Johnny Stardust
Omschrijving
B-stage verzorgt dit jaar enkele bands op het Amstelpodium, waaronder Johnny Stardust. Deze winnaars van de Popronde,afkomstig uit Oosterhout, lijken vol potentie en maken britpop overgoten met electro. Of de heren de juiste afslag hebben genomen is nog maar de vraag.

Plus
De herinneringen aan Johnny Stardust van deze schrijver zijn erg goed, vorig jaar B-stage was Johnny Stardust een van de hoogtepunten. Dansbare Brabobritpop van zeer goede kwaliteit, de verwachtingen van de band op Breda Barst zijn dan ook hoog gespannen. Johnny Stardust is wat meer electrogeoriënteerd,wat het geheel wat origineler maakt.

Min
Helaas worden de goede herinneringen al bij het eerste nummer omver geworpen. Waar men eerst nog denkt dat het een slappe opwamer is, blijkt na een ongelooflijk slechte cover van het nummer ‘Bullerproof’ van La Roux, dat dit de lijn voor het gehele optreden is. Wanneer de zanger uit de doeken doet dat ze de cover nog niet zo vaak te hebben gespeeld, vraag ik me toch echt af waarom je er dan voor kiest het nummer te spelen op Breda Barst (de presentatieplek bij uitstek). Ook de externe factoren werken niet in het voordeel van Johnny Stardust; het geluid is echt erbarmelijk. De band komt niet eens boven de ‘ruis’ van Breda Beats uit, zonde!

Conclusie
Tip van de week: jongens ga weer lekker gitaar spelen. De electro-invloeden komen de kwaliteit van Johnny Stardust niet ten goede. Zonde, Johnny Stardust heeft betere tijden gekend…

Cijfer: 5
(LR)

The Sheep
Omschrijving
Een gitaar, een orgel en een drumstel. Meer hebben de mannen van The Sheep niet nodig. Deze instrumenten, de kapsels en teksten als “Get high, make love” brengen het publiek terug naar begin jaren zeventig. Het ‘free hugs’-bordje vooraan in het publiek  draagt alleen maar bij aan de collectieve tijdreis.

Plus
Het eerste nummer wordt rustig opgebouwd door The Sheep. Een grote rol is weggelegd voor het orgel en ook de gitarist speelt enkele treffende solo’s. De organist springt op zijn instrument en kijkt het publiek uitdagend aan. Dit belooft veel goeds en het publiek heeft er zin in. Het hoogtepunt van de show wordt gevormd door de climax van het laatste nummer. Gierende gitaar- en orgelsolo’s volgen elkaar op en even lijkt er sprake van anarchie op het podium.

Min
Tussen het eerste en het laatste nummer wordt het optreden van The Sheep helaas overheerst door eentonigheid. De nummers kabbelen vaak maar wat voort en het lijkt allemaal erg veel op elkaar. Door deze muzikale brei gaat het optreden vervelen. Charisma en sterke zang ontbreken bij de band. Waar is de energie? Waar is het lef?

Conclusie
Met het terughalen van de sfeer van weleer is niets mis. Graag zelfs! Maar het mag allemaal wat gedurfder en energieker.  De braafheid en eentonigheid van het geheel doen het optreden de das om. Het publiek druipt langzaam af. Dit is jammer, aangezien degene die vertrekken de spetterende climax van het optreden moeten missen.

Cijfer: 6
(RT)

Junkstar
Omschrijving
Psychotronic indiepop’ aldus de website van dit hippe gezelschap uit Londen.

Plus
‘Poppy’, het tweede meisje uit de band en de toetseniste, is er niet bij. Ze is achtergebleven in Londen met de varkensgriep. Het siert Junkstar dat ze ook met zijn vieren optreden, bassiste Emy bedient de toetsen: voornamelijk samples en opnames van Poppy's aandeel in het geluid van de band.

Min
De band lijkt er niet zo’n zin in te hebben en er zijn wat technische mankementjes zoals een irritant piepje wat af en toe uit de microfoons echoet. Zanger JC lijkt zijn eigen uithalen niet te kunnen halen en de refreintjes klinken wel erg eentonig en herhalend. Sommige mensen zouden het poppy en catchy noemen, maar het is allemaal zeer repetitief. Daarnaast heeft Junkstar in JC een aandachtsgeile, graag grimassentrekkende frontman.

Eindoordeel
Je vraagt je af hoe Junkstar zou klinken als de toetseniste wel erbij was geweest en actief zou hebben bijgedragen aan het optreden. Vandaag was het net te weinig om indruk te kunnen maken. Maar ze timmeren aan de weg, zo blijkt ook uit de merchandise man die actief met de mailinglist van de band door het publiek loopt.

Cijfer: 6
(DH)

Drive Like Maria
Omschrijving
De muziek van Drive Like Maria laat zich het best omschrijven als smerige, vette woestijnrock. De vergelijking met Queens of the Stone Age is dan al snel gemaakt. Opvallend echter: De eerste paar nummers worden door de drummer gezongen en de gitarist is vrouwelijk. Alhoewel dit voor de kenners niet als verrassing komt.

Plus
Drive Like Maria haalt alle rock‘n’roll-clichés uit de kast en zet een vet concert neer. Harde drums, vieze gitaarsolo’s, goeie riffs, strakke show en boven alles een vrouwelijke gitarist. Dus alles waar het  hartje van de (mannelijke) rocker sneller van gaat kloppen. Zoals het hoort bij een dergelijke show wordt de beveiliger die een dansende fan van het podium verwijdert massaal uitgejouwd. Tussen al het gitaargeweld is af en toe ook plek voor een ballad, zodat eentonigheid voorkomen wordt.

Min
Zoals geschreven haalt de band alle rockclichés uit de kast. De gitaar wordt in alle posities bespeeld, de band informeert of het publiek daadwerkelijk van rock‘n’roll houdt, nummers eindigen in minutendurende solo’s en er wordt gecrowdsurft. Het nadeel van clichés is echter dat het clichés zijn en dus weinig vernieuwend.  Hetzelfde kan gezegd worden van de muziek. Liefhebbers krijgen echter wat ze willen, dus waarom dit als minpunt bestempelen?

Conclusie
Rock‘n’roll zoals het hoort. Niet te pretentieus, maar gewoon spelen.

Cijfer: 7,5
(RT)

Redactie 3VOOR12/Breda
Teksten: Lisa Ruskus, Rob Thijssen, Daniël Hereijgers
Foto's: Frank Maat, Andre Joosse, Ilse Zwakke