Ik Zie U Graag 2017: de zaterdag van Warhaus en Compact Disk Dummies Ik Zie U Graag 2017: de zaterdag van Warhaus en Compact Disk Dummies

Zwevend poëtisch versus donker en realistisch cynisch 
Zanger, toetsenist en medeoprichter van de Belgische band Baltazar Maarten Devoldere kunnen we beter multi-instrumentalist noemen. Met zijn zij-project Warhaus staat hij zaterdag 7 april in de Jupiler zaal van Mezz. En dat al om 20:00 uur!  Met zijn muzikale talent en warme, soms uitermate spannend klinkende stem, zingt hij zijn donkere, haast poëtische teksten. De band maakt gebruik van loops, blaasinstrumenten, gitaar en drums. Het klinkt groot, terwijl er maar drie man op het podium staan. Uiteraard komen nummers ‘The Good Lie’ en ‘I’m Not Him’ voorbij. De mysterieuze klanken nemen je mee in de muziek, laten je zweven en soms keihard naar beneden vallen door de cynische teksten. Op het album werkt Devoldere samen met zijn vriendin Sylvie Kreusch (zangeres Soldier’s Heart). Helaas is zij er deze avond niet bij, enigszins spijtig, want haar stem voegt nèt die extra spanning toe in de nummers, desalniettemin blijft het een sexy optreden.

Het album ‘We Fucked A Flame Into Being’ is een quote uit de roman ‘Lady Chatterly's Lover’ van D.H. Lawrence. De contradictie in deze zin was doorslaggevend en zo werd op 2 september 2016 het album geboren: een ode aan decadentie en diepte die het leven biedt en de ongrijpbaarheid van liefde. (KV)

KRANKLAND, de band van Thomas Werbrouck uit Gent, heeft een pittige taak na het imposante Warhaus. Opener ‘Hurry Man’ zet alvast de toon van alweer een eigenzinnig optreden in de grote zaal, grilliger en ruwer dan op het album ‘Wanderrooms’, om daarna met het psychedelische, dreigende ‘Realms Of The Unreal’ de toeschouwer bij de oren de set in te trekken. De band, met drummer Christophe Claeys (ex-Balthazar), bassist Thomas Mortier (Yuko) en Janko Beckers (Faces On TV) op gitaar en pedal steel, voelt de nummers ook uitstekend aan. Breekbare nummers als ‘Oh My Love’ en ‘Capricorn Blues’ krijgen door de lichthese zang en de zwevende pedal steel extra lading, je moet er alleen wel wat moeite voor doen. Voor slot ‘And He Rows’ gaat alles uit de kast en bespeelt Werbrouck een handgemaakt viooltje met een koekblik als klankkast en de pedalenkast van zijn gitaar, eigenzinnig en een beetje ‘ziek’. Helaas ontbrak de lichtvoetige single ‘Summer Avalanche’ nog, of een song van de Dirty Covers Bedroom Tapes nog. Een half uur is te kort genot van KRANKLAND. (DH)

Experimentele punk en psychedelica in een schoon kleedje
Lien Moris en haar band Piquet staan om 21:15 uur in een goed gevulde kleine zaal. Frontvrouw Lien ziet er lief uit met haar twee vlechtjes en kimono, zodra zij gaat zingen is ze hypnotiserend. Met hier en daar een krijs en grappige mimiek, geeft ze een leuke show weg. Piquet klinkt in het begin als popmuziek, maar schiet soms door naar iets punkachtig. Met af en toe een tintje psychedelica zorgt de band voor een beetje muzikale verwarring. En dat is ook echt iets wat deze band zo grappig en energiek maakt, maar ook lastig om in een genre te plaatsen, omdat er niets aan diversiteit ontbreekt. Zelf houden ze het op transoceanisch; zingen in een eigen verzonnen taal. Nederlands met woordspelingen die de band zelf leuk vindt.

