Bescheiden roem voor The Pineapple Thief

Avondje progressieve rock in goed gevulde Mezz

Tekst: Sabbas Smits Foto’s: Frank Maat ,

Afgelopen vrijdag maakten The Pineapple Thief van Bruce Soord en het Brabantse Fryze er een progressief avondje rock van in Mezz. The Pineapple Thief heeft een bescheiden naam en timmert rustig aan de weg. Hoe was het optreden in Breda?

Avondje progressieve rock in goed gevulde Mezz

Afgaande op het publiek lijkt het vanavond meer op een bluesbijeenkomst dan een avond die gedomineerd gaat worden door jonge honden. Een ouder publiek is in groten getale afgekomen op The Pineapple Thief. Deze Engelse band onder leiding van Bruce Soord was aanvankelijk slechts een hobbyproject, maar is na aandringen van fans wereldwijd, op gaan treden en uitgegroeid tot een naam van formaat in progrock land. Niet alleen de trouwe fans krijgen waarvoor ze gekomen zijn, ook de nieuwsgierige popliefhebber kan tevreden naar huis.

Voorprogramma Fryze draagt daar maar mondjesmaat aan bij. Het is duidelijk waar deze Brabanders hun inspiratie halen, want de gitaarpartijen in combinatie met het dromerige synthesizer geluid doen direct denken aan bands als Dream Theater en Porcupine Tree. Er is goed nagedacht over compositie en opbouw van de songs, maar het doet allemaal wat gekuntseld aan. Daarbij is het stemgeluid van zanger Jan du Pree al snel eentonig. Het optreden lijkt tenenkrommend afgesloten te worden als de Pink Floyd aspiraties iets te evident aanwezig zijn, maar de afsluiter blijkt verreweg de meeste spanning en afwisseling te hebben. De potentie zit er dus toch in, maar niet voldoende om Fryze nu al een grote toekomst te voorspellen. Daarvoor zijn ze de oefenruimte wellicht te vroeg ontvlucht. 

Omstreeks half elf wordt het wachten beloond. Niet alleen het publiek heeft er zin in, ook The Pineapple Thief loopt over van speelplezier. Bruce Soord is zichtbaar het boegbeeld van deze band en toont zich een gemoedelijk frontman door wat grappen en grollen uit te halen, maar bovenal is hij een goede gitarist. Soms lijkt het zelfs of je naar een verloren Johny Greenwood van Radiohead staat te kijken en luisteren, maar dan één die Thom Yorke nooit heeft ontmoet. Het spel is virtuoos en energiek en de songs kennen eenzelfde spanningsafwisseling die we van Radiohead kennen. Waarom dan geen grote doorbraak voor The Pineapple Thief hoor ik u zich afvragen? Wellicht is het te wijten aan het enigszins eentonige karakter van de songs enbovenal missen de catchy hooks om het grote publiek voor zich te winnen. Het nieuwe werk klinkt extraverter en ruiger dan ooit, wie weet zal dat de heren grote roem bezorgen. Vanavond is in elk geval duidelijk geworden dat er genoeg ruimte is om in de lagere regionen van de popmuziek te kunnen floreren. 

Gezien: The Pineapple Thief en Fryze Mezz vrijdag 6 maart 2009