De ster van Hunting The Robot is snel rijzende. Afgelopen dinsdag speelden de piepjonge Eindhovenaren ineens bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door, het aantal bandcompetities dat ze de laatste tijd wonnen zijn er teveel om op te noemen en als klap op de vuurpijl werd deze week de EP 'Our Ocean Is Illuminated' gelanceerd en alom geprezen. Een mooie opsomming, zeker als je ervan uitgaat dat de jongens nog maar zeventien jaar zijn (drummer Lloyd Usidame is zelfs nog maar veertien). Enkele maanden geleden maakte Hunting The Robot een onuitwisbare indruk door als voorprogramma in Mezz de hoofdact Customs praktisch naar huis te spelen. Dit smaakte naar meer. Vanavond staat de band in Mezz Café, voor het, naar eigen zeggen, “eerste headline optreden mét publiek”. Als de band aanvangt met 'Super Consumerism' valt meteen de indrukwekkende podiumpresentatie op. Deze jongens hebben het duidelijk begrepen dat je er ook uít moet zien als band. Voorman Elvin Usidame spoort al bij het intro het publiek aan dichterbij te komen staan en mee te klappen. Ook de meegebrachte geluidsman heeft zijn werk goed gedaan. Hier en daar kleine foutjes, zoals een niet helemaal synchroon lopende sample in 'Goliath', storen niet. Bovendien is het nummer superdansbaar. De veelzijdigheid van de band komt mooi naar voren in het nummer dat ze bij DWDD speelden, 'Comfort in it's Arms'; samples, indiegitaren en zelfs screams komen samen in een crossover die doet denken aan een band als Incubus.

Ook heeft Hunting The Robot zich de kunst van de climax meester gemaakt. In vrijwel elk nummer wordt toe gespeeld naar een indrukwekkende apotheose, zonder dat het ooit voorspelbaar wordt. Opvallend is het ontbreken van dergelijke climaxen in de oudere nummers, zoals in 'Invictus'. Het dankbare gebruik van samples en drumcomputers naast de gitaargedreven indie maakt dat het geheel vaak te doen heeft met experimentele mathrock, maar dan met een goede dosis electronica. Spontaan en vernieuwend klinken doen de songs constant, maar wel zo boeiend dat er duidelijk over nagedacht is. De band bedient zich bovendien van behoorlijk diepgaande teksten. Niks 'ik hou van jou, ik blijf je trouw' bij Hunting The Robot. Zanger Elvin heeft een mooie bariton die doet denken aan Tom Smith van Editors, met uitstapjes naar Kele en Brandon Boyd van het eerder genoemde Incubus. Daarbij is hij een geboren frontman die het publiek weet te bespelen. Hij laat meeklappen en springt een paar keer met gitaar en al de zaal in, maar het publiek werkt niet mee vanavond. En daar komen we bij het enige smetje:; deze band verdient inmiddels een grote zaal. In een sfeervollere setting met lichtshow zou deze muziek veel beter tot zijn recht komen. Een gratis optreden trekt te veel tieners die wél naar een band komen kijken, maar vervolgens drukker zijn met het bespreken van hun nieuwe zwarte kleurspoeling of lip-piercing, en dat is jammer. Het lijkt voor een deel van het publiek zelfs teveel om na 'Man I Man', het laatste nummer van de toegift, te applaudisseren. Hunting The Robot heeft zich inmiddels bewezen, en verdient nu een publiek dat de band met net zo veel respect behandeld als andersom.

Als er nog iets is dat de jongens beter kunnen doen, is het het opbouwen van de set. Publieksfavorieten, oftewel, nummers van de EP, zoals 'Carnival' en 'Routine = Ocean' komen al in het begin voorbij. Toch is het knap dat de jongens na het uitbrengen van een EP met slechts vijf songs (waarvan één remix), toch een avondvullende show kunnen geven. Het is een cliché aan het worden, maar het is toch moeilijk om niet onder de indruk te zijn van Hunting The Robot, zeker als je hun leeftijden in acht neemt. Je gaat bijna geloven dat de leden hierover liegen. Als bassist Tom Rentmeester na de show vertelt dat het combineren van de band met school steeds lastiger wordt en ze daarom misschien een jaartje vrij nemen om zich voor honderd procent op Hunting The Robot the storten, zie je eigenlijk pas weer de jonge, soms onzekere jongens achter deze potentiële rocksterren. Maar dat ze goed bezig zijn staat vast, en het begin is er. Hunting The Robot wordt alom de hemel in geprezen, nu is het zaak om die volgende stap te zetten en écht groot te worden. Rentmeester leeft naar eigen zeggen momenteel in een droom, maar blijft er ook betrekkelijk nuchter onder. “Ik moest maar eens gaan opruimen”, zegt hij, om vervolgens zijn bandmaten te gaan helpen met versterkers inpakken.

Gezien: Hunting The Robot. Mezz Café, vrijdag 11 februari 2011.