Eind vorig jaar was ze daar opeens: de Deense Agnel Obel verraste vele muziekliefhebbers met het schitterende ‘Philharmonics’, een album dat in menig eindejaarslijstje verscheen. Eindelijk was het tijd om dit live te mogen aanschouwen. Hoewel Obel wegens ziekte nog één van haar optredens op het Eurosonic-festival in Groningen af moest zeggen, kon het concert in Mezz deze avond gewoon doorgaan. Gelukkig maar: de show was al weken van tevoren stijf uitverkocht. Een zaal vol met bofkonten die op tijd kaartjes hadden gekocht, wacht op de Deense, terwijl de dj het referentiekader voor de avond schetst met onder meer Isbells, Bon Iver en Patrick Watson.

Het geduld van het publiek wordt beloond wanneer Obel iets later dan gepland het podium betreedt. Zoals je zou verwachten, ziet ze eruit als een echte Scandinavische: blond, tenger en somber gekleed. Ze heeft gezelschap meegenomen: celliste Anne Müller zal haar tijdens het optreden begeleiden. Muisstil is het in de zaal wanneer ze inzet met het prachtige ‘Falling Catching’. Al snel blijkt dat de cello een bijzonder goede aanvulling is op de soms minimalistische pianoliedjes. Zo klinkt de John Cale-cover ‘Close Watch’ een stuk steviger en dreigender dan op de plaat. Ook de tweede stem is een prettige bijkomstigheid op Obels breekbare vocalen.

Echt helemaal in vorm blijkt Obel echter nog niet te zijn. Tussen de nummers door vertelt ze dat de uitvoering van één van haar nummers gisteren nog klonk als een uitvoering door Tom Waits. Zo erg is het bij lange na niet, maar ze heeft er duidelijk moeite mee om sommige noten te halen. Het is dan ook geen perfect optreden; af en toe is er een technisch mankementje of moet de cello gestemd worden. Storend is het niet. Evenals de soms wat kneuterige praatjes die Agnes en Anne tussen de nummers maken, heeft het wel een bepaalde charme.

Het is niet vreemd dat een aantal van de liedjes van Obels debuutalbum te horen zijn in de Deense speelfilm ‘Submarino’. Tijdens het optreden blijkt dat vooral de instrumentale nummers erg sfeervol en filmisch zijn, soms doen ze denken aan het werk van componisten als Yann Tiersen of Alexandre Desplat. Wanneer ze voor aanvang één van deze nummers, ‘Wallflower’, vertelt dat ze het schreef toen ze nog op de middelbare school zat, begin je je af te vragen waarom het zo lang heeft moeten duren voordat de inmiddels 29-jarige Agnes op ons netvlies verscheen. Gelukkig heeft ze ons dan toch bereikt en is het genieten geblazen nu ze hier op het podium staat.

Nadat vrijwel alle nummers van ‘Philharmonics’ de revue zijn gepasseerd, plus een toegift van twee nieuwe nummers, ontvangen de dames een staande ovatie waarvan ze duidelijk geïmponeerd zijn. En vice versa: als na afloop van het optreden de rij naar de cd-stand langer is dan die naar de garderobe, blijkt dat ook Mezz flink onder de indruk is.

Gezien: Agnes Obel. Mezz, zondag 16 januari 2011.