Donderdagavond barst een uitverkochte Mezz zowat uit z'n voegen. Hoewel het ticket 'Eric Vloeimans' Gatecrash Ft. Colin Benders' vermeldt, lijken de meeste bezoekers toch niet voor de veteraan, maar voor het fenomeen te komen. Niet verwonderlijk, gezien de zegetocht die Kyteman met zijn Hiphop Orchestra en bijbehorend album 'The Hermit Sessions' de afgelopen twee jaar boekte. Als bezoeker van Kytecrash, weet je zodoende ongeveer wat je kan verwachten. Als de band, acht man sterk, stipt 21.00 uur het podium opstapt, neemt Vloeimans het voortouw. Meteen begint hij met het bedienen van zijn voetpedalen, die de trompet van een hoop echo en reverb voorzien. Achtereenvolgens breidt de band 'Your Majesty', 'Soujourner' en 'Laurine' als naadloze mash-up aan elkaar, en dan is het publiek nog niet eens verwelkomd.

Het eerste herkenbare nummer is 'Ballad For Kyte', een ode van Vloeimans aan zijn oud-leerling. Rapper Hein Bal oftewel PAX leest de ietwat homo-erotisch aandoende teksten voor uit een boekje. Het nummer is broeierig, luistert niet makkelijk weg en doet een beetje triphop-achtig aan. En zo gaat het door. PAX is de ideale master of ceremony: hij rapt, zingt, schreeuwt, spreekt het publiek toe, laat technicus Mathijn den Duijf zijn stem sampelen tot een heel nummer en gaat organisch op in het geheel. Single 'Tribute To The Mighty Six' eindigt in een jamsessie van een kwartier en hier wordt duidelijk dat wie vanavond 'The Hermit Sessions' deel twee verwachtte, bedrogen uitkomt. Dit zijn in mindere mate nummers met begin en eind, veel complexer, vooral door het samenspel van twee toetsenisten. Hier komt een klein punt van kritiek: soms verdrinken de songs zo in een opgebouwde improvisatie, dat ze niet meer te herkennen zijn. Dit maakt het weliswaar allemaal niet minder indrukwekkend. Gewoon kijken, genieten, en het over je heen laten komen.

Het optreden is overigens allerminst een Benders-Vloeimans-show. De composities zijn steeds van iemand anders en alle bandleden, inclusief IJslandse bassist Gulli Gudmundson, krijgen hun fifteen seconds of fame. 'Bring Me Home' is gecomponeerd door Rhodes-pianospeler Jeroen van Vliet en eindigt in een ijzingwekkende solo van Vloeimans. 'Afrobeat', van Benders, is  Latinjazz-achtig en de drumsolo van Jasper van Hulten laat duidelijk horen wat een ongelooflijk dynamisch en complex ritme in het nummer zit. Deze acht jongens hebben duidelijk lol in optreden en staan honderd procent achter hun muziek. Op het moment dat iemand even niks te doen heeft, zit hij op het podium mee te genieten. Bij de toegift krijgt PAX iedereen nog één keer muisstil terwijl hij de zaal toespreekt als een profeet. Benders speelt niet, maar dirigeert zijn muzikanten. Stiekem is hij toch altijd weer het middelpunt van de belangstelling.

Natuurlijk neem je je, als recensent, van tevoren voor om ondanks alle positieve recensies tóch kritisch naar het optreden te gaan kijken. Deze gedachte laat je na een minuut al varen. Hoewel essentieel anders dan 'The Hermit Sessions' óf Vloeimans' 'Gatecrash', slagen de twee er wederom in om een unieke crossover te maken die je moet zien om te geloven. Denk aan een lastig genre en waarschijnlijk komt het voorbij, als perfect onderdeel van een organisch geheel. Wie denkt dat al die recensenten die dit de hemel in prijzen niet kritisch genoeg zijn, of elkaar napraten, raden we aan nú een ticket voor een show aan te schaffen en het zelf te gaan zien. Als je nog nooit mensen in tranen naar een optreden hebt zien staan kijken, is dit je kans.

Gezien: Eric Vloeimans en Colin Benders' Kytecrash. Mezz, donderdag 12 mei 2011.