Het Antwerpse Noble Tea kwam al eens in Nederland de T-Strijd winnen in Bergen op Zoom. Dat was toen nog met een redelijk ingetogen, haast introverte set. De mannen staan inmiddels overtuigd van eigen kunnen en met veel plezier op het podium. Terecht, hun EP is net uit. De drie flinke pedaalkasten op het podium verraden al dat het goed wegdromen is bij de psychedelische indiepop van de Antwerpenaren. Zanger Oliver Symons speelt zowel gitaar als toetsen, wat zeker toegevoegde waarde heeft. Afsluiter en single van de EP ‘We Will Rise (At The End Of The World)’ zit goed in elkaar en wordt, net als de hele set, geconcentreerd en met veel beleving gespeeld.
Van Marco Z. en Horses, de vervanger van Oscar & The Wolf die wegens ziekte van een bandlid afhaakte zijn enkel foto’s beschikbaar. Daarnaast had Intergalactic Lovers-zangers Lara Chedraoui een dj-set tussen 23:00 - 01:00 uur in Mezz Café.
Reena Riot en The Experimental Tropic Blues Band maken indruk
Bij Ik Zie U Graag… voor efkes dan
10 Jaar Mezz betekent natuurlijk ook dat het succesvolle, fijne Belgenfestival Ik Zie U Graag een plekje in de jubileum tiendaagse krijgt, met als toepasselijke subtitel ‘… voor efkes dan’ omdat het dit keer slechts op één dag te doen was in het Bredase muziekhart. Afgelopen donderdag waren de zaal, het café en repetitieruimte Top-R weer het toneel voor optredens van aanstaand Belgisch talent. Een echt grote naam ontbrak, hoewel met vooral Geppetto & The Whales, Reena Riot en de anarchistische bluesexplosie The Experimental Tropic Blues Band toch weer aanstormend talent van onze zuiderburen werd binnengehaald.
Geppetto & The Whales, de eerste act in de zaal bij deze Ik Zie U Graag… voor efkes dan, zijn vijf frisse jongens die meerstemmige popliedjes maken, vaak met een folkrockrandje. Zo ook vanavond. Ze haalden er de finale mee van Humo’s Rock Rally 2012, maar vielen net naast het podium. De songs zijn netjes uitgesponnen en klinken luchtig en goed gecomponeerd. De zangpartijen wisselen tussen drie zangers. Na twee nummers met een banjo dringt de vergelijking met bekende folkrockbands van dit moment zich vrij hard op. Liedjes als ‘Hannah’ en ‘Juno’ brengen Geppetto & The Whales vanavond veel applaus.
In een volgepakte Top-R lukt het Reena Riot ook akoestisch met groot gemak de aandacht van haar publiek vast te houden. Met een paar nieuwe nummers nog wel. Hoewel de Gentse nog aan het begin staat en zowat alles nieuw is. Ze refereert nog even aan haar verhaal bij ‘The Dog’ tijdens de cd-presentatie van Charlie Jones’ Big Band en vertelt het publiek wat ze daarmee bedoelde. Gemist? Misschien komt er een volgende kans. Tijdens ‘The Dog’ breekt een snaar en na het nummer, terwijl dit euvel wordt verholpen, brengt ze ‘Waitin’, het stamp-klap nummer dat in de kleine ruimte op het iets verhoogde podium met hardere klank nog indrukwekkender is dan in de zaal een maand terug. Waarschijnlijk door de akoestiek, maar zeker ook door de dwingende stem. Voor de “slaafjes van de liefde, zoals ik”, is er het mooie ‘Take A Steer’, gevolgd door een al even prachtig ‘I Belong To You’. Reena Riot, letterlijk ‘vredige rel’, is ook in een kleine setting enorm in haar element. Indrukwekkend! Als toegift volgt nog een soulvol nummer waarbij de tot dan toe aandachtig luisterende toeschouwers in de volle repetitieruimte maar al te graag en fanatiek, meeklappen.
August Albert, ex-zanger van Customs, is voortaan solo. Hoewel, hij heeft een soort big band meegenomen naar Mezz. Een orgeltje, trompet, saxofoon, extra gitarist, bassist en een drummer vullen het podium achter Albert. Een sfeertje waarbij big band, jazz, surf en lome rock elkaar vinden. En de stem van August Albert, die toch zo typisch Customs is. ‘Revenge, Revenge’ zou door de mengeling van stijlen zo in een James Bond film passen. En dan heeft hij, want dit optreden draait toch vooral om de zanger, vol in de spotlights, ook “het lef om ‘Touch Me’ van The Doors te spelen.” Gedurfd inderdaad. Niet slecht, maar eerder nèt niet. Het is allemaal nogal gestileerd en vaak weinig spannend, zelfs langdradig.
The Experimental Tropic Blues Band toont zich qua lawaai een gelijkwaardige vervanger voor The Hickey Underworld. Vieze blues, weinig tropisch maar wel lekker anarchistisch met onverstaanbare lyrics. Maar dat komt misschien ook doordat zanger/gitarist Dirty Coq en vooral zanger/gitarist Boogie Snake voor en tijdens het optreden al veel pintjes en andere alcohol gedronken hebben. Er komt zelfs een fors glas whisky uit het publiek. Aan drummer Devil D’Inferno is verder weinig te merken, maar die hoeft dan ook niet te zingen. De mannen uit Luik maken pakkende bluespunk in een dansbare stijl. De ongeveer vijftig aanwezigen zien de band vanaf kwart voor twaalf keihard hun best doen een smerig rockend einde aan Ik Zie U Graag …voor efkes dan te maken. En dat lukt goed. Twee gitaren en een drummer, de teksten doen er niet toe, gewoon gaan. Boogie Snake benut de ruimte voor het podium optimaal door er af en toe over te jagen met microfoon en mondharmonica, zover als zijn snoer hem laat gaan.
De apotheose is nog vreemder… Boogie Snake en Dirty Coq gebruiken de geluidspluggen van hun gitaren om ‘noise beats’ te maken waar drummer Devil D’Inferno de drumbeats drumt en er zo een experimentele dancetrack ontstaat. Boogie Snake springt weer van het podium en gaat fanatiek de voorste toeschouwers af om met behulp van wangen, hoofden en andere lichaamsdelen zijn portie te blijven bereiden. Dat brave minuutje bij De Wereld Draait Door op tv is verre van voldoende om een goed beeld te krijgen van deze beestachtige bluesbende.
Gezien: Ik Zie U Graag... voor efkes dan. Mezz, donderdag 25 oktober 2012.