Heartless Bastards komt op stoom in de tweede helft

Voorprogramma My Hidden Hands is één van de interessantste Bredase bands van dit moment

Tekst: Robin van Essel; foto's: Sabrina Mollen ,

What's in a name. Voor wie bij de naam Heartless Bastards een band verwacht die naadloos in Breda Suck City past, komt bedrogen uit. De band uit Ohio speelt op country geïnspireerde bluesrock, tourde met onder anderen The Back Keys en The Gaslight Anthem, stond op Lowlands en afgelopen donderdag 'gewoon' in een matig gevulde Mezz. Voor de show van de Amerikanen zagen we ook My Hidden Hands, dat zijn status als 'Bredase belofte' met verve bevestigde.

My Hidden Hands

De Bredanaars van My Hidden Hands kennen een valse start in Mezz. Zo ongeveer alles dat mis kan gaan, gaat mis bij de start van het optreden van de band rond voorman Freek van Andel. De mic wil niet blijven staan, pedalen werken niet en tot overmaat van ramp knapt er een gitaarsnaar. “We hadden een paar complicaties waar jullie niks van hebben gehoord,” merkt Van Andel eufemistisch op na de openingstrack. “Maar vanaf nu wordt het één groot feest.” En hoewel een ontstemde gitaar de voorman het hele optreden zal blijven lastigvallen, krijgt hij uiteindelijk wél gelijk.

My Hidden Hands begon als soloproject van Van Andel. Inmiddels is de band uitgebreid tot een volwaardige bezetting. Driekwart van My Hidden Hands is afkomstig uit de band Lawaii (Van Andel, zijn broer Ruut en Thomas Snoeijs), aangevuld met violiste Sophie Westhiner. De band haalt de spreekwoordelijke mosterd overduidelijk bij rauw gezongen folk en blues van de Amerikaanse school, met Tom Waits en 16 Horsepower als belangrijkste referenties.

Maar de band speelt in Mezz veel gevarieerder dan die namen doen vermoeden. Met name dankzij het wisselende instrumentarium (Snoeijs speelt achtereenvolgens bas, percussie, keyboard en slidegitaar) is My Hidden Hands niet your average folk revival. Soms dissonant, knijpend en ongemakkelijk, soms energiek, bombastisch en humoristisch. En altijd met de rauwe, hartverscheurende stem van Van Andel die de boventoon voert. Niet per sé mooi, zoals Tom Waits ook niet per sé mooi zingt, wel indrukwekkend.

My Hidden Hands maakt vanavond in Mezz duidelijk dat het één van de interessantste Bredase bands van dit moment is. Binnenkort verschijnt de eerste EP van het viertal. Dat belooft een hoop moois voor de toekomst.

Heartless Bastards

Heartless Bastards uit Ohio (thuishaven Austin, Texas) speelt op country geïnspireerde bluesrock en sleepte vorig jaar dankzij The Black Keys drummer Pat Carney een platendeal in de wacht. Ook deed de band een mateloos populaire tour door de VS met diezelfde band, Brendan Benson en The Gaslight Anthem. Sinds dit voorjaar moet ook Europa eraan geloven. Heartless Bastards stond al meerdere keren in Nederland, vorige maand nog in de Limatent op Lowlands.

In Mezz blijkt Heartless Bastards dan ook een geoliede machine. Al vanaf opener 'Marathon' staat de muziek als een huis. Maar: wel een erg kindvriendelijk huis, zonder scherpe hoekjes en randjes. De band is degelijk, maar de songs missen overtuiging. Gitarist Mark Nathan is vaardig en speelt op hoog volume, maar de zaal bereikt hij door het gebrek aan uitstraling niet echt. Dit soort bluesrock van middelbare leeftijd doet het waarschijnlijk prima in obscure kroegen langs de freeways van de Amerikaanse Midwest. In Mezz lijkt het vanavond alsof de band moeite heeft met de matig gevulde Jupilerzaal.

Halverwege de set komt Heartless Basterds beter op stoom. 'Got To Have Rock and Roll' is een catchy bluesstamper en op de ingetogen momenten, zoals bij 'Only For You' en 'Skin And Bone' zijn er experimentele invloeden terug te horen. Frontvrouw Erika Wennerstrom heeft een aangenaam lage, nasale stem die niet snel verveelt. Ook is er meer interactie met het kleine publiek, dat voor het gemak maar op de trappen van Mezz is gaan zitten. “This is like a listening room experience. We only need sofas and free beer,” merkt ook bassist Jesse Ebaugh op.

Al met al stelt Heartless Bastards niet teleur in Mezz. Afsluitende tracks 'Parted Ways' en 'All This Time' hebben een geluid dat wél heel de zaal weet te vullen en de akoestische toegift 'Low Low Low' klinkt op de beste momenten als een nummer dat Arcade Fire had kunnen schrijven. Bovendien krijgt het publiek met een show van negentig minuten waar voor zijn geld. Toch kan je je niet helemaal aan het idee onttrekken dat alléén de tweede helft van de show van Heartless Basterds zien, al met al een bevredigender avond had opgeleverd.