Electric Body Music, ofwel EBM, is een scene op zich. Het trekt een specifiek publiek en dat publiek was afgelopen zaterdagavond naar de Boulevard gekomen. De theaterzaal ademt precies de goede sfeer voor de donkere duistere beats die het genre karakteriseren. Voor de mensen die niet zo bekend zijn met dit underground genre, doen namen als Front Line Assembly, Skinny Puppy, Die Krupps en Armageddon Dildos misschien een belletje rinkelen. De Rebellenclub organiseert deze avond en er staan vier bands geprogrammeerd waarvan het Eindhovense Haeckenflosse de Brabantse EBM-vlag hoog houdt. De andere bands Solar Skeletons, Parade Ground en Joy de Vivre komen uit onze zuiderbuur België.
Het Belgische Solar Skeletons bijt het spits af. Het zijn niet zozeer dreunende beats die het duo de zaal in slingert, maar eerder soundscapes à la Godspeed You Black Emperor. De sfeer is duister en het enige licht komt van een lichtslang die rond de twee bandleden op het podium ligt. Nieuw werk van Solar Skeletons is recent uitgebracht op vinyl getiteld ‘Necroethyl’.
Tweede band op het programma is het Eindhovense Haeckeflosse. De beats dreunen in je hoofd en een compromisloze muur van gitaarkabaal wordt de zaal in gebeukt. Voor de gitarist is het podium niet groot genoeg, hij beklimt de speakers en begeeft zich tussen het publiek. Begonnen als punk-metal band hebben ze zich ontwikkeld tot de EBM-vaandeldragers van Brabant. Haeckeflosse heeft in het verleden meerdere malen in de legendarische Zanetti-bar gespeeld, maar jammer genoeg heeft ondergetekende, die daar in die tijd regelmatig kwam, de band nooit mogen aanschouwen.
Na een korte pauze volgt de absolute sensatie van de avond: het uit Brussel afkomstige Parade Ground. Een surrealistische show met dia-projecties en een projector die op band en publiek gericht wordt in combinatie met de hypnotiserende herrie zorgt voor één van de meest indringende optredens waar ik ooit bij ben geweest. De band bestaat uit twee broers: Pierre en Jean-Marc Pauly. Vorig jaar kwam hun tweede plaat ‘Rosary’ uit in de 24 jaar dat de band bestaat. Hun eerste plaat ‘Cut Up‘ stamt uit 1988 en in die tijd had de band sowieso een voorliefde voor singles en maxi‘s. Ze hebben in het verleden ook menigmaal samengewerkt met Patrick Codenys, toetsenist van het legendarische Front 242. Op hun laatste plaat speelt hij een grote rol, net zoals de broeders Pauly op hun beurt meewerkten aan het album ‘06:21:03:11 Up Evil’ van Front 242. De show is een ronduit claustrofobische belevenis. Een muur van gitaargeweld ondersteund door beukende beats. De podiumpresentatie van de heren is bezwerend en verontrustend tegelijkertijd. Bijvoorbeeld voeren ze een act op die de indruk wekt dat de gitarist zijn hoofd openkrabt waarna hij zijn hoofd over het diascherm wrijft en bloederige wegen achterlaat, ziet er toch enigszins freaky uit. De momenten dat heren met de hoofden tegen elkaar in dezelfde microfoon staan te krijsen zijn niet veel minder indringend. Overweldigende show.
De avond wordt afgesloten door het eveneens uit België afkomstige Joy de Vivre. Een coverband, maar dan wel één van uitzonderlijke klasse. Joy de Vivre speelt Joy Division en doet dat geweldig. Wat mij betreft is ‘Ceremony’ het beste nummer wat Joy Division heeft gemaakt en de versie van de Belgen is ook in hun set het hoogtepunt. We krijgen klassiekers als ‘Passover‘, ‘Isolation‘, ‘She’s Lost Control‘, ‘Atmosphere‘, ‘Transmission’ en uiteraard ‘Love Will Tear Us Apart’ voorgeschoteld. Het enige niet-Joy Division nummer is ‘Blue Monday’ van New Order, de band van de overgebleven Joy Division-leden na de dood van Ian Curtis. Bij aanvang van het optreden neemt de gitarist/ toetsenist de vocalen nog voor zijn rekening, maar na een aantal betreedt een andere zanger het podium. Een man met een ronduit unieke motoriek, net zoals Ian Curtis in zijn tijd had. Het is nauwelijks te beschrijven en ik kan de lezer zeker aanraden dit op YouTube te bekijken. Joy Division zul je nooit meer zien. Da’s een ding wat zeker is, maar dit is zonder meer de seconde best thing. Prachtige afsluiter van de avond!
