Back2Forward
Frontvrouw Sophie Mol heeft een gouden strot. Zoveel is duidelijk. Ze legt haar soulvolle stem moeiteloos over de solide en niet te stoppen ritmesectie van Back2Forward. De band maakt een mix van soul, jazz en funk, daarbij geholpen door aanstekelijke tempowisselingen. De voetjes en andere ledematen hebben het moeilijk om zich stil te houden. Aan het einde van de set komt er een ballad voorbij, onontbeerlijk voor een band als deze. Mol legt deze proef met verve af. Minpuntjes? De drummer mist enige subtiliteit, zou wel wat meer ‘ghost notes’ in zijn spel kunnen leggen, waardoor het geheel nog swingender wordt. Ook is zangeres Mol redelijk onwennig en ze zou wat meer interactie met het publiek kunnen zoeken. Met in het achterhoofd dat ze pas zeventien jaar is, is dat niet helemaal verwonderlijk. Veel optreden is hierbij het devies.

Lawaii
Oorspronkelijk is Lawaii een vierkoppige band rond zanger Ruut van Andel. Vanavond echter is Van Andel verstoken van zijn overige bandleden en speelt covers van de door hem zo geliefde jaren zestig. Daarbij begeleidt hij zichzelf op akoestische gitaar, orgeltje, stylophone en wortel. Wortel? Ja, wortel. Paul McCartney, u kent hem vast wel, werd ooit gevraagd om met The Beach Boys het geluid van een knakkende wortel op te nemen. Niels-Jan Van Dijk, alias Macca van The Fabulous Wannabeatles, neemt de wortel voor zijn rekening, waarbij Van Andel letterlijk fungeert als aangever. Rock 'n' roll is dus helemaal niet zo ongezond als algemeen wordt aangenomen. Alle grote en minder grote namen uit de roerige jaren ‘60 komen voorbij, The Kinks, Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich, The Beach Boys, waarbij we gratis gedegen onderricht krijgen van Van Andel die een kenner pur sang van de jaren zestig blijkt te zijn. Zou hij iets mee moeten doen. Het woord 'popquiz' spookt door mijn hoofd. Je verwacht ook ieder moment een puberaal giechelende Matthijs van Nieuwkerk op het podium, die met rode konen het woord 'popcollege' 35 keer in een zin gebruikt. Jammer dat Van Andel geen geweldige stem heeft en soms mist hij ook de rugdekking van een live band. Maar de vele anekdotes en zijn aimabele voorkomen maken hem een opvallende podiumverschijning.

MANoMAN
Het is een behoorlijke overgang van het solo optreden van Lawaii naar de 9-koppige skaband MANoMAN. Sinds maart is er zelfs een percussionist aan de toch al uitgebreide line-up toegevoegd. Ska, reggea en rocksteady zijn de ingredienten voor een bij voorbaat al geslaagd optreden. De Bredanaars zijn vanaf het begin niet te stoppen en al gauw ontstaat er een feestje op de dansvloer van eigen bodem. Het eigen materiaal van MANoMAN knipoogt naar Doe Maar, Manu Chao en Madness. Aangevuld met ska versies van Nederlandstalige nummers van onder andere Dimitri van Toren. Het meezinggehalte is zeer hoog, wat de volle bak ambiance alleen maar ten goede komt. Soms neemt de band gas terug met 'Luddevedu', om daarna weer volle bak te spelen. Fijn feessie...

The Brave
Er zijn in het leven momenten dat je je afvraagt welke trein er over je heen is gereden. Je zou spontaan de NS gaan bellen. The Brave is zo'n sneltrein die over alles en iedereen heen dendert. De leden komen uit verschillende delen des lands en repeteren daarom vaak in het centraal gelegen Utrecht. Vandaar waarschijnlijk de connectie met de NS. De rauwe mix van noise, wave en punk zetten zich in je lijf vast en laten je niet meer los. Zanger Erik Korsman schreeuwt de zielenpijn uit het lijf, terwijl drummer Berrie de Kooter veel te weinig stokken heeft meegenomen om de avond ongeschonden door te komen. Gitarist Boet Brandenhorst haalt een waanzinnig geluid uit zijn gitaar, die naast scheurend ook funky kan zijn. Dat de band een ontwikkeling heeft doorgemaakt, blijkt uit het feit dat er meer melodie te bespeuren valt, wat een meezingend publiek tot gevolg heeft. Dit verstoort gelukkig niet de rauwe, intense bak herrie die The Brave over het publiek uitstort, wat toch het lekkerste aan The Brave is. Als dat maar nooit vergeten wordt. Live sensatie!

Amariszi
Gogol Bordello en Shantel hebben balkanmuziek voor een breder publiek op de kaart gezet. Amariszi geeft een eigen draai aan het genre, door het te vermengen met ska en gipsy, waar de term 'polderbalkan' op van toepassing lijkt. In Merel Simons heeft Amariszi een vrolijk opzwepende en bezwerende zangeres die de balkansfeer perfect oproept. Accordeonist Kay Krijnen is een vertederende bonenstaak, die zelfs op de monitoren uit de voeten kan. De blazerssectie deinst mee op de snelle ritmes en hartverscheurende melancholie. Er wordt in veel verschillende talen gezongen, wat je doet afvragen hoeveel verschillende nationaliteiten Amariszi telt. Niets is minder waar, alle leden zijn van Hollandse afkomst, wat een grote betrokkenheid verraad. Het is waarschijnlijk vaker gezegd en geschreven, maar het onbewogen laten van ledematen of andere lichaamsdelen is onmogelijk. Amariszi is balkanvirtuositeit op zijn best.