Toen ik ooit voor de allereerste keer 'The Soft Machine' van Ozark Henry hoorde, betrapte ik mezelf erop dat ik de cd al vier uur op repeat had staan en de songs me nog steeds niet bekend voorkwamen. Niet uitsluitend negatief natuurlijk, maar deze gedachte speelt door mijn hoofd als ik voor aanvang van het concert van het alter ego van Piet Goddaer in Mezz sta. De Belg heeft recent zijn zesde album 'Hvelreki' gelanceerd, geproduceerd door Youth, de man achter The Verve, U2 en Depeche Mode, en wederom wordt Henry’s werk alom geprezen. Als het boomlange wonderkind uit Kortrijk het podium van Mezz betreedt, vallen vooral de simpele backline (drums, bas, gitaar) en het kunststof scherm rond de floortom van de drummer op. Om Goddaers oren te beschermen wellicht? Tijdens de opener staat de man te springen. De toeschouwers kijken elkaar aan; is dit niet de licht autistische zanger die normaal achter zijn piano zit en de communicatie beperkt tot een “Merci” na elk nummer?

Dan neemt Goddaer bij 'Memento' plaats achter de piano en is alles weer normaal. De songs volgen elkaar in rap tempo op. Goddaer zit regelmatig in de clinch met een onwelwillende microfoonstandaard, en dat irriteert hem zienderogen. Ook de veertigplussers die bij de bar luidruchtig de vrijdagmiddagborrel staan te herhalen, helpen ook niet mee: zelfs de kenmerkende “Merci” blijft regelmatig uit. Als de band achtereenvolgens 'Out Of This World' en 'Godspeed' inzet, beide met flink scheurende gitaar, geraakt het publiek meer bij de les. 'Yours And Yours Only' wordt afgesloten met een pianosolo en een schreeuw die de laatste afdwalers wakker schudt. Op deze momenten geniet Goddaer duidelijk, evenals het publiek. Dit is knap gedaan, en voorkomt dat de aandacht definitief verslapt. Single 'It's In The Air Tonight' wordt zelfs luidkeels meegezongen. Daarna volgen nog twee toegiften, waarbij op het laatst de band tot drie keer toe terugkomt om uitgebreid het publiek te bedanken.

Het maakt de gedachte dat Ozark Henry vanavond op de automatische piloot speelde er niet minder op. Deze omschrijving is misschien ook niet helemaal terecht. De band bestaat uit rasmuzikanten en blinkt uit in het spelen van intens mooie nummers. En Goddaer is net als zijn songs: stiekem wil hij dansen, maar hij doet het toch nét niet. Je kunt moeiteloos je schoonouders meenemen naar een optreden van deze band. Natuurlijk moet de muziek ook voor zichzelf spreken, maar waarom gebeurt er in godsnaam zo weinig? De constante combinatie gitaar-piano geeft het geheel wel een erg hoog Coldplay-gehalte, wat de gemiddelde leeftijd vanavond in Mezz ongetwijfeld verklaart. In ieder geval is het optreden wél waar voor je geld. Na een ruim uur en drie kwartier verlaat het publiek de Mezz, om de vrijdagmiddagborrel elders voort te zetten. Ik ga naar huis, de cd's van Ozark Henry nog eens naluisteren.

Gezien: Ozark Henry. Mezz, vrijdag 11 maart 2011.