Vrijdag 16 maart staat De Boulevard goed vol voor de release van de 'For Beggars Like Me EP'. Het is aan de heren van New Pokerface, de ongekroonde koningen van de Bredase punkrock, om de zaal op te warmen. En hoewel een groot deel van de zaal op There Goes Culture lijkt te zijn afgekomen en gezien de gemiddelde leeftijd waarschijnlijk voor het eerst kennis maakt met New Pokerface, lukt dat goed. Niet zo raar. Tim Klaassen en zijn mannen zijn bijzonder sympathiek op het podium en de melodieuze mix van poppunk en hardcore raakt de juiste snaar. Daarbij is er op dit moment waarschijnlijk geen Nederlandse band waarbij de meerstemmigheid zo goed uitpakt als bij New Pokerface. Goed optreden. Weer. De band is dankzij de deelname aan de afscheidstour van de Heideroosjes zomaar de punkrock-eredivisie binnen gesneakt en wint er vanavond ongetwijfeld weer wat zieltjes bij voor het snel uitdijende leger fans.

En als New Pokerface ongekroonde koning is, dan zijn de jongens van There Goes Culture de kroonprinsen. Klonk de band tot voor kort vooral erg highschool, de 'For Beggars Like Me EP' laat een stukken volwassener geluid horen. Openingstrack 'Sister Of Juno' klinkt progressief, zeg Glassjaw of Head Automatica – niet toevallig omdat het stemgeluid van De Graaf inderdaad wel wat weg heeft van dat van Daryl Palumbo, zanger van beide bands. Ook heeft There Goes Culture de tegenwoordig bij elke band schijnbaar onvermijdelijke Korg synth van zolder gehaald, maar de elektronica die wordt gebruikt is subtiel en niet storend. De drie overige songs op de EP zijn eveneens overtuigend. 'Parabola' is een ouderwetse highschool poppunk-knaller, 'Fooled Again' is naar eigen zeggen de enige ballad van de band en 'Unlucky 13' is het meest volwassen nummer van de plaat.

Volwassen – inderdaad een te vaak gebruikte en te vage omschrijving bij bands die het middelbareschoolniveau zijn onstegen. Maar zo jong als de gasten van There Goes Culture zijn, zo overtuigend zijn ze op het podium. Het kost de band twee nummers om de eerste crowdsurfer zover te krijgen.  Elk nummer dat wordt gespeeld is raak en het enthousiasme werkt aanstekelijk. De Graaf heeft de regie strak in handen en laat het publiek meeklappen, -zingen en dansen, gitarist Marijn Stuyfzand ramt met ontbloot bovenlijf een floortom doormidden. De transformatie van de jongens naar podiumbeesten is compleet. Wat niet veranderd is, is de aanwezigheid van de hopeloos verliefde middelbareschoolmeisjes in de zaal. Je voelt bijna hun puberale adoratie voor de jongens, die op hun beurt niet te beroerd zijn daar goed gebruik van te maken.

Inderdaad, het zijn een beetje poseurs en de muziek leent zich prima voor een feestje. Maar als je de 'For Beggars Like Me EP' goed beluistert, hoor je catchy songs met heel veel ideeën, die desondanks niet vervallen in gepriegel of overkill. En zo heeft There Goes Culture er nog wel een paar. Een song of twee meer op de EP, zoals bijvoorbeeld het keiharde 'Destruction My Pride' of het soulvolle (ja, dat las u goed) 'Don't Leave Me Alone', had daarom niet misstaan. Hoe dan ook. Laten we de exclusieve aanwezigheid van deze gasten in Breda nog maar even koesteren, voordat ze het straks te druk krijgen. Bij het verlaten van De Boulevard hoor ik een akelig slechte coverband in het naastgelegen café Happy Days. Het contrast is groter dan voorstelbaar.

Gezien: 'For Beggars Like Me EP' releaseparty, met New Pokerface, There Goes Culture en De Cultuurbarbaren (afterparty). De Boulevard, vrijdag 16 maart 2012.