Dream Society geeft een indringende performance in Electron.

Eerste Curfew: geslaagde mix van muziek, performance-art en film.

Tekst en foto’s: Martijn Stadhouders ,

Dream Society, filmbeelden, dromen en beeldende kunst. Curfew is een artistiek initiatief van IDFX en Vanuit Bed en veel meer. Martijn Stadhouders ging in kunstgenerator Electron kijken wat Curfew inhoudt...

Eerste Curfew: geslaagde mix van muziek, performance-art en film.

De eerste editie van Curfew vond afgelopen donderdag plaats in Electron. Curfew is een collaboratie tussen IDFX en Vanuit Bed, een collectief met o.a. beeldend kunstenaars Sabine Bolk en Koen de Wit. De Wit neemt deze avond het klarinetspel voor zijn rekening. Voorafgaand aan het optreden wordt de film ‘Chant Down Babylon’ vertoond. Een modern sprookje gesitueerd in een circus dat geschoten is in de stijl van de stomme film. De link tussen film en optreden is dat leden van het uit Londen afkomstige Dream Society het acteerwerk voor hun rekening hebben genomen. De film is het afstudeerproject van Bloem de Ligny, de zangeres uit Haarlem die zo’n tiental jaar geleden tot de Nederlandse Björk gebombardeerd werd. Tegenwoordig opereert ze onder het alter-ego Serafina Ouistiti en vormt ze samen met Bubu het duo Polichinelle.

Na een korte pauze volgt het muzikale deel van de avond met het instrumentale optreden van Dream Society  met de artiesten Bubu, Oo Is An Instrument, Kai Nobuko, Nika Navarro, & special appearances door Cor van Glola & Jan & Lola (in Nederland beter bekend als Bloem de Wilde de Ligny en Toxic Chicken). Als de muziek in een hokje geplaatst moet worden dan moet je het wat sfeer betreft zoeken in de hoek van Brian Eno, het rustigere werk van Mogwai, het debuutalbum van Sigur Ros en Godspeed You! Black Emperor, maar dan toch een tikkie meer avant-garde.

Het optreden omvat vijf dromen en bevat veel improvisatie. Karakteristiek onderdeel van een optreden van Dream Society is dat ze objecten en apparatuur die ze tegenkomen op locatie gebruiken bij het optreden. De muzikale ruggengraat wordt gevormd door een orgeltje en een laptop, bij tijd en wijle bijgestaan door  klarinet en gitaar. Tijdens de dromerige klanken wordt er voor het podium en tussen het aanwezige publiek bellen geblazen, voeren de leden een dans uit en spint ’Dizzy Derwisj’ Luk Sips Soefi-style door de hele zaal. Projecties op metershoge schermen voegen veel  toe aan de surrealistische sfeer die door de combinatie van muziek en performance-art wordt geschapen. Na afloop stapt het publiek door de uitgang van Electron weer terug in een ‘society’ die een stuk minder dromerig is en in de stromende regen kom je al snel weer met je voeten op de grond...

Gezien: Curfew: Dream Society. Electron 16 april 2009