstel van Bryan Hayart blijft niet op z’n plek staan. Deze wordt aan het einde van het optreden verplaatst naar het midden van het publiek. Vol passie eindigt hij daar het optreden. It It Anita is voor herhaling vatbaar. (AB)
Tourist LeMC
Tourist LeMC is een graag geziene gast in Breda, maar het is alweer een tijd geleden dat de Antwerpse troubadour de Parel van het Zuiden heeft aangedaan. 2016 was het laatst, op Breda Barst en op Ik Zie U Graag dat jaar. Het warme ontvangst voor de Belg is dan ook niet vreemd.
Klik op 'open' om verder te lezen.
'We begrijpen mekaar', pronkt op de trui van Tourist. Het is de titel van zijn nieuwste, gelijknamige plaat. Bijna de helft van de set staat in het teken van dit werk, ook 'Spiegel' komt voorbij. Het is een track die hij samen met Raymond van het Groenewoud heeft geschreven en beschrijft de confrontatie met jezelf als je in de ogen van je lief kijkt, want ben je wel wie je vriendin wil dat je bent?
De Antwerpenaar brengt het allemaal heel kalm. Met voorzichtige bewegingen manoevreert Tourist LeMC over het podium, van links naar rechts, voorzichtig op en neer deinend. Met deze rust op de voorgrond laat hij de teksten voor zich spreken. Het blijkt een artiest die zowel op plaat als op het podium zijn boodschap over weet te brengen. (ML)
Zaterdag
King Dick
King Dick mag de tweede dag van Ik Zie U Graag openen. De mannen op het podium vormen een vreemd stel. Een in een kort sportbroekje met witte sportsokken, eentje met een felgekleurde trui, en ook de andere leden lijken in feite ergens vandaan geplukt te zijn. Toch past dit volledig bij het image wat de band uit wilt stralen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het is een ongeorganiseerde show waarbij geregeld kermisgeluiden te horen zijn. Het soloproject van Wim de Busser maakt catchy nummers, die vanaf begin tot eind blijven boeien. Toch dansen er maar weinig mensen in de, nu nog vrij lege, zaal mee en klinken de instrumenten vaker vals dan dat het daadwerkelijk gestemd lijkt. Ook dit maakt helemaal niets uit bij dit optreden. King Dick zet zichzelf sterk neer en heeft dat super strakke niet nodig om mensen de rest van de dag na te laten praten over de band. Een veelbelovend begin van de tweede dag. (TG)
Le Manou
Van Junior Eurosong naar The Voice Belgique en De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Muziek is geen vreemde voor de 23-jarige Manou Maerten. Met haar toetsenist Domien Cnockaert voert ze Franstalige synthpop op, beïnvloed door klassieke muziek, dubstep en dat gezongen met een behoorlijke opengedraaide autotune, als een operazangeres of als een zeroes r&b-ster. En ja, dat is te veel van het goede.
Klik op 'open' om verder te lezen.
A capella begint Maerten het optreden, een volwassen en getrainde sopraanstem zorgt voor een kort moment van verbazing. Het strookt niet met de verwachtingen als je de kekke vlammenpakjes van het duo ziet. Kort daarna worden de synths aangezet en blijkt dat dit helemaal geen klassiek werk wordt. Bij een enkel nummer wordt de autotune zó ver opengedraaid dat iedereen achter de microfoon had kunnen staan. Even later lijkt Skrillex de toetsen even overgenomen te hebben of moduleert Maerten overdreven met haar stem. Het is te veel. En dat terwijl de helft van de band, een celliste en drummer, afwezig is. Het is zonde, want met het muzikale cv van Maerten (naast haar eerder benoemde prestaties volgt ze ook een muziekopleiding) en haar kraakzuivere operastem zit er zeker meer in. Iets wat meer gestroomlijnd is. (ML)
Fornet
Weinig giftige muziek is te vinden op deze editie van Ik Zie U Graag, maar Fornet blijkt toch een blik mee te hebben genomen. In de muziek klink discomfort, protest: deze jonge heren uit Brussel komen uit een milieu waar post punk bruist en dat is te horen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
