Donderdagavond 9 juni, ideaal barbequeweer is het inmiddels geworden na een paar flinke buien eerder die middag. Voor degenen die in plaats van aangebrand vlees en lauw bier kiezen voor Mezz mogen zichzelf gelukkig prijzen. Wederom is de aanwas en export van Belgische muziek in Mezz een succesformule. Ditmaal gezien de kwaliteit, aangezien er bij de eerste akkoorden van Marble Sounds slechts een vijftigtal toeschouwers zijn.

Marble Sounds
Als “woohoo, no, baby please don’t go” uit ‘If You Leave Me Now’ van Chicago geëchood uitklinkt, komen de heren van Marble Sounds het podium op. De vijfmansformatie rondom zanger/gitarist Pieter van Dessel begint redelijk ingetogen. Mooie en rustige melodieën gecombineerd met een bijna fluisterende stem, die samen naar een climax a la Sigur Ros toewerken. Verder heeft Van Dessel goed geluisterd naar bands als Notwist en Eels, en is soms een vleugje Radiohead en, dichterbij huis, Moss te horen (en te zien, beide frontmannen hebben in uiterlijk wel wat gemeen).

Naast Van Dessel is het gitaarspel van Gianni Marzo een opvallend geluid in het geheel. Niet voor niets bracht Marble Sounds samen met Marzo’s andere bands Isbells een split single uit. De samples die door toetsenist Christophe Vandewoude aangezet worden, voegen eveneens iets toe aan het bijzondere geheel. Het grootste deel van het materiaal dat ten gehore gebracht wordt, is afkomstig van het zeer positief ontvangen debuutalbum ‘Nice Is Good’, en ja dat is erg bescheiden. De manier waarop de arrangementen en het verloop van de songs opgebouwd zijn is indrukwekkend. Erg veel lagen, die het publiek als een deken proberen in te pakken.

En dat lijkt te lukken. De luisteraars die wel de moeite hebben genomen naar Mezz te komen worden niet teleurgesteld en luisteren, zowaar, in stilte en sommigen met open mond naar al het moois dat wordt voorgeschoteld. Doordat de muziek originele wendingen kent en zo nu en dan bijna uit de bocht vliegt, blijft het optreden constant boeiend met als hoogtepunt afsluiter ‘A Time Tto Sleep’. Marzo geeft als hint: “Dit is onze eerste keer in Breda”, en hopelijk zal het hier niet bij blijven! (AdV)

The Bony King of Nowhere
Net als bij opener Marble Sounds is het publiek, of beter gezegd het gebrek aan, terug in de kussens gaan liggen. Het heeft wel iets surreëels omdat naast het feit dat bijna niemand meer staat ook (bijna) niemand door het optreden heen praat, wat heden ten dage als uitzonderlijk bestempeld kan worden. Goed, de enscenering daargelaten begint The Bony King of Nowhere (Bram Vanparys aangevuld met band) aan een bijna integrale uitgave van het tweede album, getiteld ‘Eleonore’. Nieuwkomers als ‘Going Home’ en ‘The Garden’ maken indruk maar zijn toch van een ander kaliber als de echte pareltjes op het debuutalbum ‘Alas My Love’ en gelijknamige track overigens erg sterk gebracht wordt na ander ‘oudje’ ‘Favourite’. Betreffende het eerste album blijft het hier vanavond bij, zal na afloop blijken.

Het grote nadeel en tevens voordeel van The Bony King of Nowhere zit ‘m meteen in het feit dat er dus slechts twee tracks van het oudere album gespeeld worden. Positief is het dat Vanparys het niet langer enkel hoeft te hebben van een kleine veertig minuten aan muziek en kan variëren in zijn setlist. Het mindere aspect hiervan is eerlijk gezegd toch wel dat de nieuwere tracks (veel?) minder indruk maken dan de oudere. Enigszins doordat ze nog niet grijsgedraaid zijn wellicht, anderzijds omdat er toch echt minder duidelijk herkenbare melodielijnen inzitten en het geheel nog wat melancholischer geworden is. 

Vanparys is in zichzelf gekeerd, maakt weinig interactie met het publiek en de keren dat hij het probeert komt het wat geforceerd en schuchter over. Dit is geen avond om honderd keer te vragen of het publiek het naar de zin heeft of om elk nieuw nummer aan te kondigen, dat begrijpt Vanparys ook. Het gaat om de muziek en de manier waarop die gebracht wordt, is meer dan prima. Als de band daarna nog terugkeert voor een toegift die volledig akoestisch in het publiek gespeeld wordt kan er enkel geconcludeerd worden dat Marble Sounds en The Bony King of Nowhere niet het publiek gekregen hebben qua aantal dat ze verdienen. De manier waarop er dan aandachtig geluisterd werd verdient meer dan eens een compliment. (IK)

Gezien: Marble Sounds & The Bony King of Nowhere. Mezz, donderdag 9 juni 2011