Als opwarmer van Dry The River mag eerst Bed Rugs aantreden. De Antwerpenaren bedienen zich als een soort dEUS-light van gruizige climaxen en falsetzang. Zanger Yannick Aerts beschikt sowieso over veel stemmetjes, en doet naast de eerder genoemde ook aan Tim Vanhamel denken. Somt dat niet alle Belgische bands op? Maar Bed Rugs mist de scherpe randjes van hun voorbeelden. De Belgen ogen als sympathieke gasten die plezier in het spelen hebben, maar missen de goede songs om echt indruk te maken.
Dry The River heeft 'Party All The Time' van Rick James en Eddy Murphy als opkomst-tune. Stijlbreuk? Het valt mee. De band speelt vanaf de eerste noten van 'Shield Your Eyes' inderdaad behoorlijk stevig. Zeg maar gerust: hard. Bij 'Demons' staat bassist Scott Miller in een rock 'n roll pose op de versterkers terwijl hij een stuiterende baslijn de zaal instuurt. Als je de hoge stem van frontman Peter Liddle en de harmonieuze samenzang niet zou horen, zou je zweren dat je naar een hardcoreband staat te kijken. De band weet dit blijkbaar zelf ook. “We often like to pretend to be a rockband,” zegt Liddle. “But we will be a folkband again from now on,” om vervolgens 'Weights And Measures' in de doodstille zaal onversterkt in te zetten.
Dry The River speelde al een legio keren in Nederland en tourde sinds het uitkomen van 'Shallow Bed' bijna non-stop. Het is de goed ingespeelde band aan te horen. 'History Book' is een parel van een song en wordt gerekt tot ruim tien minuten. Liddle heeft af en toe te kampen met een overslaande stem, zoals te horen is bij het spelen van hitsingle 'No Rest'. Het zijn hoge noten natuurlijk, en verder hebben we verdomd weinig te klagen in Mezz vanavond.
De band knalt er letterlijk uit met een oorverdovende versie van 'Lions Den', om vervolgens als toegift 'Shaker Hymns' onversterkt midden in de zaal te spelen, met als enige verstoring een aantal glazen dat van het podium dondert. Het is de negende song van de set, na ruim een uur. Dry The River hanteert wel het truukje van de uitbundige climax, en dat maakt het optreden wat voorspelbaar. Maar dat vergeef je de Londenaren meteen. Want behalve de rockposes is er nog iets anders uit het hardcore-verleden van de band blijven hangen: het vermogen om tijdens een optreden àlles te geven. Er wordt daadwerkelijk geen druppel zweet gespaard, wat ervoor zorgt dat Dry The River in Mezz geen tel saai wordt.
Dry The River showt Mezz zijn hardcore-verleden
Londense band wordt geen moment saai
Het Engelse Dry The Rivier mag dan subtiele folkrock maken, de leden hebben hun roots in verschillende hardcore punkbands. De band heeft de reputatie live een stuk steviger te spelen dan op de debuutplaat 'Shallow Bed' die begin dit jaar uitkwam. De enigszins morbide backdrop en behoorlijk ruig ogende roadies voorspellen wat komen gaat vanavond in Mezz. Gevoelige folk met hoge zang is ook best hardcore, natuurlijk.