WanTwo Trash kennen we natuurlijk al langer, van de mini-festivals in De Boulevard, het Frikantival en de jaarlijkse WanTwo Bowling. Soms haalt organisator Mel ook internationale grootheden in het genre naar Breda, zoals Scott H. Biram tijdens 10 Jaar Mezz. Ook dit keer brengt hij grote namen: de Amerikaan John Schooley en uit eigen land The Pignose Willy’s. Als om half acht Sixtyniner als eerste in zijn eentje op het grote podium van Mezz begint, is het aantal aanwezigen op twee handen te tellen. Toch maakt Sixtyniner, ofwel Michiel Hoving, er het beste van en zet de toon met zijn gitaar en drumkit. Hij bedient met rechts de bass drum (met schoen) en met links een combinatie van snare drum en bekken (met blote voet) en speelt tegelijkertijd elektrische gitaar. Sixtyniner brengt een combinatie van blues, rock en americana en maakt liedjes over de worm in zijn hoofd en de liefde bedrijven met kippen. “Dat is niet erg, ik heb zelf kippen.” Zijn liedjes brachten hem op een internationale tour en Hoving gooit nonchalant Engels en Nederlands door elkaar. Door de intrigerende gitaarlijnen en de humor een goede opener.

Dead Cat Stimpy, het pseudoniem van Tim Herrebrugh, is de eerste act die opent op het zijpodium in de zaal van Mezz. Hij begint er snel aan, want Sixtyniner is wat uitgelopen. Geen probleem, zijn set staat al klaar en Herrebrugh is er ook klaar voor. Vanaf het begin pakt Dead Cat Stimpy uit met ruige rockabilly, de jongen met de kuif en bakkenbaarden zet een zware, dreigende stem op die je niet meteen zou verwachten. Met gekke bekken, energie en veel galm op zijn gitaar trekt hij sowieso al het volk naar de rechterkant waar het podium staat. Een boeiende set van eigen nummers als ‘Mousehunt’, “een verplichting aan mezelf met zo’n naam”, en rockabilly covers.

John Schooley And His One Man Band is de internationale naam vandaag, ook weer een man achter een bass drum, bekkens en een gitaar, maar nu ook met een slide rond zijn pink en een mondharmonica. Schooley brengt vooral gejaagde blues met lange instrumentale stukken zoals het stampende ‘Chicago Blues’. Voor twee nummers pakt hij zelfs een banjo erbij, “Sixtyniner was nice enough to lend me this one fort his tour. Too bad he didn’t have a strap for it. I’ll use the banjo on my next record.” Een op het oog bescheiden, nette kerel, die het soms wat hardere garage geluid vandaag niet mee heeft gebracht. Hoewel de finale met ook sambaballen dan weer wel best hard is.

Vagabound, de band rond Mario Petrus, doet vandaag iets totaal anders dan normaal. Het was aangekondigd, maar toch even afwachten wat dat nu is: doom folk. Drummer Peter Scheffer laat strak en zeer goed drumwerk zien, inclusief koebel. Een stuk harder dan Vagabound normaal, meer zoals in A Giant A Genius, waar Scheffer ook drumt. Petrus speelt folk en bluesrock op zijn akoestische gitaar en zingt stellig, overtuigd, op een prekende manier daar waar Vagabound eerder rustig meandert. Een beetje als Nick Cave zonder de heftige gebaren. Muzikaal valt er moeilijk één vinger op te leggen omdat het meerdere kanten op gaat. Een nieuw geluid voor Vagabound? Een eenmalig project? Vanavond werkt het prima.

Oneman band Ottoboy uit Enschede heeft vandaag versterking uit zijn thuisstad meegenomen in de vorm van gitariste Trush Morsink. En die laat vanaf de eerste seconde horen dat ze veel toevoegt, het rockt direct. Waar Ottoboy al een psychobilly, garage blues band in zijn eentje is, komt er vandaag een extra laag subtiel en ronkend gitaargeluid bij, vermengd met gitaarnoise, van Trush. Zij heeft zelf overigens ook een solo-act Trushkadelic al is daarvan onduidelijk of het ook een live act is. Dat de inhoud ook een beetje vuig is, “we eat shit and drink it down” of ‘Big Fat Pussy’ doet er weinig toe, Ottoboy is een vet vandaag en helemaal op zijn plek bij WanTwo Trash. Update 7 mei: de twee spelen inmiddels ook samen als Ottodelic.

Terwijl dj Viktor, gitarist bij Tio Gringo, nog even ‘War Ensemble’ als eerbetoon aan de overleden Jeff Hanneman van Slayer door Mezz knalt, wachten De Swamps naast het zijpodium. De band is na twintig jaar klaar voor het tweede optreden ooit. Niet helemaal waar, maar wel in deze bezetting. Zanger en gitarist Robert toert al jaren overal met The Milwaukee Wildmen. Het statafeltje gaat definitief aan de zijkant, er wordt gedanst en de eerste pit ontstaat. De Swamps maakt aanstekelijke uptempo rockabilly én een ode aan de Bredase legende Batmobile door ‘Mad At You’ te brengen. Tot vreugde van het Bredase publiek, dat nu voor ongeveer de zaal voor zo ongeveer een kwart vult. Want zoals zanger Robert al aangaf toen De Swamps net begon: “Of er nu wat te doen is in De Speeltuin (3ThaHardWay met drie bands), of op een strand in Belcrum (opening Belcrum Beach), jullie zijn hier, wij zijn hier. Let’s go!”

Bij The Pignose Willy’s gaat het feestje gewoon verder, de vloer is in elk geval aardig gevuld en de stemming blijft erin. Dat is bij deze act ook niet zo moelijk, de tweemansband in rode pakken maakt dansbare garageblues met hier en daar een rock ’n roll randje. De zang van Joost Varkenvisser is vrijwel niet te verstaan, hij heeft het ook al druk genoeg met het maken van bijkans alle muziek. Bijkans want Pieter Kamp is er ook nog, de imposante figuur bespeelt de harmonica over een microfoon met veel distortion. Hij zingt er af en toe ook bij. De band doet Amerikaans aan, maar komt uit Haarlem, staat onder contract bij Suburban en schreef op Facebook dat vandaag hun 75e show is. De nummers zijn langgerekt en alles wordt na een paar nummers wel wat voorspelbaar. Misschien daarom trekt Kamp met zijn harmonica en versterker bij het eennalaatste nummer de zaal in, om weer op het podium te eindigen staand op diezelfde versterker. Frikantival bracht WanTwo Trash al eerder naar de zaal van Mezz, maar zeven acts op dezelfde avond is weer een stapje verder. Een prachtig initiatief dat volgende keer meer publiek verdient.

Gezien: WanTwo Trash festival. Mezz, vrijdag 3 mei 2013.