De Rebellenclub met Solar Skeletons, Haeckeflosse, Parade Ground en Joy de Vivre Gezien: De Boulevard 7 februari 2009
Het Belgische Solar Skeletons bijt het spits af. Het zijn niet zozeer dreunende beats die het duo de zaal in slingert, maar eerder soundscapes à la Godspeed You Black Emperor. De sfeer is duister en het enige licht komt van een lichtslang die rond de twee bandleden op het podium ligt. Nieuw werk van Solar Skeletons is recent uitgebracht op vinyl getiteld ‘Necroethyl’.
Tweede band op het programma is het Eindhovense Haeckeflosse. De beats dreunen in je hoofd en een compromisloze muur van gitaarkabaal wordt de zaal in gebeukt. Voor de gitarist is het podium niet groot genoeg, hij beklimt de speakers en begeeft zich tussen het publiek. Begonnen als punk-metal band hebben ze zich ontwikkeld tot de EBM-vaandeldragers van Brabant. Haeckeflosse heeft in het verleden meerdere malen in de legendarische Zanetti-bar gespeeld, maar jammer genoeg heeft ondergetekende, die daar in die tijd regelmatig kwam, de band nooit mogen aanschouwen.
Na een korte pauze volgt de absolute sensatie van de avond: het uit Brussel afkomstige Parade Ground. Een surrealistische show met dia-projecties en een projector die op band en publiek gericht wordt in combinatie met de hypnotiserende herrie zorgt voor één van de meest indringende optredens waar ik ooit bij ben geweest. De band bestaat uit twee broers: Pierre en Jean-Marc Pauly. Vorig jaar kwam hun tweede plaat ‘Rosary’ uit in de 24 jaar dat de band bestaat. Hun eerste plaat ‘Cut Up‘ stamt uit 1988 en in die tijd had de band sowieso een voorliefde voor singles en maxi‘s. Ze hebben in het verleden ook menigmaal samengewerkt met Patrick Codenys, toetsenist van het legendarische Front 242. Op hun laatste plaat speelt hij een grote rol, net zoals de broeders Pauly op hun beurt meewerkten aan het album ‘06:21:03:11 Up Evil’ van Front 242. De show is een ronduit claustrofobische belevenis. Een muur van gitaargeweld ondersteund door beukende beats. De podiumpresentatie van de heren is bezwerend en verontrustend tegelijkertijd. Bijvoorbeeld voeren ze een act op die de indruk wekt dat de gitarist zijn hoofd openkrabt waarna hij zijn hoofd over het diascherm wrijft en bloederige wegen achterlaat, ziet er toch enigszins freaky uit. De momenten dat heren met de hoofden tegen elkaar in dezelfde microfoon staan te krijsen zijn niet veel minder indringend. Overweldigende show.
De avond wordt afgesloten door het eveneens uit België afkomstige Joy de Vivre. Een coverband, maar dan wel één van uitzonderlijke klasse. Joy de Vivre speelt Joy Division en doet dat geweldig. Wat mij betreft is ‘Ceremony’ het beste nummer wat Joy Division heeft gemaakt en de versie van de Belgen is ook in hun set het hoogtepunt. We krijgen klassiekers als ‘Passover‘, ‘Isolation‘, ‘She’s Lost Control‘, ‘Atmosphere‘, ‘Transmission’ en uiteraard ‘Love Will Tear Us Apart’ voorgeschoteld. Het enige niet-Joy Division nummer is ‘Blue Monday’ van New Order, de band van de overgebleven Joy Division-leden na de dood van Ian Curtis. Bij aanvang van het optreden neemt de gitarist/ toetsenist de vocalen nog voor zijn rekening, maar na een aantal betreedt een andere zanger het podium. Een man met een ronduit unieke motoriek, net zoals Ian Curtis in zijn tijd had. Het is nauwelijks te beschrijven en ik kan de lezer zeker aanraden dit op YouTube te bekijken. Joy Division zul je nooit meer zien. Da’s een ding wat zeker is, maar dit is zonder meer de seconde best thing. Prachtige afsluiter van de avond!
De Rebellenclub met Solar Skeletons, Haeckeflosse, Parade Ground en Joy de Vivre Gezien: De Boulevard 7 februari 2009