Ook al zijn de trekjes en hoofdschuddingen van Lien ietwat aan de vele kant, de aandacht ligt halverwege de set meer op hun muziek, omdat ze steviger spelen. Een band waar we vast meer van gaan horen vanwege hun energie en verwarrende doch aanstekelijke geluid. (KV)

a•mong•ster - a person or subject as a part of, instead of separate from his environment, one with its environment
Ergens tussen electronica, indie en melancholie vinden we Amongster. Frontman Thomas Oosterlynck doet lang over zijn soundcheck, de drie bandleden zijn al klaar, maar wachten geduldig. De zaal raakt echter na een vertraging van ruim tien minuten ongeduldig. Wanneer Oosterlynck zijn eerste akkoorden inzet, klinkt er een harde piep die elke artiest – en iedereen in het publiek – als irritant ervaart. De frustratie is zichtbaar, maar gelukkig blijft Amongster stug doorspelen. De songs die voorbij komen klinken stuk voor stuk warm, met hier en daar een rauw randje. De toetsenist en drummer zorgen voor diverse effecten op de achtergrond waardoor de muziek soms melodramatisch klinkt en de andere keer juist weer opzwepend. Halverwege verlaten mensen de zaal, omdat er een act in de Jupiler zaal begint. Op zich zonde, want Amongster is een bijzondere, experimentele band en bevat een flinke dosis dynamiek.

Weer zo’n band die lastig in te delen is in een genre. En op zich staat Amongster voor wat het woord betekent: één zijn met je omgeving, als muziek maken je passie is, wat is er dan mooier om die verzotheid over te brengen aan je omgeving. (KV)

Als de gordijnen in de grote zaal weer opengaan na twee uur gesloten te zijn, zien we een welhaast heuse festivalline-up van de Compact Disk Dummies: een flinke backdrop, een enorme tafel met elektronica, keyboards en draaiknoppen en drums, een losstaand keyboard en meerdere plaatsen voor microfoons. En dat voor  een duo: de jonge broers Lennert en Janus Coorevits die in 2012 Humo’s Rock Rally wonnen. De opvallende kostuums in rood (Lennert) en blauw (Janus) en de lichtshow passen bij de uitbundige, energieke set. Dezelfde huisstijl kostuums die de broers dragen in de videoclips van ‘Silver’, het openingsnummer van vanavond (de band won beste video bij de MIA’s in 2017) en nieuwste single ‘Remain In Light’, de toegift. Compact Disk Dummies maakt veel indruk en krijgt de mensen aan het dansen, met energieke electropunk en eigenzinnige beats zoals we kennen van The Subs of Soulwax. Lennert heeft veel bewegingsvrijheid en pakt die ook, al dansend en springend met gitaar. Hij stapt regelmatig in het publiek en trekt slaand op een koebel naar de bar en beklimt de speakers van het zijpodium, alles om Breda in beweging te krijgen. Wat wonderwel lukt. Het up beat materiaal is er dan ook naar, inclusief een cover van Prince song ‘Controversy’ in ‘Prince-paars licht’ en met singles ‘Girls Keep Drinking’ en ‘The Reeling’ aan het slot. Wat een energie!

Barely Autumn zat al voorzichtig klaar op het zijpodium voor de toegift van Compact Disk Dummies. Ze vallen in voor Wwwater en sluiten deze toch al zo hoogstaande Ik Zie U Graag zaterdag passend af. Zanger en frontman Nico Kennes begint de song ‘All My Heroes Are Dead’, maar dat valt wel mee, inspiratiebronnen Eels en Wilco zijn nog springlevende bands. Die referenties zijn treffend gekozen, de semi-akoestisch indie band is sympathiek en afgemeten, zonder flashy kostuums. De nummers lenen zich voor ontspannen luisteren. Nummers als ‘Go Your Way’ van een aanstaande EP en ‘Losing Ground‘ heeft opvallende gelijkenissen met ‘My Beloved Monster’ van Eels. Het lukt hem nog vrij aardig de zaal stil te krijgen voor een solo nummer. “Dit is een moment om te drinken en stil te zijn.” Heel goed, een toffe groep om de avond mee af te sluiten. (DH)