Zodra het album aanstaat, is het wel duidelijk: The Campfire Collaboration heeft zich jarenlang verdiept in de oude folkmuziek. Door de goede mix tussen oldtime-country, folk en Americana met bijbehorende akoestische instrumenten, denk aan de mandoline, banjo, mondharmonia, gitaar en ukelele, is dit album een weerspiegeling van het oude Wilde Westen. Dit past overigens ook goed bij de cover, waarop een uitgestrekt landschap met bergen te zien is. De cover is geïnspireerd op schilderijen van Frederick Remington en Charles M. Russel.

De harmonieuze samenzang komt goed naar voren in ieder nummer, maar ook de bespeling van de instrumenten is wonderbaarlijk goed. Het album kent enkele uitschieters: 'Silverado', het eerste nummer van het album, klinkt super vrolijk. De snelle riffjes zorgen ervoor dat je niet stil kan zitten op je stoel. Hoe snel de melodie ook klinkt, hoe rustig de zang is. Het is een enorme tegenstelling, maar toch klopt het totaalplaatje. Na één keer het refrein te hebben gehoord, kan je deze moeiteloos meezingen. Ook bij het derde nummer, 'Talkin’ to the Devil', is dit het geval. Het nummer zit goed in elkaar, belachelijk goede melodieën en een aanstekelijke tekst. In het eerste opzicht komt het nummer bekend voor. Waarschijnlijk ligt dit aan de invloeden die The Campfire Collaboration gebruikt heeft voor het album. Toch realiseer je je al snel dat het echt een heel ander nummer is. En het is beregoed. 'Far From Home', het vijfde nummer van het album, is vrolijk. Het echte vakantiegevoel komt bij je op. Met een camper door Amerika, genieten van de vrijheid die je hebt. De melodieën zijn snel, de verschillende instrumenten komen goed samen en de zang past hier zonder enige moeite bij. 'On My Knees' sluit hier naadloos bij aan. "I’m on my knees, don’t you believe in us together", een minder vrolijke tekst, maar daarom niet minder aanstekelijk. We zitten nog altijd met ons hoofd bij een ingebeelde vakantie, waardoor eigenlijk elk nummer een goede sfeer oproept. En daarnaast kan iedereen zich in dit nummer verplaatsen. 'Wreck Of The Old 97' is één van de traditionals van het album. Origineel van Johnny Cash, dus met recht een uitdaging voor de band om een waardige cover van te maken. En dat is het zeker. Hoewel het toch een beetje in een ‘nieuw’ jasje zit, kan het nummer tippen aan het origineel. Het is de doorgewinterde stem die het hem doet hier. De mannen kunnen trots zijn op deze uitvoering. Het laatste nummer van het album is 'The Blackest Crow'. Een nummer dat tijdens de Amerikaanse burgeroorlog is geschreven. Er bestaan zoveel verschillende versies van, dat niemand weet van wie het origineel is. Dus we laten het bij de versie van The Campfire Collaboration. En dat is geen verkeerde. Een goede samenhang tussen alle ingrediënten en een goede keuze als afsluiter van het album.

Natuurlijk zijn dit niet de enige nummers op het album, opgenomen en geproduceerd bij A-Broad Sessions and Recordings in de oude Faam. Toch springen bovengenoemde nummers er echt bovenuit. Ze zijn aanstekelijk en geven een goed gevoel. Dit maakt de andere nummers overigens niet minder goed, ook deze brengen een goede mix van folk, country en Americana met zich mee. Uitstekende vocals en een goede samenhang tussen de akoestische instrumenten.

Overal geeft het album je het gevoel dat je ergens ver weg in een prairie zit, genietend van een knetterend kampvuur en een doos marshmallows. Even lekker wegdromen en de realiteit vergeten. The Campfire Collaboration zou zo op een festival kunnen staan, zonnetje erbij en een biertje in de hand.