Equal Idiots staat op het punt van beginnen op het zijpodium en er lijkt weinig publiek op af te komen. Hooguit tien man in de zaal. Zelf noemt de band het genre ‘Bier drinken en kut roepen-rock’. Hoe vreemd deze beschrijving ook klinkt, het komt het aardig in de buurt. Het Belgische duo, Thibault en Pieter, speelt rammelende garagerock en het typische punkimago spat van het podium. De zang is een mengeling van zingen, roepen en vreemde geluiden, maar lijkt hiermee weg te komen door de harde gitaren en donderende drums. De kleine groep die voor deze band is gekomen, krijgt wat hij wil: de vaagste show van de avond. Een energieke zanger die de helft van de tijd met zijn tong buiten zijn mond staat te raggen op zijn gitaar en een drummer die als een gek op het drumstel mept en vaak vreemde geluiden in de microfoon roept, bevestigen dit.

Een paar minuten later is het, op het grote podium, tijd voor Afterpartees. ​Hier is al iets meer publiek op afgekomen, maar nog geen noemenswaardige aantallen. De powerpop knalt vanaf het moment dat drummer Youri Linskens het eerste nummer aftikt de zaal in. Zanger Niek Nellen staat op het podium en doet zijn ietwat slungelige danspasjes. Als hij dan ook nog de microfoonstandaard het publiek in laat vallen, besluit hij er achteraan te springen. De bezoekers zetten een kleine stap achteruit om de zanger de ruimte te geven. Halverwege het nummer voegt hij zich weer bij de band, maar dat is van korte duur. “We moesten aan publieksparticipatie doen, dus dan doen we dat even”, zegt hij terwijl hij een aantal handen schudt. “Zo dat hebben we ook weer gedaan” en een nieuwe nummer wordt ingezet. Ook hier is het energielevel beduidend hoog. Het publiek neemt dit over en komt langzaam in beweging. De toon voor de rest van de avond is gezet.

Dan is het tijd voor één van de organisatoren om het podium te betreden. Malibu staat vanavond op het zijpodium. Up-tempo en iets wat neigt naar ballads is een goede beschrijving van de muziek van Malibu. De band bewijst een groot reportoire aan droge teksten over de meest uiteenlopende onderwerpen te hebben. Wolven, hippies, alles komt voorbij. De Tilburgse formatie weet het publiek binnen no-time aan zich te binden. Niet alleen de teksten zijn uiteenlopend, maar ook de houding van de band. Het ene moment een soort desinteresse, het andere moment bakken vol energie. Na een half uur moet Malibu stoppen om het stokje over te geven aan de tweede organisator van Burning Down the House: Fake Billy & The False Prophets. Dit gaat echter niet zonder een groot applaus.

Fake Billy & The False Prophets is zoals we gewend zijn van de mannen: dansbaar, gestoord, maar verrekte goed. De nummers zijn kort maar krachtig, zanger Martijn Crins schudt meerdere malen met zijn heupen om het publiek op te zwepen en er komen een hoop onzinnige dingen uit zijn mond. Het tempo zit er goed in. Mathijs Leeuwis en Martijn Crins raggen op hun gitaren, drummer Dylan van Meurs ramt nog net niet door de vellen en de vreugde is van het gezicht van bassist Guus van Mierlo af te lezen. Steeds wanneer de formatie elkaar aankijkt, hebben de mannen de grootste lol. Het publiek neemt dit over. Heel de avond is er nog niet zo gedanst als tijdens Fake Billy. Mensen omhelzen elkaar, dansen sensueel of juist heel lomp en het plezier straalt van de gezichten. De avond is nog niet ten einde, maar dit is overduidelijk één van de hoogtepunten van het mini-festival.

De volgende act is geheel anders dan de rest van de acts. De Amsterdamse rapper Donnie mag het zijpodium afsluiten. De show begint echter rommelig. Niet alles is goed op elkaar ingesteld: autotunes die de plank volledig misslaan, raps die niet altijd even lekker lopen en een sound die vaak lijkt op die van De Jeugd van Tegenwoordig, dat het onderscheid nauwelijks op te merken is. Toch vermaakt het publiek zich prima. De rapper weet vooral de voorste rijen, die volledig bestaan uit meiden, om zijn vingers te winden. Hij deelt zelfs nog drie glazen vodka uit. Over vodka gesproken: hier draait eigenlijk de hele show om. Op de DJ booth staan meerdere flessen en bekers die om de zoveel tijd bijgeschonken worden door iemand van zijn crew. Laatstgenoemde heeft eigenlijk geen andere taak. Hij staat aan de zijkant van het podium, drinkt en kijkt toe. De rapper bewijst hoe makkelijk je mensen in drie kwartier aan je kan binden door het over drank te hebben, zelf te drinken en het uit te delen. Zijn muziek kan echter nog wel wat dieper in het glaasje kijken.

Burning Down the House heeft als afsluiting Cairo Liberation Front. Eerder was op Facebook al te lezen hoe trots de organisatie is om deze band te kunnen strikken. Stilstaan is onbegonnen werk bij deze formatie. De electro-beats vliegen om je oren, gemixt met Arabische invloeden. Niets is te gek voor deze band. Drank vloeit, net als de rest van de avond, rijkelijk en de oosterse en westerse culturen komen samen in een opzwepende show. Het publiek breekt samen met de band de zaal af, alsof het voor even een Arabische vorm van carnaval is en theedoeken centraal staan. Ja, de beste omschrijving van het festival wordt gegeven door deze band: vaag, maar lekker dansbaar. De organisatie heeft vooral met Cairo Liberation Front aangetoond dat niets te gek is en dat verschillende stijlen prima samengaan in Breda.

Gezien: Burning Down the House. Jupiler Zaal Mezz, vrijdag 4 november 2016.