Afgelopen zondag was Mezz-Café de ruimte waarin liefst zestien uiteenlopende acts uit de underground hun niet commerciële kunsten kwamen tonen voor Sonic Terror: ‘Hard en meedogenloos’. Niet meer in kunstreactor Electron maar gewoon, zeven-en-een-half uur aan een stuk noise, electronic body Music, performance, metal, electro en optredens met een randje op een zondagmiddag in Mezz-Café.

Al eerder heeft 3VOOR12/Breda regelmatig bericht uit de Bredase underground, die vandaag is aangevuld met artiesten en kunstenaars uit Limburg, Twente, de Randstad, Oost-Brabant, Duitsland en zelfs Guatamala. Jammer dat de Fransen (Yann Is The Bastard/1984) en Surd Zillah uit Gelder-land niet komen opdagen. We hebben het rijke, soms bizarre materiaal opgeknipt in meerdere artikelen. Want het was toch een echt festival, met een hoofdpodium en twee zijpodia. Knap georganiseerd en snelheid verzekerd. Presentatie: Sjors van De Rebellenclub. Belofte op het affiche: “Hard en meedogenloos!”

Iets na half vier begint de langharige, bebrilde Antwerpenaar met artiestennaam Misantronics aan zijn sessie van vijftien minuten. Een kookwekker geeft de acts op de kleine podia hun speeltijd aan. Podia? Maak daar twee metalen tafeltjes van. Genoeg voor de elektronische acts die er hun synthesizers, klank- en pedalenkasten en nog veel meer knopjessystemen op kwijt kunnen. Zo ook Misantronics met zijn melodieuze noise. Melodieus en dus te volgen, maar ook het ‘normale’ kraak- en piepgeweld. Helaas voor hem loopt zijn set eventjes vast. Hij blijft er echter rustig onder. En de mensen drommen in een boog om het linkerpodium heen, kijkend naar de knoppenkunstenaar. De schijf/printplaat waarmee hij zijn muziek aanvult door zijn hand erover heen te bewegen, oogt interessant en is uniek. Voor het visuele effect laten twee jongetjes aan het eind nog wat confetti knallen.

Klitink blijkt het eerste geval apart vandaag waarna Bassookah het hoofdpodium opent, de band heeft ruim de tijd gehad om de instrumenten te kunnen checken. Een bassist met een bas met zes snaren én een kerstmutsje op, een zanger met een shirt van Public Enemy en een kleine, langharige gitarist met een grote groene legerhelm. Wat gaat dit brengen? Presentator Sjors vraagt het zich ook hardop af, of toch niet?: “Deze act moest als enige een demo insturen. Ik wist niet wat het was, elf nummers in vijf minuten?” De zanger blijkt een grunter en de band maakt drum’n bass grindcore. De meegebrachte geluidsman heeft ook een rol, hij drukt op ‘Play’ op de laptop voor de drums. Het klinkt militant, maar ze staan stil? Beetje ruig, maar na een paar nummers vooral zeer voorspelbaar.

Het kleine linkerpodium is dan voor Rotterdammer Madfuck. Volgens Sjors “al voor zijn dood een levende legende”. Madfuck is erop gekleed: blote voeten, blote borst, een zwart kostuum met een cape en een wit kraaienmasker en met een microfoontje eronder. Theatraal en dat maakt de ellenlange noise met minieme variatie zowaar nog boeiend ook. Horen we hem nu ‘Ka!’ of ‘Uh!’ brullen? In het begin lijkt de gekke kraai een hekel te hebben aan het dreunende kabaal en het juist uit te willen zetten, wat hem uiteraard niet lukt. Maar later, met een smeulend wierookstokje erbij, vindt hij het toch wel leuk en maakt een dansje. Voor zover een gekke kraai dat kan natuurlijk…

Op het rechterpodium staat dan Noise From The Grave alweer klaar. Ze schenken stenen kelken vol met ‘Bloed, zweet en tranen’. Bier. Duistere shirts, anarchisten uit het Zuiden. Toetsen en knoppen. Heel veel knoppen. De frontman van Mental Plastic Body Filler maakt zachtjes een complimentje over de vormgeving van de Alesis synthesizer. Wat ze brengen is bijna een half uur diepe en duistere noise. In het begin nog ritmisch en neigend naar tekno maar richting het slot traag en saai. Het publiek staat er nog steeds bovenop en volgt aandachtig. Abrupt einde, probeer zo’n opgebouwde bassdreun met piepjes maar eens kort af te kappen. Geen anticlimax want de galm is al minutenlang vrijwel gelijk gebleven.

