Ook supportact Renée speelt songs van het gevoelige soort. De Gentse wordt slechts begeleid door Rhodes-piano, cello en haar eigen gitaar, waardoor goed te horen is dat ze loepjezuiver zingt. De folky pop doet denken aan Julia Stone, terwijl 'Choir Family Sheep', mét boerderijgeluiden, aandoet als country. Renée maakt pas drie jaar muziek en het ontbreken van echte podiumroutine of virtuoos gitaarspel, maakt haar onweerstaanbaar charmant. Daarom vergeef je het haar meteen, als ze verlegen stotterend haar excuses maakt nadat ze bij 'Without A Doubt', uitgerekend een cover van Isbells, van de zenuwen de fout in gaat en het nummer moet afbreken. Ook Isbells zelf lijkt het haar makkelijk te vergeven, als de band bij het laatste nummer meedoet. 'Dum Dum Dum' begint op slechts een gitaar, maar mondt vervolgens uit in een warme wollen deken van geluid die de nu acht man sterke band over het publiek uitspreidt. Het nummer was al Hotshot op StuBru. In de gaten houden, dit meisje.

Het is aan Gaëtan Vandewoude en consorten om het publiek zo stil te houden als tijdens het voorprogramma. De band zet als eerste 'Stoalin' in, eveneens de opener van het nieuwe album. De nieuwe songs zijn weliswaar wat meer poppy dan de folk van het eerste album, maar winnen daarmee aan urgentie. Live is de kenmerkende samenzang tussen Vandewoude, gitarist Gianni Marzo (ook van Marble Sounds) en de Helmondse Chantal Acda werkelijk ijzingwekkend mooi. De vergelijking met Fleet Foxes is inderdaad afgezaagd, maar zeker op zijn plek. Het smaakt hoe dan ook naar meer. En zowaar. Als dan de tweede song 'Heading For The Newborn' is, en de derde 'Heart Attacks', begint het te dagen: gaat Isbells het nieuwe album hier in integraal spelen? Dat zou meteen het ontbreken van setlisten op het podium verklaren.

Het lijkt er inderdaad erg op. Bijzonder gegeven voor een nu al bijzondere avond. De eerste helft van het optreden zijn de bandleden ingetogen, geconcentreerd bezig met de vele instrumentenwissels; alleen Vandewoude houdt het bij zang en gitaar. Vooral Nederlandse-op-sokken Acda is een ware multi-intrumentalist. Achtereenvolgens bespeelt ze gitaar, bas, xylofoon en melodica. Het publiek is duidelijk onder de indruk en de band wordt langzaamaan losser, gevoed door de goede sfeer in de gevulde-maar-niet-te-drukke grote zaal van Mezz. Isbells is de sympathieke groep vrienden die je op een feestje wil laten horen dat ze een verdomd mooi liedje hebben gemaakt. De sfeer wordt ronduit hilarisch wanneer de geluidsman een song met de basspedals een alternatief einde geeft. “Dit wordt meer stand-up comedy zo,” concludeert Vandewoude.

Ondanks dat vergeten de Belgen niet waarvoor ze gekomen zijn: indruk maken met hun muziek. 'Baskin' wordt onversterkt vooraan het podium gebracht. Het meehummen van de 'padapa' is het enige geluid dat uit het publiek komt. Krijg dat maar eens voor elkaar in een zaal voor zeshonderd man. Het is de laatste show van de tour door Nederland en de band heeft duidelijk geen zin om al te stoppen: ook na 'Erase And Detach' speelt Isbells door. Na nog een handvol songs, waaronder een onbekende B-side, lijkt de show dan toch ten einde te komen. Maar dan volgt er gewoon nog een toegift, met 'Reunite', 'Time's Ticking' en 'Without A Doubt'. Isbells maakt op een paar minuten na de twee uur vol. Kijk. Dat is waar voor je geld. En dat vindt het publiek ook. Afgezien van wat vervelend dronken veertigers achterin en, toch, wat bargeluiden, is de sfeer in Mezz bijzonder goed. En ach, de schoorsteen moet ook roken natuurlijk. Aan de line-up lag het zeker niet vanavond: Renée en Isbells maken verdomd veel indruk.

Gezien: Renée en Isbells. Mezz, 26 april 2011.