Alan Parsons is een grootheid in de muziekgeschiedenis. En niet alleen vanwege zijn overbekende productiewerk voor ‘Abbey Road’ van The Beatles en ‘Dark Side Of The Moon’ van Pink Floyd, maar ook vanwege zijn eigen muzikale uitlaatklep The Alan Parsons Project. Vanavond doet deze legende het Chassé Theater aan, al lijkt hij zelf in het begin niet te beseffen dat hij in Breda is.

De show start mysterieus met blauwe dwaallichten die ondersteund worden door het intro van ‘I Robot’. Vervolgens komt de volledige band op en wordt meteen de toon gezet. De muzikanten, in dienst van Parsons, geven meteen blijk van klasse. De meester zelf lijkt alleen nog niet helemaal wakker te zijn, wat helemaal blijkt als hij de zaal verwelkomt met ”Hello Utrecht!“ De monitorman staat al druk te gebaren en daarom wordt maar snel het volgende nummer ingezet.

Een groot aantal hits komt al in het eerste blok voorbij, zoals ‘Time’ en ‘I Wouldn’t Want To Be Like You’. De lead zang wordt afwisselend voor rekening genomen door enkele van de bandleden, waarbij zanger P.J. Olsen de meest in het oog springende is. Hij zweept het publiek op de goede momenten op en blijkt over de beste stembanden te beschikken. De saxofonist die ook enkele nummers mag zingen, is helaas met een minder goede stem gezegend.

Alan Parsons zelf zingt ook enkele nummers waaronder ‘Don’t Answer Me’. Het publiek blijft nog wat tam (mede door de opmerking over Utrecht?), maar weet het optreden vooralsnog wel op waarde te schatten. De show is een aaneenschakeling van nostalgische momenten, vooral ook omdat alle kenmerkende geluiden nog precies zo klinken als een kleine dertig jaar terug. De techniek laat het op sommige momenten jammerlijk afweten. Tot drie keer toe gaat het geluid van een zangmicrofoon te laat aan en ook de keyboards van Parsons komen er in het begin niet doorheen. Maar Parsons zelf maakt ook de nodige schoonheidsfoutjes. Het lijkt nog steeds alsof hij er niet helemaal bij is. Gelukkig is het tussendoor tijd voor een korte pauze.

Meteen na de pauze komt de band een stuk beter voor de dag. Parsons excuseert zich voor zijn eerdere verspreking, waarna het publiek ook wat losser lijkt te worden. Speelden de andere muzikanten al een glansrol, na de pauze mag met name gitarist Alistair Green alle registers opentrekken. Zijn solo’s zijn meeslepend en ook zijn zang komt goed uit de verf. Hoogtepunt vormt de volledige ‘Turn Of A Friendly Card Suite’, waarbij vooral het laatste deel de rillingen over de rug laat lopen. Doordat de band gedurende dit hele tweede deel van de show het niveau zo hoog kan houden, wordt het uiteindelijk een geslaagde avond, waarop natuurlijk de grootste hit ‘Old and Wise’ niet kan ontbreken. Hopelijk komt deze grootheid ooit nog eens terug naar Breda.

Gezien: Alan Parsons Project. Chassé Theater Breda, maandag 29 november 2010