De eerste buitenlandse inzending op het hoofdpodium Schmerz und Erlösung heeft zijn boodschappen aan het publiek zelfs op zijn instrumentarium geschreven: ‘Hütet euch für falschen Götten’ en ‘Swing tanzen verboten’. Het shirt met een gekruisigde Jezus met een hondenkop gaat uit en een blote bast vol tatoeages komt tevoorschijn. We krijgen Duitse tekstsamples, repetitieve noise waarbij de in zichzelf gekeerde meneer af en toe digitaal mee drumt en vooral veel preekt. De muzikale ideeën zijn interessant, de videoprojecties eigenlijk ook wel, maar die zijn nauwelijks te zien, en de man zelf is onverstaanbaar, zonder en mét sok-microfoon rond zijn nek en voor zijn gezicht. Eigenlijk alleen het tweede nummer is goed te volgen, een aanklacht tegen de burgerlijkheid in heldere taal. Zijn anarchistische filosofie-noise trekt wel je aandacht, maar heeft nog wel veel verbeterpunten. Een duidelijke articulatie voorop, want kom op: het is Duits.

Neurotic Envelope, helemaal uit Twente, neemt het daarna over op het linkerpodium. Een grappige verzameling van steeds anders gevormde klankkastjes met felgekleurde snoeren. Presentator Sjors voegt eraan toe dat hij vandaag “een nieuwe act brengt, die hopelijk een half uur duurt in plaats van de gebruikelijke vijf minuten…” Neurotic Envelope doet zijn best om zijn ruis levend te houden, zeer introvert en gebogen over zijn apparatuur. Dat lukt hem, maar het half uur vol maken bij lange na niet. Hooguit een kwartier en dat is eigenlijk wel genoeg ook.

De twee volgende acts, Yann Is The Bastard/1984 uit Frankrijk en Surd Zillah uit Gelderland komen helaas niet opdagen waardoor een pauze wordt ingelast terwijl EvilMinded zijn eenmansset op het hoofdpodium opbouwt. Paco komt helemaal uit Guatamala om vandaag de Bredase underground te vermaken, als onderdeel van een bescheiden toer die hem ook nog naar Finland brengt. De man uit Midden-Amerika brengt een zeer heavy geluid mee en een groot enthousiasme. Springend gaat hij door het publiek met veel gekrijs en ondersteund door harde, vette beats. Geen onregelmatige noise, maar orde en geweld.

Om de tijd te vullen, wordt er een improvisatie act bedacht. De aanwezige redactie van 3VOOR12/Breda benoemt het maar meteen tot All Star Noise Band. We zien de jongens van Noise From The Grave, Neurotic Envelope, Paddo One en cowboy Sjors met zwarte zonnebril en monddoek opgesteld achter het inmiddels bekende materiaal van knopjes, draden en microfoons. Vooral Paddo One gaat hier al helemaal in op en brult in de microfoon. De rest draait knoppen, terwijl Sjors draait en dirigeert. Klinkt sterk, al blijft het bij een improvisatie van vijf minuten. Op de achtergrond is de volgende act dan al bezig met opbouwen.

