Myllie Tunes wil het op zijn ‘New Orleans’ aanpakken in Breda

Kennismaking met Club 3voor12/Breda acts

Interview: Daniël Hereijgers ,

Twintig is ze, Maya ‘Myllie Tunes’ en ze woont nog maar pas officieel in Breda. Een stad waar ze in korte tijd verliefd op werd, vrienden maakte en waar ze vol voor de muziek wil gaan. Vrijdag 31 oktober speelt ze op Club 3voor12/Breda, met een drummer én met een nog mysterieuze interpretatie van Halloween. Een clubavond met ook The Martial en Vagabound. We ondervroegen de jonge en enthousiaste Myllie, zodat jij haar ook alvast wat beter kent.

Hoe spreek je je naam uit, net als in Miley Cyrus misschien?
“Ik heet Maya Louise officieel en ik ben op een gegeven moment een YouTube kanaal voor mijn muziek gaan maken met een vriendin en wou niet mijn eigen naam gebruiken. Heel veel vrienden noemden me al Mil of Mile… Toen is mijn moeder overleden. Ze heeft me altijd in de muziek gesteund en dat is alles voor me. Ik wil haar bij me hebben. Dus ‘My’ van Maya, ‘L’ van Louise en ‘Lie’ van Liliane. Ik vind het altijd leuk om het uit te leggen want dan gaan mensen het onthouden.”

Zat Tunes er meteen al achter?
“Toen wel, ik dacht: “wat doe ik?” Ik maak muziek maar Myllie’s songs, Myllies… wat dan ook. Myllie Tunes! This is Myllie Tunes!”

Je wilde je meteen via YouTube laten zien: dit ben ik?
“Ja, het is gegroeid via vrienden op Google+, via een community met beeld en geluid. Nu is het zo eigen geworden dat ik me altijd voorstel als Myllie. De community is nu weg, bestaat niet meer. Je hebt nog steeds wel van die Google + dingen waar veel mensen in zijn, Circle In Concert bijvoorbeeld.”
 
Ik zag vooral veel covers op Soundcloud.
“Dat doe ik expres, want mensen kennen dat. Ik ben al een paar jaar bezig met een album maken en ik heb al in de studio gezeten, maar dat ging nog niet. Kost ook veel geld om echt iets neer te zetten. Als het allemaal al op YouTube en Soundcloud wie gaat het dan ooit willen kopen als het goed is opgenomen? Is het dan nog wel bijzonder? Met covers maak je nummers die bij jouw persoon liggen en ze horen wel wat je kan, maar je geeft niet meteen alles weg.”

Je hebt al op veel plekken gewoond, las ik.
“Ik ben geboren in Gent. Daar heb ik tot mijn tweede gewoond en ben daarna met mijn moeder naar Nederland verhuisd, naar Oosterhout. Toen wou ik settelen in Tilburg, want daar zit de Rock Academie en daar wou ik heel graag heen. Daar ben ik bekend geraakt als een soort krakersmeisje met een hond en met een gitaar die wel wat kon. Het was allemaal niet zo serieus, ik heb in Extase en de Paradox gestaan, vaak in Little Devil, heb er een paar bandjes gehad en stond wekelijks in de Hall Of Fame, maar niks serieus. Toen kwam ik in Breda en was iedereen zo van “wauw dit is vet!”.”

De Rock Academie, dat is hem niet geworden?

“Ik heb nooit auditie gedaan, maar voor Rock City in Eindhoven en Zadkine in Rotterdam wel. Toen was ik zestien en werd ik afgewezen door ervaring en leeftijd. Toen wilde ik teruggaan naar Tilburg en belde Rock City voor een auditie, maar ik zat voor mijn gevoel eigenlijk wel goed. Ik dacht: “Ik ga gewoon de horeca ernaast doen en kijken of er een studie naast kan en muziek maken.” Ik wou vorig jaar van Rotterdam terug naar Tilburg. Maar kon tijdelijk op het huis van een vriendin passen hier en ben verliefd geworden op Breda, de stad, de mensen. Vrienden die ik nu echt als mijn beste vrienden beschouw, die ik ontmoette in De Kleine Wereld toen ik naar Vagabound ging kijken met een vriendin. Ik kende niemand en toen heb ik Joost, een van m’n beste vrienden ontmoet, en die heeft me op sleeptouw genomen en nu heb ik een mooie groep vrienden om me heen hier in Breda. Nu ik in Breda terecht ben gekomen gaat het zo lekker met mijn muziek, heb ik zoveel plannen en ideeën. Steeds meer venues zoals het Hijgend Hert die je benaderen en mensen die met je samen willen werken. Ik wil nu voor de muziek gaan.”

