Mr. Poopie
Na de opening bij Pier 15 vertrekken we naar de stad, waar een gigantische roze drol op ons staat te wachten. Van ver lijkt het ook wel op een dot softijs zonder horentje, maar de naam zegt wat anders. Hij heet Mr. Poopie. Graphic Design Festival en KOP hebben hun handen ineen geslagen om dit zeven meter hoge hoopje stront op de Grote Markt, met op de achtergrond de Grote Kerk, te krijgen. Het kunstwerk is van kunstenaarsduo Hungry Castle uit Barcelona. Niet alleen kan je hem van de buitenkant bewonderen, maar ook binnen is er van alles te doen. Er staat dan ook een lange rij om erin te komen. Eén van de successen van Cultuurnacht kun je wel zeggen. De mensen in de rij worden vergezeld door drumband Lucifers Slagwerk tegenover Vulling. De sfeer is gemoedelijk. Niet gek, want wie wordt er nou niet blij van die grote roze drol midden op de markt?

Lieve Louise en de Fanfare
In de Grote Kerk is een optreden van Lieve Louise en de Fanfare. Het duo, onder begeleiding van cellist Jostijn Ligtvoet, brengt Nederlandstalige liedjes. Het is vol voor het eerste optreden. Lieve Lamerichs en Louise Donker komen als eerste op, om de veertig minuten durende setlist te beginnen. Na het eerste nummer voegt Jostijn zich bij het duo, hij brengt de liedjes extra gevoeligheid bij. Gitaar, keyboard, accordeon, alles komt voorbij. De teksten gaan niet zomaar ergens over. Lieve is namelijk geopereerd aan een hernia, waardoor zij een verlamming in haar voet heeft gekregen. Ze zingen over vallen en weer opstaan, de ziekenhuisbezoeken en over vriendschap. De sfeer zit er goed in door de interactie met het publiek. Een kindje roept zelfs meerdere keren dat het duo door moet gaan met zingen, waar de meiden leuk op ingaan. “Ik moet echt even een slokje drinken hoor, sorry”, grapt Louise halverwege de show. Met het nummer ‘Ik Kan Weer Dansen’ sluiten de meiden positief af. Naar buiten moet via de achterdeur van de kerk, want de volgende groep staat alweer te wachten om naar Lieve Louise en de Fanfare te komen luisteren. Meer foto’s vind je in het fotoverslag van Frank.

Brandpunt
Een goed moment om over te steken naar Brandpunt, wat het centrum van muziek, performance en expositie wil zijn. Buiten staat een kraampje waar een jongen glühwein verkoopt. Binnen is het een drukke bedoeling. Verschillende kunstwerkjes, handwerk en andere frutsels staan uitgestald langs de wanden. Aan de linkerkant is een balie waar je nog wat te drinken en eten kunt kopen. Achterin staat een dj te draaien. Mensen zitten aan tafeltjes of lopen langs de hebbedingetjes, die overigens vrij prijzig blijken te zijn. Een houtwerkje kost al snel € 50,-, om over de tafelkleden nog maar te zwijgen. Bezoekers lopen in en uit, toch wel nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurt. Wij moeten echter weer door naar het volgende optreden bij Van Aalst. Fotograaf Magnus maakt later nog mooie shots van Mo & The G-Strings.

DÉMIRA
Bij Van Aalst Tapijten staan vanavond twee bands. Breda Barst sponsort het podium op de binnenplaats achterin de winkel. De locatie is het 16e-eeuwse monumentale ‘Hofhuys’ aan de Catherinastraat. Het is goed druk, soms zelfs even dringen bij binnenkomst. DÉMIRA is de eerste act. We kennen haar van tv-programme ‘De Beste Singer Songwriter’, waar zij de jury verraste met haar unieke stem en folkmuziek. In eerste oogopslag lijken Démira en haar band een paar jonge hippies. Niets blijkt minder waar te zijn. De folkmuziek blijkt echter niet heel goed aan te slaan bij het Bredase publiek. Na een aantal nummers staan de eersten alweer buiten. Haar geforceerde Ierse accent kan de reden zijn. Na een tijdje begint het te vervelen. Aan de energie van Démira en haar band ligt dat allerminst. Ze staan dansend op het podium en haar unieke stem neemt de overhand. Toch houdt ze een goede vijftig man over tot het einde van de show.

Storksky
Na een korte ombouw is het tijd voor band nummer twee bij Van Aalst. Ook Storksky is binnengehaald door Breda Barst in het Hofhuys. Melodieuze hardrock, geïnspireerd door Queens of the Stone Age en Muse, is wat deze avond afsluit. De Pinkpop-gangers kennen Storksky wellicht al: hij won de ‘Nu of Nooit’ bandwedstrijd, waardoor de band als openingsact op het festival stond. Voor zijn debuut-EP kwam er hulp van drummers Mario Goossens (Triggerfinger) en Tim van Delft (De Staat), maar vanavond zijn beide mannen nergens te bekennen, dat hoeft natuurlijk ook niet. Het duo oogt jong en ook het publiek past zich gedurende de set hierop aan. De oudere garde is al snel vertrokken. Michiel Claessen heeft een aangename stem, die zowel de laagste als allerhoogste noten kan raken. De microfoon staat echter vrij zacht, waardoor de zang soms wegvalt tegen de harde drums en het gitaarwerk. Het publiek trekt zich hier niets van aan en rockt lekker mee. Zo wordt de avond in Breda-stijl afgesloten: met een biertje in de hand en de haren losgegooid.