Ter promotie van hun nieuwe album ‘Machinery’ trad De Staat in Mezz op voor een volle zaal gevuld met popliefhebbers en mannen met witte shirts onder hun bloesjes. De Staat doet het goed; hun muziek is alles behalve makkelijk te behappen maar toch weet de band  de zaal met een grootdeel kleurloos publiek te vullen. Mannen en vrouwen die graag dat leuke bandje willen zien wat ze bij De Wereld Draait Door hebben gezien, maar meer aandacht voor elkaar en hun malt biertje hebben tijdens het optreden van zowel De Staat als het voorprogramma Wallace Vanborn.

Het Gentse Wallace Vanborn bestaat uit drie bandleden, Ian Clement, Sylvester Vanborm en Dries Hoof en maakt sterke stoner rock met hier en daar toefjes Audioslave en Deep Purple. De zang van Ian doet hier en daar denken aan Ruben Block en de nummers blinken uit in logheid afgewisseld met dromerige stukken. In hun biografie wordt met trots vermeld dat ze al eens de Vlaamse Rockrevelatie van 2010 zijn genoemd. Nu, eind 2011, is de doorbraak in Nederland in ieder geval uitgebleven, maar met het enthousiasme, muzikaliteit en de power van de mannen is het een kwestie van tijd dat ook Wallace Vanborn in Nederland definitief door kan breken, na Ik Zie U Graag heeft Breda in ieder geval nog niet genoeg van Vlaanderen.

Wat later zou blijken is dat Wallace Vanborn de perfecte opwarmer zou zijn voor De Staat deze avond. Het bataljon (bas)gitaren staat al dreigend opgesteld en is klaar om een waar slagveld aan te richten in Breda. Frontman Torre Florim komt als verkenner het terrein op met een a capella versie van ‘Serial Killer’ ondersteund door zware blues riffs waarna de cavalerie hem ondersteunt en definitief de oorlog verklaart. De Staat overtuigt in de eerste nummers met een vibe die sterk doet denken aan Parliament. Met hypnotiserende instrumentale stukken verlammen ze de vijand onder het genot van de zoeklichten en optrekkende rook op het podium van Mezz. Complimenten mogen hier gaan naar de uitstekende verzorging van de lichtshow. Ondanks dat Florim zijn kleren aan houdt heeft hij het charisma van Iggy Pop en weet met zijn betoverende stem het publiek te bespelen. Na drie nummers neemt de energie op het podium wat af om met ‘Sleep Tight’ vanuit de loopgraven de oorlog verder op te laaien. In de volgende nummers wordt De Staat in de strijd gesteund door de geesten van Hendrix en Prince. Een van de hoogtepunten van het optreden is ‘Sweatshop’ waarmee de band als een marcherend bataljon de vijand definitief een kopje kleiner maakt. Het nummer dendert door Mezz alsof het recht uit Full Metal Jacket komt en mond uit in ‘One Nation Under A Groove’-achtige funk plaat met heerlijk basspel en aanstekelijke gitaarrifs. Een van de toetjes is de zeer toepasselijke versie van 'Let It Snow’ waarbij bandlid Rocco als een volleerde Zach De La Rocha de klassieker van Sammy Cahn en Jule Styne de zaal in smijt. Hoe toepasselijk ook, ‘Let It Snow’ komt uit 1945 en De Staat verlaat na een dik uur het slagveld Mezz waarna de puinhopen zichtbaar worden. In de stinkende modder en door de rook heen keert het voetvolk weer huiswaarts. De bloesjes kunnen met een gerust hart de volgende ochtend naar hun kantoorbaan, De Staat is gered.

Gezien: De Staat en Wallace Vanborn. Mezz, donderdag 8 december 2011.