Je hebt wel veel invloeden, rock, soul, blues, jazz… Je wilt hier de swing ontdekken?
“Ik ben helemaal verliefd geworden op de swing sinds ik Meschiya Lake uit New Orleans heb leren kennen… Ze trad op op Naked Song in Eindhoven en we waren er toevallig bij uitgekomen. “Iets met circus en jazz, ja daar gaan we heen!” Ik was zo onder de indruk en dacht: “dit ben ik over twintig jaar”. Ben heel verlegen naar haar toegestapt om te zeggen dat ik ook muzikant ben en wil doen wat zij doet, weet je wel? Een beetje popi jopi wel. Ik had een cd’tje gekocht waar ze in schreef ‘Keep playing’ en dat was voor mij een mooi moment, ik kwam net naar Breda. Ik moet gewoon gaan doen wat ik echt wil gaan doen. Zij bleek een documentaire te hebben ‘True Family’. Die gaat over de muziek scene in New Orleans, hoe je zoiets opbouwt en hoe het daar werkt als artiest. Hoe je zelf jouw wereld van muziek creëert als een beroep. Zo prachtig en inspirerend. Toen heb ik haar een lang bericht gestuurd via Facebook, dit is wat je voor me doet, geluiden waar ze me aan deed denken en herinneringen. En dat het me heel erg inspireerde om het ook op die manier te gaan doen. We hebben contact gehouden en een tijdje daarna kwam ze naar Utrecht en toen heb ik haar gevraagd een bakje koffie te doen. We hebben gegeten en zijn uitgegaan. Veel te zat geworden en hebben nog contact. Ze geeft niet meteen feedback op mijn muziek, ze vindt het helemaal geweldig. “You’re nineteen years old and you’re so awesome and you’re gonna be famous!” Ik moet het gewoon doen, het zit in m’n hart.”

Je hebt al vroeg leren zingen?
“Ik heb altijd gezongen. Sinds kort heb ik pas zangles. Ik blijk gewoon luck van techniek te hebben. Ben nu drie weken mee bezig en boek vooruitgang.”

Wanneer ben je gitaar gaan spelen?
“In 2009, toen mijn moeder ziek werd. Toen wilde ik er iets bij gaan doen. Je moet een uitweg uit je leed vinden. Ik wilde mijn eigen nummers gaan schrijven, gaan componeren. Ik wil muziek maken en niet alleen vooraan staan bij een bandje om te zingen. Nu ben ik twintig en ik kan het.”

Zitten er tussen je nieuwe Bredase vrienden ook muzikanten?
“Ja zeker: Bob Clerkx, de pianist. Mario Petrus, Birigt van Waardenburg, Rik van Berlo, Indra Salima Kartodirdjo, Joris Dieleman, die kennen elkaar allemaal van zien, dat gaat in kringen en er makkelijk in. Heel veel mensen ken ik van het jammen in De Speeltuin. Als ik daar kom “Ja, we moeten iets doen!” en je wisselt telefoonnummers uit. Mensen zijn hier helemaal enthousiast, vanaf de eerste jamavond.”

