Ik Zie U Graag 2017: de vrijdag met jonge verrassingen Ik Zie U Graag 2017: de vrijdag met jonge verrassingen

Het werd tijd dat de winnaar van Humo’s Rock Rally 2016 eens in Breda kwam spelen en welke plek dan beter als opener van Ik Zie  U Graag in Mezz? De Brusselse band brengt post-punk als beleving met frontvrouw Fenne Kuppens als meeslepend middelpunt. Meeslepend omdat ze het optreden beleeft en zingt met zware, intrigerende stem, tot ze soms bijna adem tekort komt tussen de nummers door. Het past allemaal perfect bij de donkere, gelaagde muziek van Whispering Sons, zoals gezegd post-punk met new wave accenten die zo uit de jaren tachtig weggelopen zouden kunnen zijn, vertaald naar de jaren 2000. Elk bandlid is in zijn eigen wereldje, het spel van gitarist Kobe Lijnen lijkt soms te zweven. De band geeft het festival een donkere en intense opener, Mezz Kleine Zaal is niet voor niets volgelopen. Toffe act! (DH)

In de grote zaal doven rond 21:00 uur de lichten. Een dj en een rapper komen het podium op en vanuit de backstage klinkt de loepzuivere stem van Coely. Zodra ze het podium opkomt, vraag je je af of het een show à la Rihanna of een rapshow wordt. Conclusie: een beetje van beide. Terwijl Coely tijdens haar nummers klinkt als een stoere chick, bedankt ze het publiek na ieder nummer bescheiden. Soms is het optreden misschien iets té ingestudeerd, zoals de bewegingen tijdens de songs, maar de show blijft boeien. Als ze twee vrienden op het podium roept om een paar nummers mee te doen, blijft het af en toe verdacht stil vanuit de zaal. “It’s a fucking friday man.” Daarna doet de zaal ook vrolijk mee met schreeuwen. Want ja, welke hiphop-act probeert nou niet uit welke kant het hardste schreeuwt? Een cover van Bob Marley’s ‘Could You Be Loved’ ontbreekt niet. Met een ode aan haar moeder sluit ze af, om daarna nog terug te komen voor een ijzersterke toegift vol beatboxen en een laatste nummer. (TG)

Tamino, die meteen daarna op het zijpodium begint, is van een heel ander kaliber. De 20-jarige singer-songwriter uit Antwerpen staat in zijn eentje met alleen een elektrische gitaar. Geen akoestische? Nee, inderdaad. Hierdoor hebben de liedjes een heel andere dimensie en is er meer kracht. Halverwege de show vertelt de zanger dat hij gestudeerd heeft in Amsterdam, waar hij ook zijn eerste nummer op mocht nemen. “De producer vertelde me dat ik het nummer moest zingen met het gevoel waarmee ik het schreef, maar toen was ik dronken…” De hiervoor muisstille zaal lacht. Arctic Monkeys komt ook nog voorbij aan het einde van de set. Tamino’s versie van ‘I Bet You Look Good On The Dance Floor’ wordt door enkelen in de zaal luidkeels meegezongen. Hij eindigt met zijn enige uitgebrachte nummer, ‘Habibi’, dat terug te luisteren is op Spotify. Een beetje gegeneerd en tegelijkertijd trots maakt hij reclame voor zijn aankomende EP en show in Amsterdam. Daarna loopt hij nog even de verkeerde kant af van het podium. Wat een charmante en leuke man en wat een sterk optreden. (TG)

Adriaan Van de Velde uit Antwerpen, oftewel Pomrad, heeft wat met toetsen. We tellen zes toetsenborden op het podium, waaronder de keytar van Pomrad, vooraf al veelbelovend centraal op het podium van Mezz Kleine Zaal gepositioneerd. Ok, drie daarvan worden bespeeld door een tweede keyboardspeler en hij heeft een drummer meegenomen. Pomrad maakt funky muziek om op te dansen en klinkt zoals zijn album ‘Knights’: strak, foutloos en met grappige terzijdes zoals ‘Ja Eh… Nee’, maar hier en daar wel heel clean en voorspelbaar. Van de Velde zelf is een drukke kerel, altijd in beweging en bezig het publiek mee te nemen. Al met al heeft de set een sterk Daft Punk en old school disco funk gevoel, ook omdat hij een vocoder gebruikt om zijn stem een typische robotklank mee te geven. Het donkere ‘Cookies & Fish’, ook van debuut ‘Knights’, springt er echt weer even uit. Helaas is dan de kleine zaal al een stuk leger, Absynthe Minded in de grote zaal blijkt de publiekstrekker vanavond. Maar daarvoor had Pomrad al een goede basis gelegd in Breda. (DH)

Om 23:00 uur sluit Absynthe Minded het grote podium af. Het is niet de eerste keer dat ze in Mezz staan. In 2012 waren de mannen er ook al. Ondanks dat ze aan het begin al zeggen veel nieuwe nummers te spelen, lijkt het een Greatest Hits-show. Eén van de nieuwe nummers is ‘Jungle Eyes’, die semi-akoestisch ten gehore gebracht wordt. De band lijkt zowel gegroeid als stil te hebben gestaan. Het nieuwe materiaal past naadloos binnen deze set. Poppy en dansbaar. Maar de show is saai. Het duurt vrij lang tot zanger Bert Ostyn contact zoekt met het publiek en ook de bandleden onderling lijken elkaar in het begin niet te vinden. Het gevoel wat de muziek eerst bracht, is er niet meer. Het is een beetje zoals je bij jeugdsentiment kan verwachten, maar dan blijkt dat jij sneller gegroeid bent dan de band. (TG)

Spelen na de publiekstrekker op het zijpodium van Mezz, vlak na middernacht, kan een ondankbare taak zijn. Het is er eentje die Jo Gebroers, frontman van Low Land Home, dapper op zich neemt. Zijn band Low Land Home, met thuisbasis Gent, maakt melancholische, intieme muziek met veel piano, zachte zang, toetsen, drumpads, bas én contrabas. De redactie van Studio Brussels Nieuwe Lichting 2017 benoemde hem tot een Gentse Nick Cave, maar die vergelijking komt live niet helemaal uit de verf, daarvoor komt Gebroers vanavond te bescheiden over. De teksten zullen wellicht tegen het literaire aan zijn, zijn zang en de tweede stem Jolien Bové gaan wat verloren in de steeds minder volle grote zaal. Op 21 april verschijnt de eerste EP ‘Underspoken’. We zien Low Land Home graag nog eens terug, maar een volgende keer liever in een intiemere setting. (DH)