Ontstaan op de bedenkelijke resten van The Skabadivers en The Patsys is Lady Gogo, of sinds vandaag, Bam Bam Biscuit. Van buiten de Spaanse Kraag klinkt het alsof een voltallige punkband mét frontvrouw aan het rammelen is, laat je niet bedriegen. Het is namelijk een duo. Drumster Carolien en gitariste/zangeres Fleur laten weinig heel van het cliché meidenband. Carolien ramt harder op haar toms dan een doorsnee mannelijke drummer waar Fleur qua spel en zang veel richting The Distillers manoeuvreert. Lady Gogo, Bam Bam Biscuit onthult voor een halfgevulde Spaanse Kraag de nieuwe naam. Of we daarom Lady Gogo óf Bam Bam Biscuit hier gebruiken is aan enige discussie onderhevig. Tik-tik-tik-boem punk uitgevoerd door twee raggende vrouwen, een ideale zondagmiddagbesteding voor een deel van de Breda Barst-bezoekers. Jammer genoeg zit er weinig definitie in het middenspectrum van het geluid (in normaal Nederlands heet dat 'een kutversterker' - red), waardoor er veel detail verloren gaat. Iets om nog even aan te werken en de opvolger van New Pokerface van de Bredase punk is gevonden. (IK)
Breda Barst '12: zondag in De Spaanse Kraag
Met Lady Gogo, The Brave, TANK86 en The Rott Childs
Het is nog vroeg, dus we laten de gitaren even uitgeplugd en gaan eerst muziekquizzen in met onze vrienden van Quiz'm. Dan mogen de versterkers open. Voormalige The Patsys Fleur en Carolien komen met hun nieuwe project Lady Gogo de Spaanse Kraag veroveren, The Brave vult het vrijgekomen plekje van Revölvo in en kenners zijn benieuwd naar wat TANK86 en The Rott Childs vandaag laten zien in de Spaanse Kraag.
Lady Gogo
The Brave
Al veel vaker werd The Brave door 3voor12/Breda als belofte bestempeld, maar nu krijgt de band de kans om zichzelf te bewijzen in De Spaanse Kraag. Revölvo is door gezinsuitbreiding verhinderd en met de wildcard uit de voorrondes vult The Brave logischerwijs het gat op dat zij laten vallen. Verbazingwekkend eigenlijk, dat deze groep sowieso niet een plaatsje op het Spaanse Kraag-affiche heeft gekregen, zo goed passen zij hier aan het begin van de zondagavond. Iets na half zeven vangt The Brave aan met hun stevige punkrock. Sommige nummers zijn meer rock, andere meer punk maar wat ze allen gemeen hebben is dat ze stevig doorknallen. Referentiekader: Amerikaanse groepen als Against Me! en Scandinavische waverockers The (International) Noise Conspiracy. Frontman Erik Korsman is klein van stuk maar heeft een goede strot die het meest overtuigt als hij hem wijd open gooit. Met de nummers die van de binnenkort te verschijnen EP afkomstig zijn laat The Brave zich van een serieuzere en meer veelzijdige kant zien: bij het openingsnummer daarvan komen zelfs sambaballen op het podium. Afsluiter ‘The Bold and the Brave’ is weer een ouderwets potje rocken. En wat Splendid gisteren kon, kan The Brave ook: ‘Soaring Vengeance’ komt gewoon nog een keer voorbij als toegift. (NV)
TANK86
Niet de eerste keer op Barst en zeker niet voor de eerste keer in Breda te zien. Hieruit blijkt meteen de kracht én de potentiële zwakte van Tank (86 laten we even weg, omdat de band in de volksmond ook ‘gewoon’ Tank genoemd wordt). Kracht: omdat de band absoluut een blijver is. Járen geleden via het POB project ‘Ariba’ samen met de wijlen bands WilleM en Karunga een eerste demo opgenomen, daarna overgeschakeld via eigen demo’s naar een volledig album. Een internationale tour met Dozer en vele toffe voorprogramma’s. Toch blijft Tank vaker dan verwacht nog in omgeving Breda spelen. Daarin schuilt het risico van overkill. Deze overkill was voor een hoop bezoekers vanavond zeker niet aan de orde, toch groovet Tank niet zoals normaal. Hoe dit kan? Geen idee. Het loopt niet zoals we gewend zijn. Absoluut, de zware riffs zijn overdonderend als altijd. Drummer Rogier slaat z’n vellen bijkans doormidden en inmiddels niet meer zo nieuwe aanwinst Harold zorgt voor veel extra power in de sound. Maar waar hapert het dan? Het is niet de machine TANK86 die aan het werk is. Er ontstaat geen chemie met het publiek, zoals dit zo vaak wél ontstond in Mezz of De Boulevard, om maar twee Bredase vergelijkingen te noemen. Zonde, want deze band heeft, ondanks de weg die het al aflegde tot dusver, nog steeds bijzonder veel potentie om echt door te breken. Instrumentale stonerrock met metalinvloeden van een hoog niveau, uitvoering dit keer iets minder maar dat schept weer ruimte voor verbetering de volgende keer. Tot die tijd zal Tank zeker weer een paar grote podia aandoen en ouderwets pieken. (IK)
The Rott Childs
Op het hoofdpodium staan de Belgen van Black Box Revelation. Hun garagerock klinkt behoorlijk gepolijst vergeleken met hun landgenoten The Rott Childs, die 150 meter verderop De Spaanse Kraag afsluiten. De band rees op uit de rokende puinhopen die El Guapo Stuntteam bij zijn verscheiden achterliet en maakt, uhm, terringherrie. Maar niet zomaar teringherrie: het is hardcore, maar met garage-, trash- en avantgarde-invloeden, veel tempowisselingen en gezamelijke screams. De band doet aan Refused en The Fall Of Troy denken, of recenter, Pulled Apart By Horses of letlive. En dat terwijl het op het oog vier keurige Belgische jongens zijn. Voorman Cristophe Dexters kondigt een 'dansnummerke' aan en zijn band speelt moddervet, met die aangename rommelige drive die je vaker ziet bij Belgsiche bands en ervoor zorgt dat je gewoon moét blijven kijken. Zijn zang is dan weer melodisch, dan weer regelrechte screamo. Jammer dat De Spaanse Kraag, ondanks het verzoek van de bandleden niet naar hun landgenoten bij het hoofdpodium te verhuizen, steeds leger wordt. De crisis? Werken maandagochtend? Uiteindelijk blijft er een handjevol moshende pubers over. De Spaanse Kraag had dit jaar, net als ieder jaar, een hele nette programmering en had er met een grotere knal uitgekund. Aan The Rott Childs lag het desondanks niet. (RvE)
Redactie 3voor12/Breda:
Schrijvers: Ivo Koenen, Nikkie Vinke, Robin van Essel
Fotografen: Magnus Gommers, Daisy van den Nieuwenhuizen, Daniël Hereijgers