Het begon als het klassieke bandverhaal: vier vrienden die samen een bandje begonnen. Toch laten we de kennismaking met de postpunk band daarmee beginnen:
Mauro: “De drummer Tomas (Serrien) en ik zijn jeugdvrienden van op jonge leeftijd. Op ons 15/16 jaar zijn we allebei in de muziek begonnen. We konden nog niet eens een instrument deftig spelen. We speelden met z’n twee uren lang één akkoord. Dan was mijn zus Naomi ook geprikkeld en heeft zij een basgitaar gekocht. Toen hadden we alleen nog geen zanger maar na een paar maanden zoeken, vonden we Niels.”
Hoe was de Lierse scene toen?
Mauro: “De meeste bands waren punk-coverbandjes, maar om de een of andere reden waren onze optredens veel chaotischer, omdat we geen bewust doel voor ogen hadden. Na zes jaar spelen is er al veel veranderd, we voelen ons soms echt veteranen op dat vlak.”
Komt dat ook door de deelname aan Humo’s Rock Rally en andere wedstrijden?
Mauro: “Ook. Waarschijnlijk waren we in de vroege jaren ook gewoon slechter.”
Dus jullie hebben al vaak verloren ook?
Niels: “Meestal haalden we wel de finale, maar vaak net niet de hoofdprijs.”
Mauro: “Wij hadden ook niet echt het competitiegevoel. Voor ons was dat ook meer van: het is een optreden. Het was een kans om onszelf te kunnen uiten. We wilden onze muziek laten horen aan andere mensen, maar wat die andere mensen daar dan van vonden, dat is een mening. Als een jury vindt dat een andere groep beter is, dat is hun keuze. Als er vanachter in de zaal een vrouwtje van tachtig jaar staat en die zegt dat het keigoed was, dan is dat ook een mening en geldt die even goed.”
Een clichévraag: wat ging er door je heen toen jullie naam als winnaar werd genoemd?
Mauro: “Het was een leuke avond in Nederland. Het voelde daarvoor al als een overwinning aan omdat we eens buiten de Belgische grens gingen spelen.”
Naomi: “En de reacties waren positief, dat gaf een goed gevoel. Iedereen kwam ons backstage feliciteren en dat in een toffe zaal met goed licht en geluid. En de champagne!”
Nu is het vaak zo dat als je voorrondewinnaar bent, je het festival mag openen. Jullie spelen op zaterdag, je hebt kans dat er dan geen kip is. Wat dan?
Mauro: “Dat maakt voor ons niet uit, ik lust toch geen kip (grijnst). Natuurlijk is het leuk als er veel volk staat, maar wij gaan ons altijd even hard smijten. Wij zijn niet zo’n band die interactie met publiek nodig heeft om het tot een climax te krijgen.”
Niels: “We spelen er wel op in, maar misschien niet op de traditionele manier. We voelen ons altijd vereerd dat we ergens mogen staan dus gaan we er ook voor met een ‘fuck-you-attitude’ van “het maakt niet uit of er iemand blijft staan of niet, wij staan er. Dit is Melting Time. Punt.”.”
In jullie bio staat, Velvet Underground en Joy Division. Is dat de grote gemene deler van jullie vier, ondanks dat je aangaf dat jullie allemaal een eigen smaak hebben? Jullie zijn hartstikke jong, dan ga je jaren zeventig, jaren tachtig experimentele en new wave muziek als referentiepunt nemen.
Mauro: “Dat komt er het meeste uit.”
Naomi: “We hadden een grote platenkast thuis.”
Mauro: “We voelen ons niet te veel go with the flow. Het maakt niet uit wat de rest doet, wij doen ons eigen ding. Heel veel muziek van die tijd straalt dat ook uit, dat spontane. Ik moet niet staan springen voor een dj die op Facebook zit terwijl hij draait op een festival.”
Niels: “En de interesse in muziek op zich, het onderzoeken. Wat is er allemaal geweest?”
Het spontane en het onderzoeken. Maar waarom is er van jullie nog niks verschenen, een EP’tje of een cd?
Mauro: “Waarschijnlijk omdat we streng zijn. Het moet echt goed zitten. We voelen geen verplichting om iets te doen, het is omdat we iets willen doen.”
