Breda Barst '19: Future Stage zondag Breda Barst '19: Future Stage zondag

Hup meneer Tom! Twee kindjes, overduidelijk leerlingen uit Nevens klas, staan vooraan met een groot bord in hun handen. Schattig. Neven en zijn band beginnen met een nieuw nummer, vol folky meerstemmig gezang met minimale begeleiding op bas en gitaar. Het harmonieuze lied zet de toon. Helemaal als het eveneens rustige 'Closer' volgt, een Tom Neven classic van het gelijknamige album uit 2016. Tom verklapt dat hij nog cd's over heeft, "honderden zelfs." Hij staat vooraan het podium, vol in de zon, zijn companen Marie de Thouars, Rob Couweleers en Robbert van Elewout vlak naast hem. Het is een prima set, lekker in de zon met de nodige zelfspot, een cover van Paolo Nutini's 'These Streets' en zowaar nog een nieuw nummer. (DH)

Opgegroeid is deze band zeker in de tussentijd. Ze laten al meteen zien dat ze een hoop ervaring achter de kiezen hebben. Zanger en gitarist Menno heeft een sterke, zuivere stem die af en toe een gepaste schreeuw eruit gooit. Zijn gitaar raakt de gevoelige snaar in de muziek, die op de juiste momenten accent krijgen door drummer Steven. Deze drummer vormt nog een mooie samenzang in sommige nummers. 

Dynamiek veranderingen is hét sterkste punt van Windup Space. Waar een nummer naar een climax opbouwt, wordt er onverwachts plaats gemaakt voor een rustig tussenstuk. Of het nu een gitaarsolo is van Menno of een tekst die de waarheid pijnlijk duidelijk maakt, het weet de luisteraar te raken.

Dat is te merken in het Bredase publiek. Er staan duidelijk een aantal trouwe fans vooraan, die elk woord meezingen. Windup Space weet echter iedereen mee te krijgen. Als drummer Steven bij het laatste nummer zijn shirt nog uittrekt, heeft deze band het publiek helemaal te pakken. Gelukkig koelt Menno de toeschouwers nog af met het legen van een fles water bij afloop van het podium. (MB)

Wie Little Symphonies voor het optreden heeft geluisterd op Spotify weet dat de jongens instrumentaal sterke nummers hebben. Een productie kwaliteit die meer waard is dan een plaats op het Future Stage. Voordat de jongens opkomen, klinkt hun digitale werk al als intro.

Wanneer ze zelf beginnen met spelen is het een forse tegenvaller. De instrumenten vullen elkaar verkeerd aan waardoor er een schurend geluid ontstaat. De manier waarop de vier op het podium staan, alle met coltrui, is ongemakkelijk. Ze weten zichzelf geen plaats te geven en bewegen onnodig op hun stoel. Deze band zit voornamelijk, zelfs de gitarist. In combinatie met de droevige muziek krijg je bijna medelijden. Hier en daar draait er nog een bandlid aan een knop om bij te sturen.

Gelukkig komt er verbetering. Langzaam breekt de band los van het verdriet en de ongemakkelijkheid met behulp van meer dynamiek en climax in de nummers. Het brengt een gevoel van boosheid met zich mee, wat de jongens losser en vrijer maakt op het kleine podium. "Ach joh, we zijn altijd al deconstructieve band geweest, of niet dan Maxim?" Deze uitspraak van Tom vat het optreden wel samen. Ze eindigen met een nummer dat erg rock aanvoelt met een boze ondertoon.

Later dit jaar brengt Little Symphonies het conceptalbum 'We Used To Be Immortal' uit. Laten we hopen dat dit veel goeds voor de band met zich mee brengt. Ze hebben veel potentie, maar moeten samen nog veel groeien om live sterk te zijn. (MB)