Alinde Hilderink is 19 jaar, komt uit Dorst en deed mee aan de BN/De Stem Cultuurprijs. Zat op haar achtste op drumles, maar pakte opa’s gitaar op rond haar veertiende. Leerde zichzelf gitaar spelen via YouTube filmpjes en voegde een jaar geleden een loopstation toe aan haar liedjes. Ze haalt inspiratie bij Ed Sheeran en vele YouTube-coverspelers die ook zo’n apparaat gebruiken om klanken en geluid live te samplen. Alinde begint direct met vertellen, over haar vier eigen liedjes en dat er twee covers zullen volgen. Dan weten we dat alvast, goede en nuchtere presentatie. Ze speelt eigen liedjes in het Nederlands en Engels met een veelzijdige onderwerpkeuze, over een Syrische vrijheidsstrijder, haar overleden oma en om de spanning wat te breken een grappig liedje over “de man op het witte paard die ook best op een schildpad mag komen.” Ze eindigt met twee covers: ‘Free Fallin’’ van John Mayer (van Tom Petty) en ‘Sunday Morning’ van Maroon 5.

Jonathan Brown, oftewel Dusty Stray, speelt als tweede. De Amerikaan groeide op in Texas, zong als kind in het kerkkoor van zijn vader, woonde in Austin en speelde daar dit jaar op het beroemde SXSW festival. Dusty Stray woont echter in Amsterdam en is getrouwd met een Nederlandse. Hij laat zich inspireren door Amerikaanse folk uit de jaren twintig en dertig, oude zwart-wit foto’s maar ook door David Lynch en Roald Dahl. En door ‘outsider artists’, met songs als ‘Family Album’ over Morton Bartlett, een man die zo graag kinderen wou dat hij 18 kinderpoppen compleet met eigengemaakte kleertjes in zijn huis hield waarvan de foto’s pas na zijn dood werden ontdekt. Of over Henry Darger (‘Henry’s Room’) een roman schreef van 15.000 pagina’s die ook na zijn overlijden werd ontdekt. Dusty Stray speelt zijn alternatieve country en folk vandaag alleen, maar kan ook met band spelen. Zijn liedjes zijn vaak “happy sad songs”, over een dood vogeltje dat hij vond als kind of ‘When I Scared You’, een "stalker’s lullaby". Of het vrolijke trieste ‘To Love You Only Makes Me Lonely’. Stray’s gitaarspel is subtiel, zijn zang en verhalen aangenaam. Hij wisselt een keer af met een banjo en eindigt met opgewekt liefdesliedje ‘The Real Thing’ op ukelele. In 2015 verschijnt een nieuw album, waarvan hij vandaag al wat nummers uitprobeert.

Mieke van Veen komt uit Rotterdam en bracht in oktober haar debuut ‘Between These Walls’ uit, “over wat er wel en niet binnen vier muren gebeurt, of in je hoofd.” Ze begint zittend op een kruk en zingend in het Nederlands. Bij uitzondering, vertelt ze, want daarna gaat ze staand verder. Met ‘Traffic Jam’ bijvoorbeeld, over verdwalen in New York, maar ook in je hoofd. Of ‘Sweet Precious’ over hoe moeilijk het soms is vrienden te vertellen waar het op staat. Ze maakt liedjes met een persoonlijke inslag en vreest na een paar oudere, niet opgenomen nummers dat ze te weinig promotie maakt voor haar album. Maar dat is niet zo, Van Veen kijkt zelf ook geregeld naar de cd, op het Rauw Hees Teder-tafeltje met de schemerlamp en, vandaag voor het eerst, een opgezette meeuw. Waar ze haar cd opnam met een hele reeks muzikanten, is het vanavond solo met een gitaar. Vooral ‘Riverside’, over twee geliefden die elkaar vlak voor de Tweede Wereldoorlog kwijtraken en daarna terugvinden maakt indruk. Het blijkt over haar opa en oma te gaan.  

Gezien: Rauw Hees Teder. De Grott, vrijdag 7 november 2014.