De opener van de avond in het café is Douglas Firs, deze piepjonge singer-songwriter bestormt het podium met voltallige band en stevige, mooie liedjes. Een bluesy sound die af en toe een beetje naar Admiral Freebee en Hallo Venray neigt. Mooie samenzang en rustige nummers worden lustig afgewisseld met steviger werk. Een zeer goed begin van de avond. Terwijl Douglas Firs rockt in het café brengt Roselien haar kleine liedjes ten gehore in de piepkleine Top R. De kleinste repetitieruimte is voor de gelegenheid omgetoverd tot minipodium, waarom dit niet iets groter mocht, is dan ook de vraag. Tijdens Lennaert Maes was het zelfs zo druk dat de deur niet meer openging. Het zal dus wel leuk zijn geweest.

Terug naar Roselien: achttien jaar jong, een prachtige stem en kleine liedjes. Roselien speelt klassiek gitaar, vast heel knap maar in haar liedjes werkt het de nummers tegen. Haar gitaarspel is niet altijd even soepel en op sommige momenten zelfs houterig. Zonde, want ze heeft een mooie stem en leuke nummers die vragen om meer, krachtiger gitaarspel. Naast klassiek gitaar gebruikt Roselien de samplemachine. Ze samplet haar eigen stem en maakt zo een mooi lied. Roselien is leuk, nog niet geweldig, maar wat niet is kan nog komen.

Om kwart voor negen treedt de eerste grote naam van de avond aan. Project honderd-en-zoveel van Tim van Hamel is Broken Glass Heroes. De band maakt zoete surfrock. Mooie samenzang, lieflijke liedjes en goede muzikanten; alle ingrediënten voor een goed optreden zijn aanwezig. Helaas is Broken Glass Heroes plat en futloos. Het geluid is slecht: zompig, zonder contrast tussen de verschillende instrumenten. De nummers die in de studio vlot klinken, zijn live dunne derrie die je broek uitloopt. Tijdens de laatste twee nummers wordt het een beetje stevig, het geluid is beter en het publiek wordt eindelijk wakker geschud. Broken Glass Heroes is een futloze, tamme versie van de Travoltas. Surfrocken kunnen de Nederlanders, Tilburgers in dit geval, toch een stuk beter. Het optreden is het op drie na laatste optreden van de band en het laatste in Nederland: Broken Glass Heroes gaat stoppen en dat is waarschijnlijk maar goed ook. Aan alles zie je dat de rek eruit is, hopelijk heeft de band betere tijden gekend.

Na Broken Glass Heroes worden we in het café gelukkig gewekt door het  vrolijke Superlijm. Op jonge en frisse wijze laat Superlijm de nineties herleven met een dikke knipoog naar Fountains of Wayne en, als de band wat harder gaat, een klein beetje Blink 182. Het werk van de toetsenist is een waardevolle toevoeging. Verademing na Broken Glass Heroes.

Kwart over tien, terug naar de grote zaal voor Charlie Jones’ Big Band. Deze formatie rond Jan Verstraten maakte al naam op Breda Barst. De duistere bluesnummers met het doorleefde stemgeluid van Verstraten zijn spannend, mooi en ontroerend. De sfeer is goed, wanneer Charlie achter de piano kruipt, is het publiek hem even kwijt. Op de piano staat zeer toepasselijk ‘Wersi’. Hilariteit alom in een prettige, huiskamersfeer. Echter heeft weinig publiek het respect om stil te zijn, de rustige, verstilde nummers worden bijna overstemd door het geouwehoer van het publiek achterin de zaal. Achterlijk en respectloos. Als je niet voor de muziek komt, ga dan alstublieft in de foyer of in het café staan! Het optreden eindigt met een drumsolo door de voltallige band, geniaal. Charlie Jones’ Big band is het absolute hoogtepunt van de avond, het gehele festival! Wij zien Charlie Jones’ Big Band heel graag!

Een flinke kluif voor The Hickey Underworld om Charlie Jones’ Big Band te overtreffen, het lukt de band dan ook niet de sfeer, sound en kwaliteit van hun Vlaamse voorganger te evenaren. Ze maken vooral erg veel lawaai. Op plaat is The Hickey Underworld lekker stevige, harde rock met een beetje metal hier en daar. Live tonen de muzikanten zich zeer bekwaam, maar helaas schreeuwt frontman Younes Faltakh er heel de tijd doorheen. De band is te hard en te lomp als afsluiter van de eerste Ik Zie U Graag-avond. Om half een volgt nog een toegift, maar daar wordt Mezz niet gelukkiger van. Beetje miskleun.

Terwijl The Hickey Underworld het publiek wegblaast in de grote zaal draait Monsieur Paul, de grote vriendelijke reus / bassist van Triggerfinger, plaatjes in het café. Als je niet zou weten dat deze BV’er (bekende Vlaming) op het programma staat, zou iedereen achter de draaitafel kunnen staan want  Monsieur is niet uitgelicht. Het publiek staat vooral lekker te kleppen. De eerste avond van Ik Zie U Graag is maar ten dele geslaagd. Charlie Jones was fenomenaal, Douglas Firs en Superlijm een leuke ontdekking, maar de rest varieert van slecht tot oké. Het ontbreekt het festival aan echte headliners in het gehele programma. Het concept is erg sterk, maar er valt nog veel te winnen.

Gezien: Ik Zie  U Graag, dag 1. Mezz, vrijdag 2 december 2011.