De blikken van de muzikanten zijn hetzelfde als die van pubers die helemaal niet in de wiskundeles willen zitten, veel beweging zit er ook niet in. Lekker tegenstribbelen. Fornet maakt dan ook boze spoken word die op industriële synths en snerpende gitaarlijntjes worden gezet. Een ruis van de leadgitaar is de basis. Het geheel klinkt dissonant, soms uit de maat. Het is een kriebelige samenhang, overduidelijk geïnspireerd op de gloriejaren van de post punk uit Groot Britannië. Vijfenveertig minuten lang is het een chaos van instrumenten die elkaar doorkruisen. Het totaalplaatje is nét dansbaar is. Even geen luchtigheid op Ik Zie U Graag, dat bevalt. (ML)
Wardrobe
Bij Wardrobe in de Kleine Zaal zijn verwachtingen. De band heeft namelijk op de vrijdag van Ik Zie U Graag een nieuwe plaat uitgebracht, ‘Giving Up a Ghost’, die natuurlijk ook te koop is in Mezz. De muziek die de band maakt, is dromerig. Echter kun je op de nieuwe plaat ook wat robuustere songs voorbij horen komen, waarbij de andere kant van de band goed naar voren komt.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Een kant die de band zeker ten goede komt. Ook de nodige grappen ontbreken niet in de set. Zodra Johan de band voorstelt, klapt niet iedereen even enthousiast. “In België zijn het allemaal legendes. Hier nog niet. Maar dat komt.” Hoewel alleen de CD te koop is, doordat het vinyl te laat is, heeft de band wel een leuke actie. Bij de merchandise stand kun je een downloadlink krijgen, waarbij men ook een huiskamerconcert kan winnen. Het publiek klapt. De mannen lijken verrast. “Normaal reageert men niet zo enthousiast op een huiskamerconcert. Maar… dank je wel”, roept zanger Johan Verckist. Ook deze show is een veelbelovende voor de rest van de dag. (TG)
The Calicos
Alle Pinkpopgangers verzamelen! The Calicos komt met een americana-, blues- en countryrock mengelmoes die ook nog makkelijk voor het oor is. De zeskoppige groep komt vers uit de Humo's Rock Rally gerold, met de eerste prijs op zak, en heeft in de rondes van die competitie onder andere de kunst van het repeteren geleerd. Alles wordt piekfijn opgevoerd.
Klik op 'open' om verder te lezen.
The Calicos weten dat variatie belangrijk is en spelen daarom met tempo's, wisselen tussen akoestische en elektrische gitaar en snappen wanneer ze een solo'tje in hun nummers moeten zetten. Aan fanatisme bij de bandleden geen gebrek. Frontman Quinten Vermaelen houdt zijn gitaar in de lucht, springt in de lucht, zakt door zijn knieën, weet het energiepeil hoog te houden. Toetsenist Arne Joosen lijkt het daarentegen een beetje zwaar te hebben: komt goed, jongen. Hoe dan ook, je kunt dit optreden niet super slecht of stom vinden, het heeft alles om het publiek te pleasen. En of dat allemaal een beetje grijze muis-ig is? Ja, dat ook. (ML)
BÃ Ã n
Twee mannen op een stoel, omringd door hun instrument, gezichten naar elkaar gericht. Hoe interessant is het om daar naar te kijken? Niet echt dus, Bààn maakt ook niet per se kijkmuziek. Jammer dat bijna niemand het wil horen, want het is wel goed.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Dokter Worst heeft het druk met een hongerig publiek voeden of de belangstelling voor Josephine in de Kleine Zaal is groots, want voor het Zijpodium staat maar een enkeling. Bààn nodigt ook niet meteen uit om te blijven staan. Het duo, bestaande uit drummer Jean-Philippe De Gheest en toetsenist Pascal N. Paulus, maakt psychedelische ambienttracks van twintig minuten met een minimale opbouw. Een climax blijft uit, een praatje ook. Instappen kan in principe elk moment, bijblijven is - staand, in een bijna lege, grote zaal - lastiger.
