The Grand East uit Diepenheim mag openen voor DeWolff. Een man in een bruin-wit gestreepte broek en een shirt dat net iets te kort is, gooit zijn armen in de lucht. “Goedenavond Breda!”. In de eerste vijf minuten stopt het vijftal minstens vier nummers in een liedje en verandert ook nog een keer of vijf van ritme. Pubrock met een ADHD-gehalte waar je “u” tegen zegt. Zanger Arthur Akkermans leeft zich helemaal in en beweegt ietwat spastisch over het podium. Bij een korte harmonicasolo gaat hij diep door zijn knieën en vraagt na ongeveer twee minuten applaus voor een solo van gitarist Nick Cival. Daarnaast zijn slechte grappen aan de orde van de dag in de show. “Het is tijd om je piemel uit je broek te halen en ermee te gaan zwaaien, want dit is een dansnummer.” Het publiek lacht en geeft weer een luid applaus. Iets minder tempowisselingen in een nummer zouden The Grand East net iets beter maken, maar al met al is het een prima opener voor de hoofdact.

Na een korte ombouw komen drie paar goed ingelopen rock 'n roll laarsjes het podium opgelopen. De mannen van DeWolff zijn klaar om te beginnen. Geen van de drie zegt wat en meteen zetten ze het eerste nummer in. Een prachtig, bijna stil en ontroerend begin. Het Limburgse drietal heeft een nieuwe plaat, 'ROUX-GA-ROUX', uitgebracht met de producer van The Black Keys en gebruikt de eerste nummers van de set om te laten horen wat een vette songs erop te vinden zijn. De jams en ballads zijn mooi en psychedelisch, waardoor je zin krijgt om je ogen te sluiten en erop weg te dromen. Pablo van de Poel zoekt met de nodige nonchalance bij ieder nummer naar vernieuwing, drummer Luka van der Poel laat zich van zijn beste kant zien en bewijst ook hier dat hij niet achterin achter zijn drumkit hoeft te zitten en Robin Piso ramt hard op de toetsen. DeWolff is een band die respect afdwingt. Ieder bandlid krijgt zijn solo, wat de vaart uit het concert haalt. Dit deert het publiek echter niet, want zij knikken goedkeurend naar elkaar. Het publiek blijft voor de rest echter vrij stil. Ligt dit aan het leeftijdsgehalte of aan de toch enigszins rustige nummers? Niemand die het weet, aan de show van de mannen ligt het in ieder geval niet. Na de solo's gaat de band door met de snelheid en kwaliteit van de vorige nummers.  De set is een fijne mix van oud en nieuw. Het plezier van de band spat er vanaf: elkaar strak aankijkend dagen ze de ander in elk nummer uit tot iets nieuws. Ze schudden het dromerige publiek wakker door Mezz een “zinken buidelrat” te noemen. Daarna geven ze nog een toegift, waarmee ze wederom bewijzen een geniale band te zijn. Niets dan lof voor DeWolff.

Gezien: The Grand East, Dewolff. Mezz, zondag 3 april 2016.