Mart, The Martial, van den Bighelaar is terug op het podium in Mezz waar hij anderhalf jaar geleden begon. Toen nog onder zijn eigen naam en in zijn eentje, nu als The Martial met vier sessiemuzikanten aan zijn zij. Het is voor sommigen de eerste keer dat ze samen spelen en qua presentatie en samenspel valt er nog wel wat te winnen. Maar goed, zelfs het materiaal is gloednieuw, bij ‘Kryptonite’ cover van 3 Doors Down blijkt duidelijk dat het met het niveau wel snor zit. De poprock overheerst nog wel boven de nieuwe country-richting die Van den Bighelaar nastreeft, hij pakt zijn nieuwe mandoline er alleen bij voor het laatste nummer.

Myllie Tunes woont nog maar net officieel in Breda en heeft al een flinke schare vrienden opgebouwd. Ze vroeg nog maar een maand geleden of drummer Marvin Brouwers wou meewerken aan de act voor vanavond. Met Halloween verrassing: Myllie is opgemaakt als een soort voodoo doll met felle schedels op een zwarte jurk, drummer Brouwers houdt het op stemmig zwart met hoge hoed en een witte vlinderdas. Myllie leende inspiratie bij duo Shovels And Rope en die insteek pakt enorm goed uit. Het samenspel is nonchalant lekker, muzikaal gaat het van folk naar Mississippi blues en jazz. Myllie heeft een dijk van een stem en een uitstraling die haar nog weleens ver kunnen brengen.

Vagabound sluit waardig af. Vroeg frontman Mario Petrus zich vooraf nog desgevraagd af wat het beste labeltje zou zijn voor de muziek, live maken labels weinig uit. Doomfolk, prima: de metal invloeden zijn in elk geval te herkennen, vooral als bassist Mathijs Ansems, drummer Peter Scheffer en Petrus op gitaar met zijn drieën spelen. Enkel neerslachtig? Nee, geenszins. Alle muzikanten hebben er zin in, de trompet van Sander Martinet en de stem, viool of harmonica van Birgit van Waardenburg zorgen voor een veel breder palet als de folk te duister dreigt te worden. Toegift ‘A Song Called Carita’ is zelfs vrolijk. Toch dat lichtje of kaarsje in de duisternis dat Vagabound wil laten doorschijnen.