Ondanks de afstandigheid is het de moeite om te blijven luisteren. Het is een zoekplaatje, maar dan voor je oren. De friemeldetails in het orgelspel van Paulus, het ruimtelijke geluid dat De Gheest maakt zodra hij met zijn drumstok over de ride van zijn instrument gaat. Het klinkt nagenoeg hetzelfde als de opname en dat is geen kat in de zak. Het grootste verschil is het galmniveau van de zaal, dus het is maar de vraag waar je ze het beste kunt beluisteren. Thuis kun je tenslotte op de bank, met de voeten omhoog, wegdromen. (ML)
Josephine
Josephine speelt in de Kleine Zaal. In een eerste oogopslag lijkt het een lief meisje, waarbij we veel gevoelige nummers kunnen verwachten. Maar niets is minder waar. Gevoelige ballads wisselen af met dansbare nummers, allemaal over de liefde en hoe een hart gebroken kan worden.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Josephine staat bijna niet stil op het podium. Ze danst mee met haar eigen nummers en krijgt ook veel mensen in de zaal in beweging. Het zijn dan ook allemaal songs waar eigenlijk niet stil bij gestaan kan worden. Pop en soul gemixt, doe daar een groovy sausje bij en je hebt de muziek van deze dame. Josephine is blij verrast om te zien hoe vol de Kleine Zaal is voor haar optreden en glimlacht tussen haar liedjes door van oor tot oor. Geen wonder, want deze show moet je gezien hebben tijdens Ik Zie U Graag. (TG)
Ertebrekers
Bij binnenkomst in de Jupiler Zaal, is het duidelijk dat het tijd is voor de grotere namen van het festival. Ertebrekers staat op het punt van beginnen. De band is niet direct wat je verwacht als je de mannen het podium op ziet lopen. Mannen van middelbare leeftijd, die net iets te jong gekleed waren. “Welkom bij de Ertebrekersshow".
Klik op 'open' om verder te lezen.
Een grote show is het zeker. De mannen lijken zichzelf niet serieus te nemen. Vanaf het eerste nummer lachen de mannen al om zichzelf en door alle grappen die ze maken, weten ze uiteindelijk zelf niet meer wie er nou moet beginnen met zingen. Dit legt wel een stempel op de show. Ook de muziek, een mix tussen hiphop en electronica, past niet geheel bij het plaatje. Desondanks klinkt het, als je het totaal niet ziet, best prima. Helaas doet het totaalplaatje een beetje onder aan de rest. Maar het publiek vindt het goed en danst lekker mee, dus het is toch wel een succes. (TG)
Tout Va Bien
Geen synthesizers meer, blijkt zodra Jan-Wouter Van Gestel ofwel Tout Va Bien zijn entree maakt. Van Gestel speelt alleen maar nieuw werk en wat blijkt: de muziek van Dotan en hem liggen helemaal niet zo ver uit elkaar.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Een beetje verlegen is Van Gestel wel. Hij praat zacht in de microfoon, maakt maximaal twee seconden oogcontact. Zijn glimlach en opgewekte ogen stralen geluk van hem af. Het past bij de zoetsappige liedjes die hij schrijft en opvoert met hoge, dromerige stem. Hoewel het een try out is komt toch een nummer voorbij dat al uitgebracht is: 'This Fight'. Hij voert een uitgeklede versie op, zoals hij het heeft geschreven. Dat klinkt kaler dan zijn voorgaande werk, waar hij meer instrumenten in verwerkte. Tout Va Biens plaat uit 2015 bevat milde elektronische toetsen, in 2017 kregen de synthesizers een prominentere plek in zijn muziek. Van die poespas is de zanger nu dus helemaal vanaf gestapt, terug naar de basis. Alleen een gitaar, keyboard en de vocalen zijn over, wat beter bij zijn uitstraling blijkt te passen. (ML)
The Sore Losers
De laatste show van het festival is van The Sore Losers. Het is geen kleine naam die op het podium staat en een naam die ook al meerdere malen in Nederland podia op zijn kop hebben gezet. Denk hierbij ook aan Breda Barst in 2017. Een heerlijke Rock ‘n Roll band die al een aantal jaren meegaat. Vanaf de eerste minuut staat de show stevig.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Af en toe is dit optreden wellicht iets te theatraal en met teveel poespas, maar dit geeft de band ook wel zijn charme. De mannen hebben het enthousiasme van een beginnende band, wat van het podium spat. Ook bij deze band kunnen de bezoekers eigenlijk niet stilstaan. Terwijl de gitaren door de Jupiler Zaal gieren, nodigt iedere song uit tot dansen, springen en bewegen. Ondanks de strakke show, merk je wel dat het al laat op de avond is. De zaal is al iets leger, maar een groot deel van het publiek is wel blijven hangen voor deze Belgische rockers. De setlist heeft een goede afwisseling van zowel de oudere als de nieuwere nummers, die naadloos op elkaar aansluiten. The Sore Losers gaat nog steeds op dezelfde voet verder, en lijkt hierin vertrouwd en niet te stoppen te zijn. Het is een goede afsluiting van een weekend gevuld met Belgische artiesten. (TG)