Een fel blauw licht over een gesproken sample markeert het begin van de show van 65daysofstatic. Het instrumentarium, dat zeer uitgebreid is, verraadt al dat hier veelzijdige muzikanten het podium op komen. Meteen vanaf de eerste noot wordt dit bevestigd en rollen de klanktapijten en complexe songstructuren snoeihard over het publiek heen. Er wordt in een paar nummers tijd opgebouwd naar een vroege climax, door middel van versnellende drums, waarbij bassist Simon Wright en gitarist/toetsenist Paul Wolinski mee gaan drummen met uitblinker Rob Jones. Overigens is het gehele oevre van 65daysofstatic instrumentaal, maar dat mag de pret allerminst drukken.

Na een kwartier komt het hoogtepunt, dan al, in de vorm van het zeer dansbare ’Dance Dance Dance‘ – de titel zegt het al – afkomstig van het album ’We Were Exploding Anyway‘ uit 2010. Explosief is het zeker. De beukende gitaren afgewisseld met drum ‘n’ bass-achtig aandoende electronica doen zelfs zo nu en dan aan acts als The Prodigy en Pendulum denken, terwijl de math/postrock elementen meer aan acts als Mogwai en Explosions in the Sky verwant lijken. Tot dan toe is alles goed gedoseerd, met een goede balans tussen de moeilijker toegankelijke, rustigere  en dansbare nummers. De vraag die zich opdringt is of ze dit niveau de hele show vol kunnen houden.

Het antwoord is geen volmondig ja. Met name halverwege zakt de set enigszins in. Niet zozeer dat het muzikaal minder wordt, maar wel minder afwisselend en verrassend. Bij het publiek, dat tot dan toe ademloos stond te kijken,  verslapt de concentratie, hoewel de stunt van gitarist en voorman Joe Shrewsbury bewonderenswaardig is: met de bovenkant van de gitaar balancerend op zijn lip blijft hij een halve minuut staan, terwijl de rest van de band door blijft spelen.

Dat er verder weinig contact is met het publiek is niet storend. De band gaat helemaal op in hun muziek en dat is plezierig om te zien. De keren dat er gesproken wordt, is het wel meteen amusant. Zo krijgt het publiek een anekdote over hoe ‘uncool’ Belgen zijn (zou Shrewsbury weten hoe dicht hij er bij is?) en dat de lichtman vooral niet de spot op hem moet richten, omdat hij zo zweet.

Gelukkig duurt het inzakmoment niet al te lang en wordt afgesloten met het prachtige ’Radio Protector . Een luid applaus volgt, waardoor de band nog even terugkomt voor een korte toegift. Zeer fijn en overwegend opwindend optreden.

Gezien: 65daysofstatic. Mezz, maandag 9 april 2012.