Om Digidelica uit Limburg heeft een echte bandopstelling. Een zangeres op rechts, een toetsenist in het midden en een futuristisch ogende incognito gitarist op rechts. De toetsenist regelt ook de elektronische drums en doet het relaxt aan. Over de muziek kan geen misverstand bestaan, getuige zijn shirt “Electronic Body Music is a way of life”. Dankzij zangeres Joanna Linders lijkt het geheel een beetje op Anne Clark en dat is interessant. Gitarist Andre Alberts doet zijn masker tijdens het tweede nummer af zodat hij mee kan zingen. Hij ‘blaft’ in cockney Engels een stukje mee. Deze Alberts is echt muzikaal en speelt imposant, af en toe richting metal en het rockt. Hij gebruikt zijn hele rij klankpedalen goed. Om Digidelica is ook de meest melodieuze act tot nu toe al is het niet alleen harde rock, je hoort ook langdurige psychedelica met veel vertragingen, galmende gitaren en electro. Indrukwekkend in twintig minuten.

Het is duidelijk dat het niveau stijgt naar mate de avond vordert. Pattern Cutoff uit Den Haag en Rotterdam heeft ook de nodige versiering meegenomen. Een jonge krullenbol zet een roze pruik op, militair shirt aan en ‘warpaint’ op zijn gezicht. Dit is de zanger. De donkere bassist blijft meer incognito, een wit kruis op het voorhoofd, rastavlechten en een witte mondkap. Zanger ‘Spamky’ doet het woord, in het Duits “Wir kommen Party machen!” Wat volgt is een leuke show en een mengeling van drum ’n bass, techno, electro, punk en anarchie. Qua beats gaat het soms richting The Prodigy, maar de zang is duidelijk anders, vager. En soms ook wat aan de zachte kant. De meezinger ‘Donda esta las chicas bonita?’ wordt ondersteund door harde gabber. Bassist Axel speelt onverstoorbaar en sterk. Pattern Cufoff is een goeie act. Jong, energiek en met toffe ideeën.

Mental Plastic Body Filler heeft al vaker de webpagina’s van 3VOOR12/Breda gevuld en we wijden een apart artikel aan hun memorabele performance. Daarna is het terug naar het kleine podium, waar Paddo One en Obie One uit Eindhoven hun set hebben opgebouwd. De heren zijn volledig in het oranje. Paddo met een ‘Hup Holland Hup’ shirt en veel te strakke maillot en Obie met een oranje jurkje onder zijn rastavlechten. O ja, Obie heeft ook een Bert-masker, waarom heeft Paddo geen Ernie-variant? Zeer anarchistisch, de mannen maken een zeer luid geruis en pakken vooral de ruimte om een waanzinnige show weg te geven. Obie One springt als een dolle door het publiek en heeft in geen tijd een kleine pogo pit om zich heen verzameld. Te wazig en ongecontroleerd, hij valt ook regelmatig en stoot ook twee grote Leffe glazen van een staantafel, welke hard op de grond kapot slaan. Er wordt oranje confetti bijgehaald en Paddo One laat vanaf het Mezz-Café podium zijn kont zien. Het publiek wordt (ook) gek en dan haalt de organisatie de stroom eraf. Iets te waanzinnig, klaar.

Haeckeflosse wordt vervolgens aangekondigd als “de Nederlandse Ministry” en in een apart artikel kun je lezen hoe strak dit optreden was. Het rustpuntje van de dag komt bijna aan het slot met The Bad And The Ugly, oftewel organisator Sjors achter de knoppen en Adriaan Muller achter de drums. Over de projectie komt de intro van Sergio Leone’s legendarische western ‘The Good, The Bad And The Ugly’ en de heren pakken het begin en geven daarna een eigen spin aan de filmmuziek. Niet te snel, er is geen haast. Al klopt Adriaan tegen het einde wel zo hard dat de bassdrum langzaam naar voren schuift over de vloer van Mezz-Café, een vrijwilliger bevestigt hem dan tijdelijk met tape zodat de kit blijft staan. De mix van elektronische klanken en organische drum bij een bekende film is goed geslaagd. Van afsluiter Abattoir Rouge wordt veel verwacht, dit optreden is aangekondigd als eenmalige comeback van “een van Bredaas meest legendarische bands”. Ook van deze slotact hebben we een apart verslag gemaakt.

Gezien: Sonic Terror. Mezz-Café, zondag 30 mei 2010.

En omdat we zoveel acts en foto's hebben, een fotoverslag!