Albumreview Hilton Dive ‘I am become death’

Tekst: Kyki Vermaire ,

Het formaat van de hoes van het nieuwe album ‘I am become death’ is nét iets groter dan normaal. Hilton Dive heeft zijn geluid verbonden met de artistieke vaardigheden van Rutger Termohlen, wat resulteert in een album met prachtig artwork, net zoals de cover van ‘Huginn & Muninn’ uit 2011. De voorkant is voorzien van schedels, vogels en reptielachtigen. Hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. De achterzijde toont de achterkant van dezelfde afbeelding. De binnenkant van de hoes bevat tekeningen van de bandleden en op de cd staat ook een afbeelding. Als we het boekje bekijken zien we bij elke track een passende afbeelding. Op enkele oneffenheden in het drukwerk na (afbeelding overlapt tekst) is er een mooie samenwerking tussen woord en kunst.

De vele repetities bij Sound Dog en de lange uren in Max Power Rent Studio met producer Daan Janzing, de band heeft keihard gewerkt en dat is te horen. Vanaf het begin klinkt Hilton Dive strak en is zowel muzikaal als vocaal gegroeid. De grunt van frontman Pim van Zuilen is constant, dieper en intenser geworden in vergelijk met de twee voorgaande EP’s. De bridge in het eerste nummer 'Surrounded By Screams' haalt je even uit de zware riffs. Vervolgens krijgt deze bridge later in het nummer een verrassend tintje, Russische tekst en gegil op de achtergrond. Het strakke, rauwe geluid krijgt zo een hysterisch en chaotisch randje. 'Behind The Mischief' laat zien dat Pim niet enkel kan grunten. Zang is een waardevolle toevoeging, toch is het de zware, donkere grunt die blijft overheersen. Tegen het einde van het nummer maken de strakke drums het nummer af. Titeltrack 'I am become death' klinkt zwaar. De stem die je hoort, samen met een geluid wat lijkt op een ademhaling, het klopt. Logge riffs, strakke drums met "Die, die, die" op de achtergrond. Ja, daar krijg je wel een beetje kippenvel van. De tekst die je hoort in 'Pancurium Bromide': "Losing consciousness. Failed controls, 404." geven een grillig effect aan het nummer. Het is gebaseerd op de laatste woorden van gevangenen in Death Row: "Pog mo thoin", waarna de vloeibare dood zijn werk mag doen en het middenrif en tussenribspieren laat stoppen. Vrij vertaald: "Kiss my ass" en uiteindelijk wordt de laatste adem uitgeblazen. 'Scars' heeft een harde drumpartij, een strakke dubbele bass rolt door het nummer en geeft het een overweldigende lading. Zo heeft elk nummer iets waardoor het patroon wordt doorbroken en vooral niet saai wordt.

De teksten zijn donker: het is niet de ochtendzon aan de heldere hemel die voor verblinding zorgt. Laat je niet verleiden door bedrog, leugens, lafaards en zwakkelingen. Hilton Dive heeft met dit album bewezen dat zij vanuit de diepte van de duisternis hun fakkels hoog houden en nooit vergeten zullen worden. Het mag misschien even geduurd hebben voordat er weer een album op de planken ligt, maar "how could you rise anew if not first become ashes." ('Fader')

Favorieten: 'Surrounded By Screams', 'On Death Ground', 'Pancurium Bromide' en 'Scars'.