Bij binnenkomst in de zaal staat deze al blauw van de rook en is het licht gedimd. Om half vijf betreedt Smith het podium en begint hij aan zijn set. Een klein spotje op de man, zijn gitaar en mondharmonica en de rest blijft angstvallig donker. Er staat nog maar een handjevol mensen achteraan bij de bar wanneer de troubadour zijn eerste akkoord aanslaat. De uit Australië afkomstige zanger lijkt zich daar niets van aan te trekken en doet gewoon zijn ding. Zijn country- en folkachtige liedjes gaan veelal over gebeurtenissen van/met zijn vrienden. De ene vriend raakt verslaafd aan heroïne en verliest hij uit het oog, de ander overlijdt na een aanrijding door een bus en nog een ander rooft een casino leeg. Daarmee is Phil Smith niet de typische songwriter die vaak schrijft over vrouwen en liefde. Ook al komt dat laatste onderwerp natuurlijk nog wel aan bod. 

Zijn rauwe stem zorgt ervoor dat het publiek in het begin aandachtig luistert, maar na het zoveelste sobere en rustige liedje zakt de aandacht een beetje weg. Er klinkt steeds meer geroezemoes bij de bar en ook de mensen die later zijn binnengedruppeld, verliezen de zanger uit het oog. Met nog vijftien minuten op de klok gooit hij het over een andere boeg. Hij gaat wat harder zingen en spelen, wat zorgt voor een hele andere dynamiek in zijn liedjes. Een goede keuze, want zijn stem wordt hierdoor veel krachtiger en ook het publiek lijkt direct weer geboeid door zijn nummers. Het laatste deel van zijn set, met daarin onder andere een protestlied dat hij vanmiddag richt aan Donald Trump, is dan ook het meest spannende stuk van de gehele middag. 

Als hij deze energie de hele set vast had gehouden, dan had hij het publiek waarschijnlijk wél voor zich gewonnen. Dat is helaas nu niet het geval, maar wellicht dat het hem ook niets uitmaakt. Een paar dagen eerder gaf hij namelijk op zijn Facebookpagina het volgende aan: "I've officially decided to play in NL as little as possible”. Duidelijk.

Gezien: Phil Smith, Mezz kleine zaal. Zondag 27 november 2016