Club 3voor12/Breda leek eerst een singer-songwriter avond te worden. Nu weet ik dat Vagabound met band komt, The Martial ook maar dan met sessiemuzikanten en jij komt met een drummer?
“Ja. Het is eigenlijk alleen voor die avond, maar het klikt zo goed dat het ook de act kan gaan worden. Heel spannend, het wordt echt de eerste keer dat we samen op een podium staan. We kennen elkaar net een maand. Ik ken Marvin Brouwers via-via. Ik heb op Facebook gezocht, wil het concept van een Amerikaanse countryband Shovels & Rope na gaan doen. Die gebruiken alleen maar drums, gitaar en stem, tweestemmig. En soms een harmonica erbij of een minipianootje. Dat concept vind ik leuk. Het is in Mezz, ik wil wel wat neerzetten. Het is Halloween, ik wil spelen met het idee van Halloween. Ik ga er niks over zeggen, maar ik heb een verrassing in petto.”

Je zei dat je al 35 eigen songs hebt, ga je die uitbrengen op een album?

“Ik denk aan een album met alle invloeden, maar wel richting folk. Mijn eis is dat ik in de zomer van 2015 een leuk album bij elkaar heb. Ik ben al aan het plannen met muzikanten en opnemen. Normaal ga je een studio in en ga je heel veel geld betalen. Ik wil gewoon kijken wat er gebeurt als ik muzikanten uitnodig en thuis een studiootje ga creëren, apparatuur ga huren en gewoon allemaal heel spontaan vraag: “dit is het nummer, wat kan je ermee?” Eigenlijk de directie uit handen geven, weet je wel? Wat kan iemand anders met jouw muziek? Dan wel goed laten af mixen, het moet wel kwaliteit zijn. Muziek draait niet om een persoon, als ik alles zelf kon spelen dan had ik een oneman band moeten zijn en het allemaal lekker zelf doen. Maar dat wil ik niet, ik wil leren van anderen. Als je andere mensen en andere stijlen toelaat dan leer je daar van.”

Het zou dus zomaar kunnen dat er een nummer op de plaat staat met Mario Petrus van Vagabound op gitaar…
“Dat zou kunnen. Ik weet zeker dat als wij samen in een kamer gaan zitten en muziek maken en het toelaten bij elkaars nummer dat er echt iets uitkomt. Bij Birgit weet ik dat ook en met bijvoorbeeld Bob heb ik ideeën… Ik denk wel dat het echt zo gaat zijn. Zo’n album gaat meer uitgebracht worden als Myllie And The Tunes. Ik vind het heel moeilijk om het helemaal om mezelf te laten draaien, want dat is niet zo. We gaan het samen maken. En dan achterop zetten wie de Tunes zijn in deze sessie. Ik denk dat het zo’n album wordt, met veel invloeden maar wel met gitaar, stem en misschien een paar horns hier en daar dat je de invloeden hoort, maar ik denk vooral heel veel samenwerken en samen zitten en wat vind jij hiervan, wat kan jij hiermee? Mijn stem en mijn teksten worden het centrale gevoel, de rest is samenwerking.”

Dan is er straks een meisje van twintig die net in Breda woont die de boel hier komt verbinden.
“Dat is wel mijn bedoeling. Het valt dan wel onder mijn naam, maar zonder hen kan ik het niet doen. Je kunt wel vragen: hoe ga je dat live doen? Als je eenmaal een album hebt dan kun je nagaan wie er tijd heeft voor een vaste band. Dan plan je, net zoals het in New Orleans gaat, om elkaar heen zodat je altijd wel hetzelfde geluid hebt en iedereen toch zijn invloeden houdt.”

Een laatste vraag misschien: ik las ergens dat je een soort van warme band met je publiek aangaat omdat je er iedereen bij betrekt omdat het je familie is of zo. Is dat zo?
“Ik heb dat niet zo bedacht, degene die mijn bio heeft geschreven, heeft altijd dat gevoel gehad. Ik laat heel veel ruimte voor een ander over. Ik ben altijd open voor iedereen en alles. Als je open bent, kun je jezelf en de bandleden presenteren als een familie waar je lid van bent. Familie is voor mij niet een woord of een naam of een bloed, het is meer het gevoel van mensen die je accepteren en muziek accepteert mij en ik probeer de anderen ook te accepteren. Muziek is mijn familie.”