De top-act van dag twee staat meteen aan het begin van de avond op het programma. Mintzkov doet in het kader van het tienjarig bestaan (al klopt dat volgens zanger Philip Bosschaerts niet helemaal precies) een theatertour door Vlaanderen en geeft een soortgelijke show in Mezz. Het publiek is al bij aanvang in groten getale aanwezig.  Zoals in het theater vaak gedaan wordt, speelt ook Mintzkov (semi-)akoestisch, hoewel er wel degelijk elektrische gitaren en elektronica aanwezig zijn. En dat doet totaal geen afbreuk aan de muziek, zo blijkt. Degenen die Bosschaerts eerder dit jaar al solo in het Mezz Café zagen wisten dit natuurlijk al.

De arrangementen van de nummers van Mintzkov komen in deze setting goed tot hun recht. De set bestaat uit een verzameling liedjes van de drie albums die de band tot nu toe afgeleverd heeft (ook één onder de naam Mintzkov Luna). Zo komen ook de bekendere nummers als ‘Rising Sun, Setting Sun’, ‘Mimosa’ en ‘Opening Fire’ voorbij, waarin in het laatste geval het publiek een glansrol krijgt toebedeeld, die ze twijfelend aanneemt. Erg leuk is ook de toevoeging van strijkers in enkele nummers, die niet lijfelijk bij het optreden aanwezig zijn, maar wel op de schermen te zien zijn. Vooral bij afsluiter ‘Gemini’ is het genieten. Mintzkov legt de lat voor de rest van de avond erg hoog.

Gepetto & the Whales lift in Top R mee op het succes van Fleet Foxes en Mumford & Sons. De repetitieruimte is eigenlijk te klein om alles goed te kunnen zien van achteruit, maar de samenzang en band, inclusief banjo, klinkt alleraardigst. Bezoekers van dit kleine hokje zijn zeer stil en genieten zichtbaar van de melodieuze songs van dit leuke bandje, dat al een bescheiden hit op StuBru had. Of we er in Nederland meer van gaan horen, is nog even afwachten.

Als iedereen nog nageniet, is het in het café alweer de beurt aan een heuse Vlaamse belofte. Yuko wordt onder kenners nu al geroemd, in Nederland zijn ze verder nog vrij onbekend. Dat het tijd is om daar verandering in te brengen bewijst de band tijdens deze show. Sfeervolle liedjes worden afgewisseld met experimentele stukken, waarin zelfs het gebruik van een koffiemolen als instrument niet geschuwd wordt. Het tweede album ‘As If We Were Dancing’ is bij onze zuiderburen natuurlijk al uit, hier is het vooralsnog alleen te koop in Mezz dit weekend. Yuko laat echter zien klaar te zijn om de oversteek te gaan maken.

Eén van de hoogtepunten van Breda Barst was ongetwijfeld Drums Are For Parades. De Spaanse Kraag barstte destijds bijna uit elkaar, de band knalde van de energie en walste iedereen plat. In de grote zaal van Mezz aangekomen is het een stuk minder druk dan de vorige keer. Beuken doet het trio echter wel degelijk. Tegelijkertijd lijkt de bezieling er vanavond niet echt te zijn. De band is meer in zichzelf gekeerd. Contact probeert de band wel te maken, maar het publiek komt ook wat lauw over. Vergeefs wordt een aantal keer gevraagd naar ‘held’ Luc de Vos. Ondanks dat het optreden wat tegenvalt, is er muzikaal veel te beleven. Een kruising tussen het technisch vernuft van King Crimson en het rauwe en beukende van Queens Of The Stone Age. Aan het eind van de show blijkt Luc de Vos toch even zijn komen kijken “Ik ben hier” en lijkt het alsof dat Drums Are For Parades toch nog wat extra’s meegeeft. Hopelijk zijn deze bebaarde Belgen snel opnieuw te bewonderen en dan mag er rustig nog een schepje bovenop.

Dan is het tijd voor Blackie and The Oohoos in het café. Twee zussen die samen dromerige liedjes maken, waar zo nu en dan een scherp randje aan zit. Hoge, zweverige vocalen, klokkenspellen en minimalistische gitaren. Als het café pikdonker was geweest, was de sfeer nog beter voelbaar geweest, nu verslapt de aandacht zo nu en dan. Nummers als ‘Alone Again’ en ‘Nemo’ getuigen echter van klasse.

Ondertussen speelt Flying Horseman, voor deze gelegenheid uitgedund tot zanger Bert Dockx, in Top R. Het gitaarspel valt meteen op, van rustig en clean tot ruig en rauw. De aanvulling van zijn warme en melancholische stem neigt naar een vergelijking met 16 Horsepower. Hoogtepunt in de set is zijn uitvoering van Joy Divisions ‘Shadowplay’. Benieuwd hoe dit met de hele band klinkt.

In het café staat aangekondigd ‘DJ Luc de Vos’. De frontman van Gorki is ook daadwerkelijk aanwezig, maar draaien laat hij aan iemand anders over. Blijkbaar kan hij zelf niet met de apparatuur overweg, zijn bijna-buurman uit Gent mag de plaatjes aanzetten, De Vos adviseert. Variërend van psychedelica tot jaren ’80 klassiekers, iedereen komt aan zijn trekken onder het genot van het volgende Belgische pintje.

In de zaal wordt vanaf dat moment uit een heel ander vaatje getapt, zoals ieder jaar op de zaterdag. Kill Frenzy mag de zaal alvast opwarmen met een mix van house en techno. Langzaamaan gaat er gedanst worden her en der, en als VNNR het podium betreedt gaat vrijwel iedereen los. De zaterdag heeft echter het beste op dansgebied voor het laatst bewaard. Waar VNNR af en toe nog gas terugneemt en er ook wat dubstep tussendoor gooit, is het bij afsluiter Mumbai Science gewoon alle remmen los. Bizarre samples worden gemixt met fijne vintage synths. Het was lang wachten, maar voor degenen die tot het einde zijn gebleven absoluut de moeite waard. Het feest is helemaal compleet, zeker als eerder genoemde dj’s zich er op het einde ook nog eens bijvoegen. Een lange maar fijne avond, deze tweede dag van Ik Zie U Graag.