We beginnen in de kamer van Sofie, waar tapijtjes op de vloer liggen en kaarsjes en dezelfde gekleurde-bollen-lampen-slinger als op de andere kamers een gezellige zithoek sieren, de band van Tom Neven staat al klaar. Tom stelt netjes zijn bandleden voor, Marie de Thouars en Rob Couweleers en Robbert van Elewout (beide met Neven in The Lost Lions of India), “samen zijn we Tom Neven. We zoeken nog naar een betere naam.” De sfeer zit meteen goed en de muziek is dat ook, we wisten al dat Tom songs maakt die dichtbij hemzelf liggen, in deze setting en met de viool en zang van Marie, de subtiele bas van Rob en het ukelele- en gitaarspel van Robbert zit je al gauw nog dichter bij de liedjes. Liedjes zoals ‘Closer’ en vooral de uitsmijter ‘Release Me’. Tom vertelt wat verhalen bij de liedjes en maakt een grappig praatje met de 11-jarige Frank. Grappig omdat Neven in het dagelijks leven voor de klas staat en les geeft aan dezelfde leeftijdsgroep.
De derde editie van Stukafest Breda had een iets andere opzet dan vorig jaar waarbij er veel te kiezen was en misschien ook wel wat keuzestress. Dit jaar was het anders en gingen alle bezoekers, verspreid over drie groepjes, langs de kamers van Sofie, Denise, Rick en vooruit Egon om op gezellige plekken van mooie optredens te genieten van Tom Neven, THE HOWLIN’, Victor Luis van Es en Aidan & The Wild.
Op naar de kamer van Denise, waar het iets donkerder is en ook kaarsjes en de gekleurde-bollen-lampen-slinger alsmede de krukjes en zitkussens zorgen voor een instant goeie sfeer. We komen de vorige groep op de trappen tegen, die vonden THE HOWLIN’ erg goed. De twee leden van de band, normaal zijn ze met zes, zitten op dezelfde hoogte als hun publiek. Eerst gaat het bier rond, en wijn, net als de donatiepot. Zanger Joel Gaerthe heeft een eigen stemgeluid, rauw en diep, gitarist Nick Croes heeft een eigen manier van spelen, bluesy. Zonder tussendoor veel te praten krijgt hun muziek meer snik en dat past. Al loopt het tegen het einde, juist met de twee covers van Jamie Lidell en The Black Keys, een beetje spaak en wordt het wat langdradig. Daarentegen maakt ook het slot weer veel goed, vooral omdat een jongen al klapt terwijl het nummer nog een terugkerend refrein krijgt, wat dan weer iedereen inclusief THE HOWLIN’ aan het lachen brengt.
De laatste kamer is van organisator Rick, vlak boven de Bruine Pij, waar vorig jaar Marco Martens veel indruk maakte. Nu speelt cabaretier Victor Luis van Es er zijn show en met het publiek. Vorig jaar haalde de jonge Amsterdammer de finale van Camaretten en hij toert nu met de finalistentoer daarvan door het land. In een goeie dertig minuten vertelt hij op vlotte manier enkele hoogtepunten uit een ongetwijfeld langere show. Over hoe de half-Nederlander-half-Chileen vaak voor Turk wordt aangezien, zijn liefde voor huisfeesten bij de mensen thuis, Fair Trade Coke, een uitgesponnen Tinder verhaal met verrassende wendingen, een gesprekje met de 11-jarige Frank die vast de avond van zijn leven heeft en nog wat imitaties van Donald Trump en Barack Obama, als ze in de Burger King zouden werken.
De laatste ‘kamer’ is die van Egon, oftewel café de Bruine Pij waar vinyl dj That’s The Case draait op de after party, terwijl slotact Aidan & The Wild hun laatste soundcheck doet. Aidan deed in 2014 nog mee aan het Brabantse talententraject Proud Of The South en heeft met zijn band Aidan & The Wild vorige week in thuisstad Eindhoven zijn eerste EP ‘Iliad’ uitgebracht. De band maakt prettig in het gehoor liggende folk met hier en daar een rock randje, met name als Aidan zijn elektrische gitaar erbij pakt. Bassist Cox Dieben weet in haar strakke jurkje en steelse blikken, maar ook met haar spel op zowel de vijfsnarige bas als een staande bas veel blikken op zich gericht. Aidan & The Wild lijkt vanavond wel wat uit losse individuen te bestaan, met Aidan (Diederik van den Brandt) in het midden en links van hem gitarist Rob Cornelissen vrij in zichzelf en zijn vaak vervormde gitaarspel gekeerd. Drummer Daan van der Vorst is niet te zien, vlak achter Aidan. Aan het slot drijft de set naar een rustig slot als de frontman op een barkruk gaat zitten, zijn akoestische gitaar op schoot en hem af en toe als drum gebruikt. Het leuke is dat ook het reguliere donderdagavondstappubliek zich mengt in de Bruine Pij waardoor de gezelligheid ook in deze grotere ruimte blijft. Want vooral dat is Stukafest Breda, in een ontspannen sfeer op onverwachte plekken onverwachte ontdekkingen doen.