De jaren tweeduizend zijn moeilijke tijden voor de platenzaak. Muziek wordt steeds meer al dan niet legaal gedownload en de gemiddelde winkel heeft met dank aan de familie Breukhoven meer films en games dan muziek in de aanbieding. Zo niet de onafhankelijke platenzaak. Ondanks de moeilijke tijden, viert het 'High Fidelity'-charme hier nog altijd hoogtij. Tijd om deze winkels eens in het zonnetje te zetten, vonden enkele invloedrijke personen uit de Engelse en Amerikaanse muziekdistributie in 2007. Record Store Day was een feit. Exclusieve releases, instore optredens en boven alles benadrukken dat drie keer klikken en je creditcardgegevens invullen het nog altijd niet háált vergeleken met uren door de bakken met platen zoeken naar die ene die je nog mist.

Wereldwijd valt Record Store Day traditiegetrouw op de derde zaterdag van april. Zo ook dit jaar. Velvet Music, Tunesville en Roots Mail Music zijn de deelnemende platenzaken in Breda. Als ondergetekende rond het middaguur Tunesville in komt rennen, lijkt het een vol dagje te worden; in tegenstelling tot het aangekondigde programma kent deze zaak geen twee, maar drie optredens. Velvet heeft het programma omgegooid en ook Roots biedt meer dan het in eerste instantie alleen geprogrammeerde Novack. Weg planning. Al snel blijkt dat je Record Store Day gewoon over je heen moet laten komen: Gerhardt is verhinderd vanwege familieomstandigheden en heeft in Tangarine een waardige opvolger gevonden. Broers Sander en Arnout Brinks komen uit Assen, hebben goed naar Simon & Garfunkel geluisterd en zien eruit alsof Bob Dylan is gekloond en nu als duo optreedt. De folky rootsmuziek doet het goed als eerste act van de dag. De korte set wordt mooi opgebouwd naar het minder melancholieke 'Fields Of Poetry', waarna de broers weer terugvallen in hun coole rocksterrenlook. Later nog in het centrum gesignaleerd, gevolgd door een cameraploeg. Dat kan alleen maar een mooie voorbode voor de toekomst zijn.

Inmiddels is vijftig meter verderop bij Velvet Music het Bredase Benkhof begonnen. De band rond Erik Winkelman bracht onlangs 'Ontsnappen Aan De Zon' uit, wederom vol met kunstzinnige folk. De band is uitgebreid tot zes muzikanten, waarbij allerlei instrumenten voorbij komen; een trekzak, zingende zaag, mandoline, ukelele, mondharmonica's... Het maakt dat het geheel wat weg heeft van middeleeuwse muziek, met uitstapjes naar country en iets wat het meest doet denken aan Marianne Weber en consorten (zoals de afsluiter 'Los'). Deze keur aan ontoegankelijke invloeden zorgt ervoor dat het niet makkelijk luisteren is naar Benkhof. Waarschijnlijk ook de reden dat slechts een handjevol mensen voor Velvet blijft hangen. De band houdt het zelf na twintig minuten voor gezien en zou later die dag nog een set bij Roots Mail Music spelen.

Veel te laat komen de Amsterdammers van The Tunes de straat van Velvet ingereden met een afzichtelijk geel bestelbusje. Snel wordt de boel opgebouwd, er wordt even een soundcheck erdoorheen geknald, en in recordtijd kan het optreden beginnen. “Bedankt dat jullie naar onze uitverkoop zijn gekomen,” grapt zanger Misha Velthuis naar aanleiding van het Perzisch tapijtje waarop de band staat. The Tunes hebben twee nummers nodig om een opstopping in de straat te veroorzaken. Hun energieke mix van folk en pop is vrolijk en vriendelijk en de jongens zelf zijn aandoenlijk grappig. Dit valt het winkelend publiek ook op en steeds meer mensen blijven voor Velvet staan. De contrabas, trekzak, potten en pannen op het drumstel en banjo-achtig klinkende gitaar zorgen ervoor dat The Tunes zo meekan met de populariteit van bands als The Coral en Mumford & Sons; dezelfde energie, met meer humor. Afsluiter en titelnummer 'Pududu!' is een prima pitch voor de cd, die bij Velvet na het optreden dan ook meer dan eens over de toonbank gaat.

Lees verder in deel twee met Bettie Serveert, Amatorski en een tegenvallende dj-set van Kraak & Smaak.