De zeskoppige band Stince mag als eerst het podium beklimmen. Met een rustige instrumentale intro, die echt thuishoort binnen het genre jazz, wordt de set geopend. Vlak daarna laat zangeres Bernice van Klooster met een flinke uithaal weten dat de band begonnen is. De rest van de band valt in en er ontstaat een zwoele sfeer in de kleine zaal van Mezz.
De muziek van Stince is fijn voor het gehoor. Al vaak wordt bij het genre jazz gedacht aan experimentele, moeilijk te volgen muziek. Stince weet dit imago zeker onderuit te halen. Drummer Amadeus Johannis verzorgt samen met bassist Terrence Kappar een strakke, betrouwbare basis voor de rest van de muzikanten, waaronder Jelle van Steen op gitaar, Thom Stout op de trompet en toetsen en Daan Bruijninckx op de saxofoon. En als kersje op de taart het ronde, volle stemgeluid van Bernice. Het geheel is vrolijk en energiek, net zoals het doek dat achter de band hangt.
Alle instrumenten krijgen hun eigen moment van roem. Zo hebben de blazers hier en daar een solo en houden bassist Terrence en gitarist Jelle op een gegeven moment een battle met elkaar. Zangeres Bernice maakt later in de set veel gebruik van een harmonizer. Met dit apparaat klinkt het net alsof er in plaats maar een, meerdere mensen zijn die harmonieus samen aan het zingen zijn. Dit geeft de muziek een geheel nieuwe en interessante laag.
Al met al zet Stince een sterke set weg. De nummers zijn goed opgebouwd, met veel tempowisselingen en uitbouwmomenten. Dat laat niet weg dat de muziek vooral een relaxte sfeer afgeeft. De warmte en sympathie van deze muzikanten is echt. Stince is zeker een band om in de gaten te houden.
Tekst loopt door onder de foto.