Blijvende roem is voor de muzikale duizendpoot John Cale weggelegd dankzij zijn tijd met de Velvet Underground in de late jaren zestig. John Cale's invloed op het geluid van de eerste twee platen van The Velvet Underground moet vooral gezocht worden in de experimentele elementen van het legendarische Velvetgeluid. Lou Reed daarentegen bracht de meer vuige rock 'n' roll elementen mee. Na het vertrek van Cale in 1968 is ook duidelijk hoorbaar dat juist dit laatste de boventoon is gaan voeren.
Naast het creëren van een omvangrijk oeuvre als solo-artiest heeft Cale gewerkt met een keur aan klinkende namen. Zo heeft hij de eerste plaat van The Stooges geproduceerd. Andere namen zijn . onder andere Patti Smith, John Cage, Squeeze, Sham 69 en van recenter Happy Mondays, Manic Street Preachers en LCD Soundsystem. Van oorsprong is de beste man geschoold in de klassieke muziek, van alle markten thuis dus.
Wat direct opvalt als Cale rond de klok van half tien op het podium verschijnt, is dat de jaren duidelijk zijn tol eisen. 69 jaar is de man inmiddels en laten we maar eerlijk zijn; het is geen podiumbeest. De degelijke tweekoppige backingband, bestaande uit Michael Jerome op drums en Dustin Boyer op gitaar, is ver naar achteren opgesteld. Het is dus aan Cale om de show te maken, maar hij straalt niet echt iets uit. De interactie met het publiek is minimaal. De indruk dat Cale het optreden op de automaat afwerkt, beklijft steeds meer naarmate het optreden verstrijkt. Het zijn Jerome en Boyer die zorgen voor de pit in de set, vooral bij het nieuwe materiaal.
De set is een dwarsdoorsnede van ‘s mans solomateriaal door de jaren heen en dan met nadruk op zijn toegankelijkere werk. Geen avantgardistische kakafonie maar een degelijke en af en toe stevig rockende setlist. 'Amsterdam' komt van zijn eerste plaat na The Velvet Underground en zijn nieuwe EP Extra 'Playful',die pas in september zal verschijnen, wordt onder andere vertegenwoordigt door het nummer ‘Catastrofuk’. Met nummers als 'Darling I Need You', 'Heartbreak Hotel' en 'Cable Hogue', waar Cale wel even de gereserveerdheid laat varen, zijn de jaren zeventig een stuk beter vertegenwoordigd dan het daarop volgende decennium. Naar eigen zeggen heeft de muziek uit die tijd ook te zwaar te lijden gehad onder het niet misselijke drugsgebruik. 'Satellite Walk' haalde de set wel en is met zijn typische jaren tachtig geluid een eenling in de setlist.
Een uur en een dikke tien minuten duurt het optreden en dat is niet bepaald lang te noemen. Het publiek blijft tevergeefs wachten op een toegift. Even lijkt er zelfs een aanzet tot een fluitconcert te ontstaan als echt duidelijk wordt dat Cale niet meer terugkomt. Het is er uiteindelijk toch het publiek niet naar om luidkeels het ongenoegen te tonen. Gelet op wat de pers over onder andere zijn recente optreden in Leuven schreef, ligt het in ieder geval niet aan het Bredase publiek. Nergens bleek een optreden boven de 75 minuten uit te komen. Routinematig en afstandelijk blijken kwalificeringen die op de hele tour van John Cale van toepassing zijn. Misschien zijn het dan toch de jaren die gaan tellen…
Gezien: John Cale. Mezz, zaterdag 30 juli.