Het antwoord op die vraag is simpel: ja. De man is geen showbeest meer, maar wat verwacht je van een bijna eenenzeventigjarige man? Hij komt nog immer wat afstandelijk over en is toch scherp als een mes wanneer hij ziet dat een fan zo ongeveer het hele openingsnummer ‘Hedda Gabler’ aan het filmen is. Of meneer daar even mee wil stoppen. En zo geschiedt. De opener wordt gevolgd door nog een oude song, ‘Captain Hook’ uit 1979, maar daarna laat Cale zien ook in deze tijd nog mee te kunnen. Sterker: na ‘Cry’ uit 2012 volgen vrijwel enkel songs van het vorig jaar verschenen ‘Shifty Adventures In The Nookie Wood’, waarover een recensent van Pitchfork nog schreef dat het “meer aanvoelt als verzameling van gadgets dan van liedjes.” En misschien geldt dat ook wel voor de opnames. Op de plaat had onder andere Danger Mouse een bijdrage op ‘I Wanna Talk 2 U’, waardoor Cale het contact met nu in ieder geval behield en daarmee zijn rol van avant garde voortrekker niet vergat.

Live is een beter verhaal. Cale oogt zelf wat ingehouden en zwijgzaam. Zijn band krijgt de ruimte om muzikaal te stralen. Vooral gitarist Dustin Boyer doet enorm zijn best om gekke bekken te trekken, terwijl hij van psychedelische intermezzo’s naar blues en langgerekte rock’n roll solo’s varieert alsof het niets is. Indrukwekkend. Bassist Joey Maramba houdt zich op de achtergrond, sowieso heeft elk bandlid behalve Cale zijn eigen plekje op het podium, maar zijn spel is er niet minder om. Altijd plus één voor bassisten die op een gegeven moment de strijkstok erbij pakken. Drummer Alex Thomas speelt ook met Bat for Lashes, Air en Squarepusher en brengt een eigentijds drumgeluid mee. John Cale zelf wisselt van piano en toetsen naar akoestische gitaar en elektrische gitaar. Voor het fraaie ‘Living With You’ pakt hij de elektrische viool erbij, het instrument dat hem bij The Velvet Underground mede zijn roem bracht. ‘Living With You’ is een voorbeeld waarbij alle klasse samen komt en Cale de poëtische tekst precies juist weet te brengen. Datzelfde geldt voor ‘Face To The Sky’, of het lang opgerekte sfeervolle ‘December Rain’ en titeltrack ‘Nookie Wood’. Hierbij heeft Cales stem via Auto-Tune een robot-echo en ondanks de vrij onbegrijpelijke teksten draagt het een dreigende sfeer. Voor de spanning tijdens het optreden zou dit soort zaken meer welkom zijn. Aan de andere kant is dat onterecht geklaag, het niveau ligt hoog en kenners van recenter werk van John Cale zullen zeker aan hun trekken zijn gekomen. De liefhebbers van The Velvet Underground hebben pech, waar Cale gisteren in Utrecht nog eindigde met ‘Venus In Furs’, blijft het in Breda na een kleine anderhalf uur bij één enkele toegift: ‘Dirty Ass Rock ’n Roll’.

Gezien: John Cale. Mezz, donderdag 21 februari 2013.