Net als het hoofdprogramma komt supportact The Velveteen Saints uit Schotland – Glasgow, om precies te zijn – en net als grote broer The View brak de band door in het uitstekende lokale pubcircuit. The Velveteen Saints speelt volgens het programma van Mezz 'garage', wat een nogal vage term is die te vaak wordt gebruikt voor zo'n beetje ieder genre waarin ook maar enigszins een vervormde gitaar te horen is. In werkelijkheid is de band stukken veelzijdiger: de basis is pure '50s rock 'n roll (mèt bijbehorende kapsels) in een indiesausje, waar andere piepjonge bands als The Strypes momenteel wel vaker succesvol mee zijn aan de andere kant van het Kanaal. Maar dan vele malen rauwer en authentieker.

Bovendien hopt The Velveteen Saints van gruizige (jawel) garage en indie net zo makkelijk naar meer Amerikaanse invloeden als blues, R&B en americana. Hierdoor doet de band op zijn beste momenten bijvoorbeeld aan een naam als Social Distortion denken, die ook de Amerikaanse muziekgeschiedenis succesvol vermengde met rauwe garage en punk. Daarnaast beschikt The Velveteen Saints over drie uitstekende zangers, die allemaal hun 15 seconden roem krijgen. Alles wat de band speelt, is even melodieus en het speelplezier spat ervan af. The Velveteen Saints is een interessante, hongerige band waarvan je vanzelf gaat meeknikken en 'Rock 'n Roll Is Dead' is een anthem in de dop. Mezz, vaker van dit soort boekingen, alsjeblieft.

Nee, dan The View. We hebben het over de band die in de hoogtijdagen van de indie (in 2007) een monsterhit scoorde en een bijbehorend tof album uitbracht ('Hats Off To The Buskers'), maar sindsdien in drie verschillende pogingen dat succes nooit wist te evenaren. Als het geen complete flops genoemd mogen worden: 'Which Bitch?' uit 2009 oogstte nog wat aandacht en kreeg in de UK zelfs een zilvere plaat (60.000 stuks). Maar zijn er mensen waarbij 'Bread And Circuses' (2011) of 'Cheeky For A Reason' (2012) niét ongemerkt voorbij zijn gegaan? Laat staan het dit jaar uitgekomen greatest hits (…) album?

Ondanks dit gegeven en de absurde prijs van 16 euro, staat Mezz bij aanvang van de band uit Dundee zo goed als vol, en niet alleen met de indiekids van weleer. En als dat al opvalt, wordt alles wat je vooraf van een dergelijk concert verwacht voor de tweede maal op proef gesteld als The View opent met het heerlijk energieke 'Coming Down' van de eerste plaat. Weet de band die opwinding van 'Hats Off To The Buskers' zes jaar na dato dan nog steeds over te brengen in liveshows?

Het antwoord is simpel: nee. Toegegeven; de band is nog steeds pretty cocky. Nonchalant kauwgum kauwende voorman Kyle Falconer is weliswaar zijn wilde haren kwijt, maar hij is een aanmerkelijk betere zanger geworden over de jaren, zonder die lekker hese zangstem en rollende Schotse 'rrr' te zijn verloren. Daarbij beschikt de band dankzij de debuutplaat en 'Which Bitch?' over een behoorlijke handvol goede nummers.

Maar The View speelt te ongeïnspireerd, de energie is te gemaakt. Hierdoor verzuipen de meeste nummers in een zee van eenheidsworst. De band, met Falconer voorop, staat op de automatische piloot op het podium. Het interessantste stuk van het optreden is dan ook wanneer hij en bassist Kieren Webster van plek verwisselen voor 'Skag Trendy' en 'Realisation'. De oprechte interactie van Webster met het publiek is een verademing. Helaas zijn dit maar twee songs. Als dan het hitje voorbij komt – 'Same Jeans' zit weliswaar in een sterk slotstuk, met 'Super Star Tradesman', 'Sunday' en 'Shock Horror' – voelt het obligaat. Het nummer wordt gerekt met een solo en alle opwinding mist.

Het nostalgische gevoel dat recente songs als 'How Long?' en 'Bunker' oproepen, is tekenend voor een gig van een band die duidelijk terug verlangt naar de hoogtijdagen van weleer. Het is alsof The View na anderhalf geweldig album zichzelf krampachtig relevant probeert te houden, maar eigenlijk het jarenlang spelen voor zalen vol met mensen die op die ene hit wachten, allang zat is. Daarom is The View in Mezz een aardige rockshow, ontdaan van alle urgentie. Niet meer dan dat. Gelukkig hebben we het voorprogramma nog.