Vorig jaar oktober speelden zij nog tijdens Club 3voor12/Breda in Mezz onder de oude bandnaam Explicit Parrt, waarmee vorig jaar ook de voorronde voor Breda Barst werd gehaald. Ondanks dat zij het toen niet haalden, is Lost Lions Of India daar dit jaar weer bij, zo mogelijk dit jaar dus wel op Breda Barst. Lost Lion Of India heeft er klaarblijkelijk erg veel zin in. Tijdens hun optreden weten zij duidelijk een gevoelige snaar te raken. De eerste track neemt het publiek mee. Wat duidelijk blijkt, is dat zij tijd genomen hebben om aan de presentatie te werken. Aan de houding van allen blijkt een diepe expressie gekoppeld. De expressieve lichaamstaal weet de muziek gratievol te benadrukken. Opzwepende nummers worden afgewisseld met wat intiemer momentum, veel variatie die de aandacht van het publiek aardig vast weet te houden. Zo komt hun cover van de Red Hot Chilli Peppers track ’Can’t Stop’ ook uitstekend tot zijn recht. Ook eigen nummers van het album ‘Savannah Dreams’ komen langs. (MJ)
Bevrijdingsfestival Breda 2013
Rocken op het Kerkplein met POB en de Bruine Pij
Traditiegetrouw presenteerden PopOrganisatie Breda (POB) en café de Bruine Pij op het Kerkplein, midden in de stad, hun jaarlijkse Bevrijdingsfestival. Alleen Lucas Hamming werd uit Amsterdam gehaald, verder was het locals voorop met Lost Lions Of India, MacSwordfish, Fotosynthese en Tio Gringo. Pop, rock, hiphop en country trash om de vrijheid te vieren. En een Powerparty The Boyz & The Girlz, maar deze kinderdisco lieten we voorbij gaan.
Organisator Herman Sibon verklapt bij zijn aankondiging dat hij MacSwordfish eigenlijk vorig jaar al op het podium van het Kerkplein had willen hebben, maar toen was Circus van Lieshout hem net te snel af. De onofficiële peetvader van de band is maar wat trots dat ze er dit jaar wel zijn. Breda Barst, als eigen hoofdact in Mezz Café met Steady New Sounds en een kort optreden in Amsterdam. En het succes bij de Bruine Pij tijdens de laatste POBparade natuurlijk, waar zanger Victor Wasser met vreugde aan terugdenkt. We krijgen vandaag een MacSwordfish met de bekende nummers en wat nieuwe songs van de nog te verschijnen EP. Wat opvalt, is dat zanger Wasser weer meer de gitaar erbij pakt en gitarist Casper Heijstee ook meer de zwaardere bassnaren raakt. Verder zijn ‘Love Polution’ en ‘Dr. George And The Magical Antidote’ al voorzichtige meeklappers aan het worden in het Bredase. Goed optreden weer van de nog jonge gasten. (DH)
“Wees jezelf, eerlijkheid duurt het langst.” Met veel charisma weet Fotosynthese het publiek mee te krijgen. De overwinning van NAC Breda is een mooie overbrugging. De in een oud uitshirt van NAC gehulde rapper heeft dat waarschijnlijk niet gezien, hij was op het Bevrijdingsfestival in Den Bosch om op te treden. Tijdens het tweede nummer, wordt het publiek meer naar voren uitgenodigd. Benzie, aanwezig als support mc, gaat “een soort van zingen”. Mc Ares uit Oosterhout is ook gekomen om een nummer mee te rappen. Zijn energieke presentatie en snelle raps zijn van meerwaarde. Het nummer ’In De Golven’ komt ook langs. De warme klanken en positieve teksten dragen bij aan de inmiddels opgelaten sfeer. Tot dusverre weet hij zijn aanwezige fans te bekoren. Er wordt inmiddels gezongen: “We love you Foto, we do.” Fotosynthese gaat op de speakers staan voor het laatste nummer, hij weet daarbij het publiek verder in hogere sferen te brengen. (MJ)
Lucas Hamming speelde eerder vanmiddag nog voor een paar duizend man op het Sena podium van het Amsterdamse Bevrijdingsfestival op het Westerpark terrein en is met band direct doorgereden naar Breda om het Kerkplein te rocken. Negentien is hij, deze student aan het Conservatorium van Amsterdam, en hij speelde vorig jaar liefst meer dan 60 optredens door het hele land. Het lijkt een singer-songwriter en het materiaal van zijn EP ‘Green Eyed Man’ is niet al te hard, toch rocken Hamming en zijn band harder dan gedacht. Doet het goed in Breda en Hamming oefent lekker voor het festivalseizoen. Voor wie de EP kent, live komt Lucas Hamming als band het dichtst bij ‘Scratching The Surface’, het rocknummer dat de EP besluit. Vol zelfvertrouwen verleidt ook Hamming het publiek tot meeklappen. (DH)
Zuipende, vaderlandslievende én heel erg muzikale hillbillies en boeren. De toon is met de kledij en presentatie al direct gezet. De Tio Gringo formatie staat met heel wat geschut op het podium: een contrabassist, twee gitaristen, een drummer en een zanger en zangeres. Het collectief van zes heeft er duidelijk zin in. Er is continu wat op het podium gaande dat ogen en oren bij het optreden houdt. Inmiddels is de zon achter de horizon gedoken. Vele doorzakkers die het publiek vullen, pakken het ritme aardig goed op. De muziek weet meerdere verhalen te vertellen. Dit overigens niet alleen op het vlak van de teksten, de muzikanten beklimmen verschillende hoogtes van de toonladder, evengoed in variërende tempo’s overigens. Hun eigen repertoire doet aanspraak op vele aan rock ‘n’ roll verbonden stijlen. Nummers als ’Go Wild’ en ‘Do The White Line-dance’ worden met veel expressie ten hore gebracht en klinken levendig. De aanwezige fans voor het podium, figureren als een ware schakel van de ontstane golf aan energie. Muzikaal klinkt het allemaal best wel sterk, maar de menselijke factor laat echt zien dat de Tio Gringo-leden een liefde voor muziek en optreden hebben. (MJ)