Ken je die zondagen na een iets te heftige nacht? Dagen waarop je jezelf rond het middaguur uit bed sleept en je ontbijt je lunch vervangt? Dat je, ondanks het voornemen de dag op de bank door te brengen, tegen het einde van de middag je tóch naar Mezz Café begeeft. En je daar dan weer voorzichtig aan een biertje waagt? Welnu, Lola Kite maakt de ideale soundtrack voor dit scenario. Als ondergetekende, inderdaad in de omschreven staat, bij Mezz Café aankomt, staan er drie jongens van midden twintig buiten te roken. Keez Groenteman, Jasper Verhulst en Bram Vervaet komen uit Amsterdam en hebben als Lola Kite net hun debuut uitgebracht op Excelsior. Het album, 'Lights' getiteld, krijgt alom positieve  recensies en wordt gezien als een welkome afwisseling op alle gitaarmuziek die de laatste tijd uitgebracht is op datzelfde label. Maar hoe redt de band zich deze zondag op het moeilijke, kleine podium van Mezz Café?

Als wordt afgetrapt met 'Numberone' is meteen duidelijk dat Lola Kite niet een band is in de gebruikelijke zin van het woord. Hoewel Groenteman de meeste leadzang voor zijn rekening neemt, vervullen de leden om de haverklap verschillende functies. Het instrumentgebruik is sowieso origineel; een drumstel is gedemonteerd en over de leden verdeeld, aangevuld met drumcomputers, samplers en synthesizers. Zelfs een normale gitaar wordt uit zijn context gehaald door hem met een strijkstok te bespelen. Met vocalen die zoveel echo hebben dat ze in een grot lijken gezongen ontstaat een dromerig en sfeervol geheel dat doet denken aan Massive Attack en Orchestral Manoeuvres In The Dark. In tegenstelling tot deze bands wordt de muziek echter nergens pompeus of orkestraal, maar blijft juist fris en lichtvoetig. Misschien is een recentere band als Tame Impala een betere referentie. Ondanks het ontbreken van echte ontsporingen blijven de gevarieerde songs constant boeien.

Halverwege de set speelt de band een één-minuut-versie van de single 'Everything's Better', die in eerste instantie nogal overbodig lijkt als Groenteman onwennig uitlegt dat de hele versie later in de set nog voorbij zal komen. Op het moment dat deze recensie wordt geschreven, één dag later, speelt Lola Kite die korte versie echter in De Wereld Draait Door en blijkt Mezz Café dus voor even een generale repetitie. De bandleden zijn ondanks hun ervaring in onder andere Bettie Serveert en Moss, behoorlijk verlegen. Er is weinig interactie met het publiek, dat sowieso Lola Kite bij vlagen niet helemaal lijkt te begrijpen. Is de band misschien een beetje te hip voor Mezz Café op zondagmiddag? In elk geval overtuigen de jongens zo dat ze deze zomer thuishoren op de festivals. Er zijn namelijk maar weinig bands die als toegift een mash-up van 'It Wasn't Me' van Shaggy en 'Boys Don't Cry' van The Cure acceptabel kunnen laten klinken. Lola Kite recyclet eighties synthpop zonder ook maar een seconde gedateerd te klinken. Excelsior en Nederlandse indie in het algemeen hadden al niet echt te klagen afgelopen tijd, maar deze band is een frisse wind en een prima aanvulling op alle gitaarbands. Zeker op een ietwat brakke zondagmiddag in Breda.

Gezien: Lola Kite. Mezz Café, zondag 23 januari 2011.