POBparade 2017: LOTUS als terechte afsluiter in Mezz POBparade 2017: LOTUS als terechte afsluiter in Mezz

Pim van Zuilen, Koen Koniuszek, Michael van Loon en Gijs Joosen, beter bekend als Hilton Dive, staan vanavond weer eens op het grote podium. Visuals, felle lampen en snoeiharde instrumenten sieren deze show. De band heeft er overduidelijk zin in. De strakke gezichten tijdens de nummers maken meer dan eens plaats voor een lach, zeker als het publiek na twee nummers al “nog een liedje” roept. Pim wisselt zang en grunts moeiteloos af en ook de andere leden zetten hun beste beentje voor. Vanavond zijn ze hard, harder en hardst.

Terwijl Hilton Dive net een kwartier bezig is, trapt The Spvrk af in de kleine zaal. Qua uiterlijk een schoolbandje, qua muziek een goed staande poppunk band. Het lieflijke uiterlijk van zangeres Lotte misleidt het publiek. De muziek is energiek, geïnspireerd op bands als Paramore, je weet wel, dat bandje met die leuke zangeres met oranje haar. In het begin lijkt het wat onwennig voor The Spvrk, maar na één nummer is hier niets meer van terug te zien. Lotte staat geen moment stil, zelfs niet als ze de zaal toespreekt. De band krijgt Breda aan het klappen, maar meezingen tijdens het catchy ‘The Rulers’ blijft nagenoeg uit. Desondanks één van de leukere optredens van de avond.

“Tis hier godverdomme klein eh!” First Fight Down staat als vijfkoppige band op het kleine zijpodium in de grote zaal. Een deel van de band voor het podium zetten, is ook geen optie. De armen en benen van het moshende publiek vliegen in het rond en voordat je het weet, ligt er een zanger knock out. Dat willen we natuurlijk ook niet. Een ode aan de nineties metalcore, zo kan je het materiaal van deze band het beste omschrijven. De muziek staat snoeihard. De metalcore vliegt je om je oren. De lage grunts en hoge screams zijn in ieder geval goed hoorbaar. Oordoppen in en moshen maar!

First Fight Down is pas net bezig als ook Olde Souls aan de show begint. Totaal iets anders dan in de grote zaal. Deze punkband speelt eigenlijk heel vrolijk klinkende nummers. Het is wel al snel duidelijk dat mensen zich niet realiseren dat ook de kleine zaal voorzien is van muziek, want het blijft erg rustig. In het begin is al duidelijk dat we weinig tot geen fouten gaan ontdekken in deze set. Wat een kracht en stem heeft Olde Souls. Vrouwen hebben hun weg wél gevonden. Komt het door de goed uitziende zanger of toch door de knappe drummer? Ach, de vrouwen hebben wat om te kijken. En uiteindelijk is de zaal toch nog redelijk gevuld voor de leuke Belgen.

Onegodless, tot 2013 bekend als Mourn, heeft de eer om op het hoofdpodium te staan. Het blijft redelijk tam in de zaal. Dit ligt echter niet aan de band. Vol energie rammen de mannen op de instrumenten en zanger Pieter Verpaalen produceert de meest vreemde klanken. Hij schakelt in rap tempo over van hoog naar laag, schel en dof. De muziek is gebaseerd op onder andere Pantera, Down en Black Sabbath. Pure metal dus. Ze zijn bezig met een nieuwe plaat, maar het publiek moet nog even geduld hebben; Het duurt allemaal wat langer dan gepland. Na deze show te hebben gezien, is het het wachten meer dan waard.

Wells begint in na een korte ombouw in de kleine zaal. Skinny jeans, zwarte nagellak en geverfde lokken. Alternative post-hardcore knalt door de speakers. Jaren geleden luisterde menig tiener naar Madina Lake en Boys Like Girls en even lijkt het er ook op alsof ze een cover doen van eerstgenoemde. Hoewel ‘House of Cards’ dezelfde titel heeft en de intro hetzelfde klinkt, is het toch een totaal ander nummer. Ook hier blijft het rustig. Vrijwel iedereen wacht in de grote zaal op de volgende band. Zonde, want deze band is leuk. Ook zonde: de bezoekers blijven maar kletsen. De band maakt hier echter korte metten mee “Kan het wat zachter? Ik probeer iets te vertellen.” Ze weten een leuke show neer te zetten en uiteindelijk de aandacht van het publiek te behouden.

Zodra Wells afgelopen is, pikken we nog net het laatste deel van Ghost Years mee. Er komen voornamelijk nummers van de in augustus uitgebrachte titelloze EP voorbij. Zanger Vic heeft besloten tussen het publiek te gaan staan en mee te moshen. Zodra hij even op het podium staat, wordt hij eraan herinnerd waarom: zijn microfoon blijft hangen in een arm van één van de moshers en valt op de grond. Qua vocals is het de minste van de avond. Het blijft redelijk monotoon. De band heeft wel nog een duidelijk standpunt voor Breda: terugduwen als iemand je ergens in tegenhoudt. Weer wat geleerd, zullen we maar zeggen. Helaas was hier overlap in het programma en zijn er geen foto’s van Ghost Years.

Een lang noise intro, geproduceerd door A Million Squeeks Will Do You No Harm. Het is hierdoor geen set die we van Tarantino gewend zijn. Je hoeft nu niet bang te zijn om met je ogen te knippen, de nummers zijn dit keer iets langer. Toch blijft het vertrouwd. Tussendoor komt de noise van Squeeks terug en ook tijdens de songs is het niet te missen. Hierdoor is er soms een iets langere aanloop naar de volgende. De bandleden staan er hierdoor soms wel een beetje verloren bij op het podium. Geen wonder, normaal is de set binnen twintig minuten klaar. De lange tussenpozen lijken ook niet helemaal binnen het straatje van de bezoekers te vallen. Het lijkt onderhand wel een café. Al met al wel een prima optreden van deze speciaal-voor-vanavond combinatie.

De Belgische band LOTUS sluit af op het zijpodium vanavond. Zoals gewoonlijk neemt zanger Jelle zijn plek in de zaal in. Direct beukt hij er op los, waardoor enkelen op de trap ook onderuit gaan. Niemand is veilig. Er zijn niet heel veel bezoekers meer, maar diegenen die er zijn, brullen keihard mee. De mannen zijn bekend door de shows in onze stad en dat is duidelijk. Af en toe brult er iemand mee in de microfoon of brult Jelle keihard in je gezicht. Persoonlijke ruimte? Jelle heeft geen idee wat het is. In tegenstelling tot de langere set van Tarantino is die van LOTUS in nog geen half uur voorbij. Te snel. En zo komt ook de  harde avond van POBparade tot een eind.