Iets na half negen is Light Light opgezadeld met de taak om het praterige Mezz-publiek te verleiden om op te letten. De helft van zZz, de andere helft van Saelors. Een soort PJ Harvey met bottere drums. Of Portishead zonder overtuiging, helaas. Vocaliste Alexandra Duvekot lijkt er niet veel zin in te hebben, of het moet een verkeerd gespeelde act zijn. Toffe muziek, eerlijk is eerlijk, maar stijlvast is het allemaal niet. Hoewel dat uiteraard geen vereiste is, laat het de band wel erg moeilijk beschrijven. 80's synth-disco-triphop. Omdat het daar het meeste van weg heeft. Jean Michel Jarre met een gesamplede vrouwenstem. Zo dan?

Daarna is het aan Moss. In tegenstelling tot de vorige keer in Mezz zijn er wat veranderingen doorgevoerd. Waar de band de vorige editie met z'n vijven was, is nu Bob Gibson de grote afwezige. Inderdaad, Moss bestaat tegenwoordig uit vier. Ook is het grote projectorscherm vervangen door drie losse witte schermen die nog het meeste weg hebben van witte golfplaten, waar visuals op geprojecteerd worden.

Technisch gezien klinkt het niet uitsluitend in orde wanneer Moss begint met 'Ornaments', de titeltrack van het nieuwe album. De basdrum is nauwelijks hoorbaar en de balans tussen de gitaren in combinatie met de stem van Marien Dorleijn is zoek. Een aantal minuten en wat gekraak later lijkt het euvel voorlopig verholpen. Met de nadruk op 'voorlopig'. 'Ornaments' is een bezwerende opener en zet de toon meteen. Het einde, op de plaat door langdurig jammen tot stand gekomen, loopt meteen over in 'The Hunter'. Er gaat echter nog geen blijk van herkenning door de zaal, lijkt het.

Vanaf 'Angry Young Man' is duidelijk waar het merendeel van het publiek de avond op heeft afgestemd; het bekendere werk van 'Never Be Scared/Don't Be A Hero'. In de tussentijd zien we Dorleijn zwoegen en lichtelijk geïrriteerd raken. De handgebaren over het geluid, de monitors en het opnieuw aanwezige brommen en kraken zijn overduidelijk. Een kleine opmerking over technische mankementen, gevolgd door een anekdote over Moss' gastenlijstbeleid luidt een stabieler deel van het optreden in.

'New Arms' is ouderwets strak en het psychedelische orgel in de eerste dertig seconden gaat door merg en been. Dit is het Moss waar we naar uit gekeken hebben. De heersende gedachte in Mezz is voelbaar. Prima dat nieuwe album hoor, maar wederom wordt een oudje als 'New Arms' beter ontvangen. Uiteraard niet vreemd. Het nieuwe album is relatief kort onder ons en  de reden dat Moss uitverkoopt in Mezz is gebaseerd op resultaten uit het verleden. Daar is ook helemaal niks mis mee. Moss herstelt duidelijk verder met 'What You Want' en 'Give Love To The One You Love'.

Een goed uur en tien minuten later is afsluiter 'Tiny Love' aan de beurt. Een breekbare, maar goed overdachte popsong, verpakt in een zee van gitaareffecten. Uiteraard krijgen we het gebruikelijke encore-tafereel. Lichten blijven uit, visuals aan, totdat 'I Apologize' alsnog langskomt. De smartphones komen tevoorschijn en iedereen heeft zijn of haar eigen potentiële YouTube-hit. Wanneer besloten wordt met een gerekte versie van 'Silent Hill' wordt eigenlijk pas echt duidelijk dat Moss erg gegroeid is. Dat de oudere hits beter ontvangen worden, doet daar niets aan af.

Gezien: Light Light en Moss. Mezz, donderdag 19 april 2012.