Naomi: “In september komen we met een singletje, een A- en een B-kant en dat is voor de eerste keer dat we echt iets gaan uitbrengen. Dit is echt van ons en voilà, je kan dat gaan kopen en in je huis zetten waar je wilt.”
Barst voorrondewinnaar Melting Time: “wij gaan ons altijd even hard smijten”
Postpunk uit Vlaanderen op Breda Barst zaterdag
Zaterdag 20 en zondag 21 september is het weer Breda Barst! En traditiegetrouw mogen de winnaars van de voorrondes in Mezz een plekje op een hoofdpodium vullen. Om vast in de stemming te komen en de vier winnaars misschien beter te leren kennen, spreekt 3voor12/Breda met Disco In The Disco, There There en de Vlaamse bands Melting Time en The Greatest Handshake. De derde act die we spraken: Melting Time! We spraken zanger Niels Elsermans (22) en broer en zus, gitarist Mauro (22) en bassist Naomi Bentein (21) op een zaterdagmiddag in café Maraboe, in hun thuisbasis Lier.
Zijn dat die nummers die nu al online staan?
Niels: “Nee, twee nieuwe nummers. En de videoclip komt 1 september uit.”
Hoe was jullie festivalzomer tot nu toe? Hebben jullie veel gespeeld?
Mauro: “Nee, bewust niet.”
Niels: “We hebben veel in het repetitiehok gezeten. We willen onze set uitbouwen en vergroten en nieuwe nummers schrijven.”
Ik las in een interview dat jullie menen het jeugdhuiscircuit voorbij zijn. Maar die heb je in België toch nodig om te kunnen optreden?
Mauro: “Dat wou gewoon zeggen dat we zelf onze eigen scene en wereld als band creëren. We hebben sinds kort ook management en een boeker. Dat zijn gewoon mensen die ons steunen in wat wij doen en die mee willen helpen aan die weg.”
Gaat jullie management ook iets met de single doen?
Mauro: “Ja, zij gaan hun best doen, maar het leven dat die muziek gaat leiden, daar kun je geen controle over hebben als artiest. Je kiest niet wie je fans zijn of waar je terecht gaat komen. We traden ooit op en na het optreden kwamen allemaal van die gasten van vijftig jaar die vroeger ooit naar Joy Division zijn geweest en die zeiden allemaal: “Dat was keigoe!” en alle meisjes van 16 vonden ons vreselijk. Maar dat is op zich niet erg.”
Die Stromae ‘Tous Les Mêmes’ cover sprong er best wel uit in jullie set in de voorronde. Is dat een vast onderdeel van de set?
Niels: “Nee, niet echt. Voor Humo’s Rock Rally moesten we een cover spelen en dat was onze cover.”
Mauro: “We hebben een stuk of twee, drie covers geprobeerd. En ineens probeerden we die van Stromae, dat voelde zo als een eigen versie aan en dat nummer bleef toch z’n boodschap behouden. Dat is vaak het toffe aan een cover. Iemand anders zijn boodschap op uw eigen manier laten klinken en vertellen.”
Breda Barst heeft een crowdfundactie gehad, om het park weer schoon te maken en een van de prijzen was een backstage concert van een band. Is dat iets wat jullie ook akoestisch zouden kunnen?
Mauro: “We hebben dat al eens gedaan, voor Large Live, een tv-programma met akoestische sessies. Dat hadden we nooit eerder gedaan en daarom deden dat op de manier die voor ons op het eerste zicht logisch leek. De spirit van onze groep kwam er ook door in die akoestische sessies. Als je iets stripped down moet doen, zie je vaak artiesten hun hele nummer veranderen of aanpassen aan die akoestische versie, maar uiteindelijk als je nummer sterk genoeg is dan komt dat er toch door. Of dat nu alleen met zang of met akoestische gitaar is. Ik denk dat we daar niet vies van zouden zijn.”
Mijn vragen zijn op, zijn er nog dingen die jullie willen delen?
Mauro: “Iedereen moet komen zien.”
Naomi: “En Arno mag komen zien. Dat zou tof zijn. Hij mag zo vanachter de tent kijken… Of hoe ziet het daar eruit eigenlijk? Het is echt in een park? Tof!”